ПАРТРЭТ БАБУЛІ
Прабачце, паненка,
у строях шляхетных цнатлівых,
З бялюткім праборам у гладкіх, як лён, валасах.
Былі вы з гасцямі прыветнай, прыстойна-маўклівай.
I думка адна пра каханне навейвала страх.
А мне ўжо нічога ад вас не пакінулі воды,
Імклівыя воды старой радаводнай ракі.
Спадніцы крухмальныя сталі пялюшкамі потым,
Каўнер-самавяз памяняны на лыжку мукі.
I рукі, што ўмелі задумліва клавішы лашчыць,
I крыжыкам шыць, і лацінскія кніжкі гартаць,
Пасля навучыліся працы штодзённай, бяднячай,
I ўнукам нічога амаль не змаглі перадаць.
I я ці змагу на калені ў царкве апусціцца
Так проста і шчыра, ці маўзеру ў вока зірнуць,
I, нат не збялеўшы, чужынцу шпурнуць завушніцы
і шлюбны пярсцёнак — а годнасці — не забяруць.
Прабачце, паненка
у строгім шляхецкім убранні.
Я ведаю — вы не такой уяўлялі мяне.
Ды нейкую сувязь пакінула неба між намі,
Таму і вісіць ваш партрэт у мяне на сцяне,
Таму і складаюцца гэткія дзіўныя вершы,
Таму непамысна мне ў тлумных сучасных сяброў,
I дом мой заўсёды — як ціхая кутняя вежа,
I мову — адну выбіраю між роднасных моў.
ДВУХТВАРАСЦЬ
Калі чалавек — гэта ліст,
адкінуты дрэвам на вецер,
ён мае, як ліст, два бакі —зялёны і срэбны.
Два твары — зялёны і срэбны — ён мае.
Зялёны, да сонца павернуты, твар
піў сонца, цягнуўся за ім,
як мог, выварочваў зялёны хрыбецік,
адпіхваў суседзяў, між ценяў варочаўся, быццам
у коле гарачых вуголляў смарагдавы скарпіён,
Абы жыватворныя промні
злавіць, паглынуць, увасобіць
Ва ўласную прагную плоць.
А срэбраны бок — прахалодны заўсёды,
мяккі і пяшчотны, але анікому не бачны,
твар месячны і патаемны, задумлівы, сонны,
заўсёды глядзеў на зямлю,
гэта значыць —
на смерць,
цвярдую, пляскатую смерць
для лістоў і людзей.
Гляджу ў свае вочы і бачу
зялёны і срэбраны колер,
у зманлівым мігаценні —
як ліст на вятры трапеча.
Дзве існасці. Два абліччы.
Такі вось сюррэалізм.
ДВА КРЫЖЫ
На крыжы маланак
соладка памерці.
Прад усім Сусветам праблішчэць пакутай.
А абраць Галгофай тую кучу смецця,
На якой жывем мы —
гэта ж на смех Юдам.
Ведаць, што ўзнясешся —
чым не ўзнагарода.
А сысці ў нямоцтва —
чаша для аскета.
На крыжах з маланак — геніі народа.
На крыжах аконных — ціхія паэты.
Божа літасцівы, не пазбаў надзеі
За зямлю хоць гукам, словам зачапіцца.
Не для нас так страшна неба залацее,
Ды затое пахне тлом — для нас — ігліца.
За раскрыжаваных п'е народ штодзённа,
Толькі не падыдзе зняць з крыжа — ніводны.
Над крыжом з маланак — скіпетр і карона,
Сціплая даведка — пад крыжом аконным.
АЛЮЗП
1. Высокая літаратура
Лаўравы ліст,
дастаткова засохлы і хрусткі,
Бронзавы ключ, відавочна мастацкай работы,
Што адчыняў — невядома.
Высокай натуры
Гэта прыдасца...
Кавалачак высахлых сотаў,
Месячны промень,
абрывак калючага дроту —
Гэта, панове,
высокая літаратура.
Пэўна ж, рэцэпт дасканалы.
Галінка агрэсту,
Фігавы лісцік ад першай мадэлі Адама,
Два паламаных алоўкі,
чыясь тэлеграма
З доўгім шматкроп'ем замест шараговага тэксту
Трохі тугі па нязбытным.
Пяро херувіма,
Усведамленне сваей непатрэбнасці.
Бура
У крышталёвае шклянцы.
Дзве порцыі дыма —
Ад цыгарэт і спалёнага гунамі Рыма —
Гэта, панове,
высокая літаратура.
Трохі крыві ад уласнага сэрца.
Атрута,
Што выдзяляе гніючае цела натхнення.
Рогат нармальнага дурня.
Бутэлька аблуды.
I папяровыя крылы твайго пакалення.
I Апалонам садраная з Марсія скура —
Гэта, панове,
высокая літаратура.