Калі даядаю канапку і ўжо меруся плаціць, адзін з іх устае ад століка і пытаецца па-летувіску. Нічога не разумею. Пытаецца па-расейску, ці нельга ім падсуседзіцца. Усміхаюся. Яны бяруць сваё піва, падсаджваюцца. Аднаго завуць Арвідас, другога Ёнас. Абодва з Коўні. Прыехалі купіць нейкую вялікую партыю электратавараў у расейца з Калінінграда. Дамоўленую цану ім удалося збіць і вось радыя, бо ў Клайпедзе тавару ўжо чакае вялікая крама.
У такім радасным настроі яны коратка расказалі пра ўдалы дзень, памысныя інтэрасы і перспектывы сваёй фірмы. Як на летувісаў хлопцы даволі гаваркія і адкрытыя. Выпіўшы піва, заплацілі, і мы пайлі на шпацыр па горадзе, бо, даведаўшыся, што я з Менска, от мусова зарупіла ім узяць мяне ў Коўню. Арвідас адразу саступіў месца ля мяне Ёнасу. Можа, загадзя ўмовіліся, альбо ж не хапала ім эратычнага ўяўлення. Шпацыр з кожнай хвілінай набываў усё гусцейшы характар як у тэмах гутаркі так ва ўсё часцейшых дакрананнях. Хлопцы, відаць, не ўяўлялі сабе, што я магла згадзіцца пайсці з імі абодвума, што хапае мне на тое адвагі, рашучасці і сексуальнай фантазіі. Мае намёкі не даходзілі да Арвідаса, толькі злавалі Ёнаса. У парадку. Я дала сабе спакою што да далейшых правакацый, не зацягвала іх больш на няпэўны грунт. Зрэшты, дзеля таго ж я і прыехала ў Вільню, каб перажыць штосьці моцнае.
Арвідас нарэшце праз дзве гадзіны зліняў. Мы з Ёнасам сядзелі ў кнайпе на Дамініканскай. Пачаў прыступаць да справы. Сапраўды спяшаецца ў Коўню, куды запрашае і мяне, але, зрэшты, маглі б праехацца на машыне куды-небудзь за горад. Я адразу згаджаюся, бо пасля добрага пасілку варта і прагуляцца. Выязджаем у бок Неманчына. Дзесяцігадовы чорны «Мэрсэдэс» цудоўны, як новенькі. Добрая музыка. Збочваем у лес. Я пытаюся ў Ёнаса, ці мае прэзерватывы. Пасаромлены, ківае галавою, што не. Вяртаемся на бліжэйшую запраўку. Купляе. Вяртаемся ў лес. Ёнас заглыбляе машыну ў гушчобу. Выходжу. Ён кідаецца на мяне, распалены. Супакойваю яго. Маем час, куды нам спяшацца - паспеем у ягады схадзіць. Прапануе пакласці мяне на нагрэтым чахле машыны. Дастае з багажніка коўдру. Я здымаю майткі. Падцягваю спадніцу. Ёнас ледзь дыхае. Не разлічваў на такія тэмпы. Надзяваю яму прэзерватыў. Няблага. Але ўжо праз хвіліну ён канчаецца ўва мне. Поўны прэзерватыў спермы, Гладжу яго, але відаць, як хутка ападае ў ім ахвота да далейшых пяшчотаў. Дрэнь. Шмат цела, мала мазгоў у чэрапе. Я расчараваная. Ён не траціць фасону. Робіць выгляд, што было o'кей. Нацягвае мне майткі, азіраецца навокал - крыху небяспечна. Не пярэчу. Пакуемся і - у машыну. Адчыняю бляшанку з півам. Ёнас крыху сумеўся. Спрабуе дамовіцца на наступнае спатканне. Аддае мне рэшту прэзерватываў, каб захавала да наступнага разу. Во, нахаба. Спяшаецца. Добра, разумею. Але каб так дэманстрацыйна.
Завёз мяне ў горад. Развіталіся даволі холадна. Ён быў крыху агаломшаны маім тэмпераментам і, відаць, адчуваў сорам, што я прынізіла яго, навязаўшы свой рэжым. Але не зразумеў, што ў гэтым магло, зрэшты, заходзіцца пра нешта цалкам іншае. Калі б ён не аддаў мне тых прэзерватываў і не злез з мяне з такім спрытам, ледзь не падганяючы мяне адзявацца, я ацаніла б яго зусім інакш. А я адчула сябе рэччу. Ён мог бы, вядома, у той момант сказаць, што я сама так хацела, бо лёгка на ўсё згадзілася. Гэта толькі пачатак. Гэта толькі нагода прачыніць самыя патаемныя закануркі душы. Чым больш у сексе дзікага эгаізму, тым хутчэй трэба з ім канчаць. Секс адчыняе дзверы каханню. А ён, здаецца, таго не разумее. Цяжка, хоць гэта і мая страта.
Я зноў на Замкавай. У запасе больш за дзве гадзіны да цягніка. У Менску буду каля адзінаццатай. Уваходжу ў касцёл св. Ганны. Як я люблю гэты касцёл. Ён адчыняе ўва мне ўсю маю генетычнную памяць. Я быццам заглыблялася ў ім ва ўсе закуткі гісторыі, перажытага, трагедый і радасцяў. Нібы я была сама гісторыяй гэтай зямлі, часткаю людскіх лёсаў, якія накладваюцца на маё марнае, нікчэмнае жыццё. Малюся, уткнуўшыся тварам у далоні. На далонях яшчэ пах прэзерватыва. Не ведаю, смяяцца ці плакаць. Мяшаецца ўва мне дзікасць маёй натуры з разбуджанай настальгіяй па ўпарадкаваным жыцці. (Якога nota bene не выношу). І як тут зразумець сябе самую.
Выходжу з касцёла. Каля помніка Міцкевічу дзве дзяўчыны за мальбертамі пэцкаюць палатно, надаючы вобразнасць гарадскім краявідам.