LA
PROMESO
DE
MONDA PACO
Mesaĝo
de la Universala Domo de Justeco
al la popoloj de la mondo
BAHAA MONDA CENTRO
l985
Oktobro l985
Al la popoloj de la mondo:
La granda Paco, al kiu la homoj de bona volo dum jarcentoj plenkore sopiris, kiun viziuloj kaj poetoj el sennombraj generacioj prirevis kaj kiun la sanktaj skriboj de la homaro promesis de epoko al epoko, finfine estas je la atingo de la nacioj. Unuafoje en la historio la homo havas la eblecon panorame superrigardi nian tutan planedon kun ĝiaj multaj diversaj popoloj. La monda paco estas ne nur ebla, sed neevitebla. Ĝi estas la venonta ŝtupo en la evoluo de tiu ĉi planedo — laŭ la vortoj de granda pensulo: “La planedigo de la homaro”.
Ĉu paco estu atingita nur post neimageblaj teruraĵoj kaŭzitaj de obstina persistado de la homaro ĉe arkaikaj kondutmanieroj, aŭ ĉu ĝi nun estu efektivigita per decidaj agoj surbaze de interkonsiliĝo — jen la du eblecoj, el kiuj la homoj devas elekti. En tiu kriza tempo, kiam la gravegaj problemoj sin trudantaj al la nacioj fariĝas komuna koncernaĵo por la tuta mondo, ne kontraŭbatali la tajdon de konflikto kaj malordo estus senkonscience senrespondeca.
Inter la pozitivaj signoj elstaras la ĉiam kreskanta forto de la paŝoj cele al mondordo entreprenitaj unuafoje komence de nia jarcento per la kreo de la Ligo de Nacioj, kiun sekvis sur pli larĝa bazo la Organizaĵo de Unuiĝintaj Nacioj; la akiro de sendependeco post la Dua Mondmilito atingita de la plimulto de ĉiuj nacioj sur la tero, kio indikas la finon de la procezo de formiĝo de nacioj, kaj la implikiĝo de tiuj junaj nacioj kune kun la jam establitaj en aferoj de komuna intereso; la sekvanta forta kresko de la kunlaboro inter ĝis tiam izolitaj kaj interkverelantaj popoloj kaj grupoj en internaciaj entreprenoj pri scienco, klerigo, juro, ekonomio kaj kulturo; la kreskado de senprecedence granda nombro de internaciaj humanecaj organizaĵoj dum la pasintaj jardekoj; la disvastiĝo de virinaj kaj junularaj movadoj postulantaj la ĉesigon de milito; kaj la spontanea ekesto de vastiĝantaj retoj de interligoj inter simplaj homoj, kiuj serĉas interkompreniĝon pere de persona interkomunikado.
La scienca kaj teknika progreso en tiu Ci eksterordinare benita jarcento aŭspicias pn forta impeto al la socia disvoivio de nia planedo kaj indikas la rimedojn, per kiuj la praktikaj problemoj de la homaro povas esti soivitaj. Iii fakte provizas la rimedojn por majstri la multfacetan vivon de unuiginta mondo. Sed ankoraŭ ekzistas haroj. Duhoj. miskomprenoj. antaŭjugoj, suspektemo kaj miopecaj meminteresoj turmentas naciojn kaj popolojn en iliaj interrilatoj.
Instigitaj de profunde sentata spirita kaj morala devo, ni volas atentigi vin en tiu Ci favora tempo pn la profundaj ekkonoj, kiujn Bahб’u’llбh, la Fondinto de la Bahaa Kredo, kies Sindikoj ni estas, komunikis unue antaŭ ph ol unu jarcento al la regantoj de la homaro.
“La ventoj de malespero“, skribis Bahб’u’llбh, “biovas ei Ciu direkto, kaj la maipaco, kiu fendas kaj turmentas ia homan rason, kreskadas de tago ai tago. La signoj de minacaj skuoj kaj kaoso nun estas klare videblaj, des ph ke ia nuna ordo aspektas mizere malperfekta.“ La komuna sperto de ia homaro profunde konfirmis tiun Ci profetan prijugon. La mankoj en la aktuala ordo evidentias en ha nekapablo de ia suverenaj tatoj organizitaj en Unuigintaj Nacioj ekzorci ia timigan fantomon de ha milito, ia minacanta kolapso de la internacia ekonomia ordo, ha disvastigo de anarkio kaj terorismo kaj ha nemezureblaj suferoj, kiuj tiuj i kaj aliaj piagoj kaŭzas ah multaj miiionoj da homoj. Verdire, agresemo kaj konflikto tiagrade farigis karakterizaj trajtoj de niaj sociaj, ekonomiaj kaj religiaj sistemoj, ke multaj homoj estis kondukitaj al la konvinkigo, ke tia konduto estas ennaskita en la homa naturo kaj tial neeiradikebla.
El la fiksigo de tiu Ci opinio rezultis parahiza kontraŭdiro en ha homaj aferoj. Unuflanke, homoj ei Ciuj nacioj dekiaras ne nur sian pretecon, sed eC sian sopiron ah paco kaj harmonio, ah Cesigo de ha turmentaj Cagrenoj, kiuj maltrankviligas ilian Ciutagan vivon. Aliflanke, senkritika korisento estas donita al la tezo, ke homoj estas neangebie egoismaj kaj agresemaj kaj tial nekapabiaj starigi socian ordon samtempe progresan kai pacan, dinamikan kaj harmonian — ordon, kiu donas liberecon al individua kreemo kaj iniciato, sed bazigas sur kunlaboro kaj reciprokeco.
Dum la neceso de paco farigas ph kaj ph urga, tiu Ci fundamenta kontraŭdiro, kiu malebhigas gian reahigon, necesigas skrupulan ekzamenadon de ha hipotezoj, sur kiuj laŭ generaha konvinko la historia dilemo de ha homaro estas bazita. Senpasia esploro evidentigas, ke tiaj opinioj ne nur ne speguhas ha veran karakteron de la homo, sed eC prezentas distordan bihdon de ha homa spirito. Kontentigo pn tiu Ci punkto ebhigos ah Ciuj homoj hiberigi konstruajn sociajn fortojn, Car tiuj konformas ah ha homa naturo kaj akcelos harmonion kaj kunagadon anstataŭ mihito kaj malpaco.
Elekti tian kurson ne signifas malkonfesi ha pasintecon de ha homaro, sed kompreni gin. La Bahaa Kredo konsideras ha nuntempan konfuzon en ha mondo kaj ha fatahan staton de ha homaj aferoj kiel naturan fazon en organika procezo kondukonta fine kaj nerezistebhe al la unuigo de ha homa raso en ununura socia ordo, kies limoj estas tiuj de nia phanedo. La homaro, kiel difinita unueca organismo, transpais evohunivelojn anahogajn al ha agoj de bebeco kaj infaneco en la vivoj de giaj unuopaj membroj kaj nun trovigas kulmine de sia impetema junago proksimigante al sia delonge atendata ago de matureco.
Honesta rekono, ke antaŭjugoj, milito kaj ekspluatado estis la esprimo de nematuraj stupoj en Iongdaŭra historia procezo kaj ke la homaro nuntempe travivas la neeviteblan tumulton, kiu karakterizas gian kolektivan transiron en la agon de matureco, ne estas kialo por malespero, sed antaŭkondieo por la giganta entrepreno, konstrui pacan mondo. Ke tia entrepreno estas ebla, ke la necesaj konstruaj fortoj fakte ekzistas, ke unuigaj sociaj strukturoj povas esti starigitaj, tio estas la tezoj, pn kies ekzamenado ni urge petas vin.
Kiajn am suferojn kaj tumultojn la venontaj jaroj alportu, kiel ajn malhelaj estu la cirkonstancoj de la tujproksima futuro — la Bahaa komunumo kredas, ke la homaro povas alfronti tiun severan jugon kun fido je gia fina rezulto. Anstataŭ signali la finon de civilizacio, la revoluciaj angoj, al kiuj la homaro estas pelata ph kaj ph rapide, utilos por liberigi “la potencialon imanentan en la rango de ha homo“ kaj evidentigi “la plenan mezuron de ha destino surtera, la ennaskitan grandiozon de ha realo.“
I
La talentoj, kiuj distingas la homan rason disde eiuj aliaj vivospecoj, sumigas je tio, kio estas konata kiel la homa spirito; la racio estas gia esenca kvalito. Tiuj talentoj ebligis al la homaro konstrui civilizaciojn kaj prosperi materie. Sed tiaj atingoj solaj neniam kontentigis la homan spiriton, kies mistera naturo inklinigas gin ah transcendeco, strebado ah nevidebla sfero, ah ha fina realeco, la nesciebha esenco de esencoj nomita Dio. La religioj, ahportitaj ah la homaro de sinsekvo de spiritaj Iumiloj, formis la eefan ligilon inter la homaro kaj tiu fina realeco, kaj iii stimuhis kaj fajnigis la kapablon de ha homaro, akiri spiritan sukceson kune kun socia progreso.
Neniu serioza klopodo pn ordigo de ha hornaj aferoj, pn atingo de monda paco, povas ignori religion. Gia perceptado kaj praktikado fare de ha homo formas grandskale ha teksajon de ha historio. Eminenta historiisto priskribis la religion kiel “kapablon de la homa naturo“. Ke ha degenero de fiu kapablo konsiderinde kontrihuis ah la konfuzo en la socio kaj al la konfliktoj en kaj inter la homoj, ne povas esti kontestata. Sed objektiva observanto same ne povas kontesti ha fortan influon de religio sur ha esencajn esprimoformojn de civilizacio. Krom tio, gian nepran neceson por la socia ordo pruvis gia rekta efiko ah juro kaj moralo.