То манна нябесная, то перапёлкі,
То льецца вада са звычайнай скалы...
Ды толькі былыя рабы — не анёлкі.
Абрыдлі ім скалы, пясок ды арлы.
А ну паспрабуй адысціся на хвілю,
Прыўзняцца да неба, да Бога-айца...
Унізе з металу каштоўнага вылье
Твой брат улюбёны куміра-цяльца.
Куды ты вядзеш іх, звяглівых, дрыготкіх,
Няўжо спадзяешся, што ў новай зямлі
Забудуць на зайздрасць, нянавісць і плёткі,
I ўспомняць прарока, якога клялі.
I мала ім цудаў, іх вера не ўздыме,
I хочацца зноў пад чужую руку.
I Бог паміж іх — не заўважаны імі.
Скрыжалі разбітыя
ў хвалях пяску.
ІМПРЭСІЯ
...Патрапіць у парыжскую газету,
пад вустрыцу з лімонам прачытаць...
I просіцца да рыфмы цыгарэта,
вядома, з залачаным абадком
і прысмакам ментолу...
Цьфу... Ніколі
Тытунь і мяту ў водар не з'яднаць.
Тым болыл, без рыфмы прамаўляць жадаю.
I не куру.
Парыжская газета,
абавязкова белы капялюш,
кавярні крэсла белае таксама,
і сіні-сіні на стале абрус
падкрэслівае тонкасць філіжанкі.
А як жа кава? Кавы я не п'ю,
але карціна вымагае кавы.
Хай гэта будзе вадкі шакалад,
гарачы і густы... Але самота —
самота — у Парыжы? Божа мой,
ці варта турбаваць тады ўяўленне?
Насупраць — за сталом — вядома, Ён.
Чытае моўчкі... Курчыцца газета
ў руках, што звыклі шанец свой лавіць
за дужае крыло ці за капыт —
якое ўжо аблічча прыме ён.
Дыміцца кава. Шаргаціць газета.
«Віншую. Ты ў зеніце».
I пайшоў,
як вустрыца, халодны і закрыты.
I плашч ягоны колеру пяску
мне нагадаў бязлітасную пустку.
Ну што, дамроілася? На стале
мігціць у крышталёвым кубку свечка,
нібы на беларускія дзяды.
Нябожчык ёсць — гармонія памерла.
Скамечаны газетны шар ляжыць
у сумачцы са скуры ведзьмака,
які мне нагадаў маю дарогу.
Нікому анічога не кажы,
я не вярнулася з парыжскае кавярні.
Калі не верыш — пачытай газеты.
АНТРАКТ
Працягу не будзе.
Вяртайце білеты, панове.
Джульета памерла
яшчэ да з'яўлення на сцэне.
Стары драматург
скарыстаў свой аловак да кропкі,
Якім сто партрэтаў стварыў
маладой Мельпамене.
I ролі няма мне на сцэне,
стаптанай да бляску
Абцасамі ўсіх,
што шукалі высокае долі.
Будзённае Сёння здымае катурны і маскі,
I ўсіх абдымае
крыжамі парослае поле.
Прынцэсы занятыя
варкай гарохавай кашы.
Куды мне падзецца
з маёй папяровай каронай?
Кардонная поўня ляжыць у маім сакваяжы,
А з ёй — арсенал дасканалых усмешак і стогнаў.
Але — у тэатры пакуль што адкрыецца рынак,
Маленькія эльфы з грымёрных выносяць люстэркі.
Тэатр не закрыты, панове.
Але перапынак
Надоўга зацягнецца,
мусіць, да лепшага веку.
2000
На верхняй прыступцы стагоддзя,
якая вядзе
Зусім не да неба —
а значна ніжэй і бяздонней,
Знікаю ў халоднай самоце, нібыта ў вадзе,
I падае цень ад крыжа на мае падваконне.
На верхняй прыступцы стагоддзя
прытулку няма.
Таму што адбыўся падзел
на крылатых і слізкіх.
А я — на мяжы,
я не здольная выбраць сама
Куды падавацца
ад гэтай мяжчасавай рысы.
Мне добра і тут.
Праплываюць сузор'і і дні,
а дні — як эоны,
а я — перачытваю казкі
На верхняй прыступцы стагоддзя,
пры зорным агні,
З наіўнаю верай
у сілу спагады нянаскай.
СТРАЛА
У вадзе халоднай праплываюць цені.
Човен серабрысты зачарпнуў вады.
І вясло сплывае, і стралок пацэліў
У другую постаць.
Зловяць чараты
Тонкімі рукамі
ўцекачоў знямелых.
А стралок устане з мокрае травы,
Абтрасе адзенне,
пералічыць стрэлы
I па грошы пойдзе
ў замак радавы.
Спіць срабрысты човен
у тумане срэбным.
Прада мной — папера, а ў руцэ — агонь,
I праз белы аркуш праплываюць цені,
Iстралок у лозах
грэе, трэ далонь.
Дай паплыці думкам
срэбнымі радкамі —
Знойдзецца да сэрца
востры шлях стралы,
Замак, дзе заплацяць,
і магільны камень,
I анёльскіх, белых, лёгкіх
два крылы.