Самалётны гуд паволі аціх, над галавою ізноў засьпявалі птушкі, а ў мястэчку натужна забрахалі сабакі, устрывожаныя падзеньнем бервяна.
Палкоўнік вылез з машыны, стаў ля задняга кола і з такім шумам выпусьціў паветра, што гракаўскія сабакі разам аціхлі, а потым забрахалі яшчэ больш зацята - з піліпаўскім падвываньнем. Зашпіліўшы прарэх, палкоўнік агледзеўся, клікнуў бялявага шарагоўца і калі той падбег, камандзёрскім голасам загадаў:
- Шыбуй у краму, вазьмі скрыню гарэлкі... і што-небудзь на зуб... - сказаўшы слова «зуб», палкоўнік задаволена крэкнуў, выпусьціў з адчайдушнай натугай рэшткі паветра і толькі тады працягнуў шарагоўцу пачак паперак з выяваю гераічнай Берасьцейскай цьвердзі.
Борт 0-24 адгукнуўся празь сем хвілін пасьля ўзьлёту.
- Цэль выявілі. Пачынаю аблёт, - прасіпеў у дынаміку зьнявечаны радыёшумамі кудзёлкавы голас і пакуль палкоўнік убіваўся ў кабінку і хапаў трубку, борт адключыўся.
Справа, можна сказаць, была зроблена. Заставалася толькі прыцэліцца ды націснуць на спускавы кручок. Аднак штосьці непакоіла, штосьці цьвеліла душу і халадок затоенай трывогі блукаў па целу - ад пахаў да самага нізу жывата. Каб нечым заняць сьвярблівыя рукі, палкоўнік уключыў і выключыў «дворнікі», шчоўкнуў тумблерам вэнтылятара, нарэшце, падхапіў з-пад ног абрывак газэты, у які былі загорнутыя пончыкі ды пачаў чытаць артыкул пра пастаноўку опэры «Залатыя агні ў вокнах Адміністрацыі» і нечакана дынамік ізноўку ачуўся, і эфір апанаваў ашалелы голас маёра Кукарэкі.
- Увесь дыск выпусьціў... Хоць парвіся... Ляціць, сука... Можа гэта і ня шар зусім...
- Не вырубай рацыю! - гракнуў палкоўнік і, разабраўшы сярод шуму словы «батарэі селі», спруцянелымі пальцамі расшпіліў верхнія гузікі на кашулі.
«Што ж там ляліць, бляха!? І што будзе, як «Казловічы» ўзьнімуцца ў паветра?» - палкоўнік уявіў, зь якім імпэтам гакнуць усе дванаццаць балістычнах ракетаў, змарнеў з твару і спалохана прыхапіўся, пачуўшы натужлівы шум у дынаміку.
- Казлы драныя! Халастыя ўпёрлі... А я й не дагледзеў... - галёкнуў сярод шуму маёр Кукарэка, замармытаў штосьці пра паляваньне на дзікоў і палкоўнік, баючыся, што сувязь адключыцца, умольным голасам запытаў:
- Што рабіць будзем?
- Іду на таран! - гойкнуў у вадказ пілёт Кудзёлка, потым гойкнуў яшчэ нешта, ды голас ягоны зьмяшаўся з бязладным шумам.
- Аляксей! Алёша! - палкоўнік падхапіўся на ногі, упёрся макаўкай у пругкі брызэнт, а калі сувязь адключылася, бязвольна плюхнуўся на сядзеньне.
У тую хвілю галава палкоўніцкая стала дарэшты пустой, а таму й лёгкай. Такою лёгкай, што паспрабавала адарвацца ад тулава й палкоўнік, прашаптаўшы: - А што ж гэта дзеецца! - абхапіў голаў далоньмі.
Так ён і сядзеў, сьціснуўшы вушы - аглухлы, невідушчы й нават зумэр мабільнага тэлефону, які раней прымушаў спалохана схамянуцца, гэтым разам ня здолеў разьвеяць хваравітай замарачы. Калі ж ён, зрэшты рэшт, зьняў слухаўку, тэлефонны зумэр пачынаў ужо сіпець.
- Бурзачыла?! Ты?! - шэфавы голас скалануў эфір, змусіў задрыжэць тэлефонную мэмбрану.
- Я-а... таварыш генэрал-палко...о... - прастагнаў Бурзачыла і з флегматычнай разважлівасьцю шморгнуў носам.
- Што там у вас? Чаму не выходзіш на сувязь?
Палкоўнік ачуўся, парывіста ўздыхнуў, пацёр рукою пераносьсе.
-Экіпаж самалёта - бартавы нумар 0-24, - расстраляўшы ўвесь боезапас, пайшоў на таран... - слова «таран» захрасла ў горле; даўкі, памерам з ладную агрэсьціну, камяк перацяў дыханьне, ніжняя сківіца тарганулася і ў мораку падступных сьлёз палкоўніку прымроіўся раптам сьветлы воблік маёра Кукарэкі.
Эфір напоўніўся злавесным сіпеньнем, аднекуль здалёк пачуліся акорды шапэнаўскага вальса і толькі праз пару хвілін шэфавы голас - памужнелы і рахманы, - ізноў зварухнуў мэмбрану.
- Абвясьціце ва ўсіх эскадрылях: экіпаж зьнішчальніка - бартавы нумар ноль-дваццаць чатыры, - узнагароджваецца пераходным Чырвоным сьцягам Адміністрацыі... - злавесную паўзу запоўнілі акорды шапэнаўскага вальса, а яшчэ празь імгненьне слухаўка высьлізнула з потнай рукі і бездапаможна матлянулася на дроце. Слухаўка яшчэ штосьці зумкала, клікала палкоўніка, але сам палкоўнік ужо нічога гэтага ня чуў, бо слых ягоны апанавалі іншыя зыкі - перарывісты рокат самалёта і залівісты брэх навакольных сабак.