2
Ты — анёл,
абпалены ўласнай гардыняй?
Раскажы, як знікаюць крылы...
...Я бяссілы...
Ты птах?
У вачах тваіх неба сіняе.
Раскажы, як знікаюць крылы.
...Я бяссілы...
Ты — герой,
прагай вышняга ў неба ўзняты?
Я — пракляты.
* * *
Не для вас пішу. Не для сябе.
Вось цяпер, пры гэтай лямпе цьмянай,
З водбліскам гардыні на ілбе,
З беднай зоркай у акне туманным —
З кім вяду бясконцы дыялог?
Перад кім мая начная споведзь?
Не наважуся прамовіць — Бог...
I ніколі праўды не прамовіць.
Ціша разліваецца — ці гук?
I няма самоты ў час вызнання.
I аловак выпадае з рук,
Быццам важыць болей за чаканне.
Дык пры чым да гэтай прагі жыць,
Да пакутаў гзтых і любові
Той, хто смутным вокам прабяжыць
Зноў па кратах чатырохрадкоўяў?
Не, няхай галодны Мінатаўр
Сцішыцца ў замкнёным лабірынце.
Хай сляды губляюцца між траў
На далёкім рамантычным Крыце.
ШЧАСЛІВАЯ
Ці Цэзар, ці ніхто.
Чакаць зацята,
Фіранкі непразрыстыя завесіць.
I сыпаць у камін сухую мяту,
I ля агню пісаць, пісаць і крэсліць.
I ўсё чакаць.
Ці Цэзар, ці самота.
А прыдзе ёп — стары, знямоглы, брудны.
Ён толькі што з каня,
ён піў з балота,
I час на лбе яго накрэсліў руны.
Ён зойме ложа, крытае вісонам,
Не для кахання — выспацца з дарогі.
I раніцою рушыць легіёны
Да новай легендарнай перамогі.
Падымеш перакуленыя вазы,
Дап'еш віно з яго пустога кубка,
Завесіш вокны, перамысліш фразы,
I да агменю зноў працягнеш рукі.
Ці Цэзар, ці ніхто.
Няхай мястэчка
Віруе ад неверагодных плётак.
Ты зноўку нешта пішаш кожны вечар,
I зноў на вуснах адчуваеш дотык.
А побач —
шчасце са штодзённым супам
I пацалункам, звыклым, быццам грошы.
А ты ў самотным доме шэпчаш:
«Любы...»
А хто —
ні ўспомніць, ні ўявіць не можаш.
* * *
Першая. Апошняя. Чужая
Чара вечнай ісціны жыцця.
Мне няма пакласці што на шалі,
I не злітасцівіцца суддзя.
Ноч перацякае падваконне
Водарам язміну і нуды.
У каменных сотах — сто агоній
Бедных душаў царства нематы.
I ніяк, ніяк мне не ўсвядоміць,
Дзе напрацаваны намі мёд,
Ці ў нябёсным, недасяжным доме
Робяць свечкі з воску нашых сот?
Ці ў начы, сасмяглай ад спякоты,
Кіпень пераварыцца жыцця,
I сцякуць у глебу мёд і соты,
I абрыне шалі ўніз суддзя.
ДУАЛІЗМ СРЭБНАГА ВЕКУ
Халодны позірк Апалона,
Дыянісійскі цёмны шал
Па-за жыццём, па-за законам.
Гляджуся ў крышталёвы шар,
У кроплю, дзе адбітак свету
Сляпое вока бажаства,
Дзе зліўся ў белы колер ведаў
Вітраж зямнога хараства.
А там, за сценамі кумірні,
Вакханкі ў міртавых вянках.
Іх целы пахнуць мёдам вінным,
I скачуць бубны ў іх руках.
Як гэта проста, як натхнёна —
Згубіцца ў карагодзе іх.
I стрэлы-промні Апалона
Не выб'юць чару з рук маіх.
Але — між мармуровых сценаў
У прахалодзе й цішыні
Са мной вядуць размовы цені,
Размовы поўняць сэнсам дні.
Плывуць у глыбіні крышталю
Карціны велічы зямной.
Усё міне, і варты жалю
Былы ўладар, былы герой.
I для чаго ламаць зацята
Тугое голле юных лоз,
Калі састарацца менады,
Калі віно гарчыць ад слёз.
I толькі мокрая лістота,
Дзе карагод кружыў, гніе.
А вечар светлай адзіноты
Такі ж, як раніца яе.
* * *
Хай нікому больш і ніколі
не спатрэбяцца барэльефы,
мармуровыя рукі німфаў
і Мадон бяздонныя вочы.
Хай ніколі ніхто не кіне
нават самай дробнай манеткі
ў чашу выцвілую фантана —
сын фіялкі і сын п'яўкі
спяць аднолькава моцна ў небе.
Разбураецца храм стагоддзя.
Вавілонскую вежу зараз
Мы будуем не ўверх, а ўніз —
у пачварныя сутарэнні,
за паверхам паверх — у цемру
па спіралі з бетонных плітаў.
Пераблытаны рай і пекла,
пераблытаны лёс і грэх.