* * *
Гэта — горад карынфскіх калон,
ордэн рыцараў змененай веры.
Збудаваны з пяску Вавілон,
Быццам неба асенняе, шэры.
Тут, за сценамі цёмных дамоў,
За кулісамі вечных трагедый
Адлятаюць самотныя зноў,
I нічога не чуюць суседзі.
Бедны храм мой ля ціхай вады.
Толькі ты ў гэтай сварцы — лагода.
I ўзлятае твой крыж залаты,
Быццам хоча зляцець назаўсёды.
I вядзе мяне твой херувім —
Дождж змывае з яго залачэнне —
Пад узвышаным ценем тваім
Я прымаю другое хрышчэнне.
I нічога мне тут не шкада,
I нікога я тут не баюся.
I сцякае па твары вада,
Быццам дотык самога Ісуса.
* * *
Гэта восень. Яшчэ незаўважная.
Што ж спадзявацца
На яшчэ адзін шанс,
на яшчэ адну спробу здзяйснення.
Пахне верасам.
I што карысці гаворкі дарадцаў,
Што яшчэ маладая
і вартая слёзаў натхнення.
Я — падсудная ў гэтым забруджаным,
стомленым свеце.
Я свой крыж не ўсцягнула
і да палавіны дарогі.
Я лічыла аблокі,
лавіла абдоймамі вецер
I ні разу ў зямной баразне не запэцкала ногі.
Непатрэбная самая
ў свеце патрэбных і важкіх,
Нават восень сваю
самавіта сустрэць не ўгадаю.
Аблятае лістота.
Мой крыж анічога не важыць.
I лічу я аблокі.
I новую песню складаю.
СТАРЫ ЗАПАВЕТ
1
Цудоўны Іосіф
«Калі Іосіф прыйшоў
да братоў сваіх, яны знялі
з Іосіфа адзежу яго, адзежу
рознакаляровую, якая была на ім;
і ўзялі яго, і кінулі яго ў роў...»
I прадалі цябе твае браты,
Каб каляровай не насіў адзежы,
Абрыдзеў — бо інакшы... Зараз ты
Няпэўнай хвілі і купцам належыш.
Над хвалямі бясконцымі пяскоў
Цыклопам вісне сонца Палесціны.
Браты нясуць у клунку да бацькоў
Тваю адзежу і кіпцюр ільвіны.
Ну хоць цяпер навучышся ілгаць,
Анёльскі хлопчык?
У людзях — прыдасца,
Там, дзе стаць егіпецкі палац
I пальмы ў Ніл замутнены глядзяцца.
Маленькі дабрадзей чужой зямлі,
Снабачаннік, аматар лашчыць словы...
Цябе браты ўсё роўна прадалі б.
А не насі адзежы каляровай.
2
Нараджэнне Майсея
« ...і вось, дзіця плачаў кошыку;
і злітавалася над ім дачка фараонаеа...»
Нібыта папірусны звітак, разгорнуты дзень.
Дачка фараона
сядзіць перад бронзавым люстрам.
А кошык з маленькім Майсеем плыве па вадзе,
Нікім не заўважаны.
Сення на беразе пуста.
Ніхто не абудзіць скароны, згалелы народ.
Калыска лазовая зробіцца ў хвалях труною.
Прынцэса глядзіцца ў люстэрка,
прыкладвае лёд
Да шчокаў смуглявых,
каб ззяць прыгажосцю зямною.
А маці на крык немаўляці не смее ісці.
I кошык сплывае туды,
дзе мядовыя рэкі.
I што нам чакаць
у егіпецкім нашым жыцці,
Калі нараджаюцца нашы прарокі так рэдка.
I мы не ўратуем нікога з прарокаў сваіх.
Пад нашымі стрэхамі
ім не знаходзіць прытулку.
I крык немаўляці
ў вільготным тумане заціх,
I маці трымае
ля вуснаў скрываўленых рукі.
3
Сыход з Егіпту
«Калі народ пабачыў што Майсей доўга не сыходзіць з гары, то звярнуўся да Аарона і сказаў яму: устань, і зрабі нам бога...»