- Пусьцi мяне ў ваду. Можа, я табе таксама якую-небудзь службу саслужу.
Кот падумаў i кажа:
- Якую-ж ты мне можаш саслужыць службу?
- У вадзе, - кажа рак, - любую. Загадай, што хочаш, усё зраблю.
- Падкапай да ранiцы маставыя слупы, - загадаў кот.
- Добра, - кажа рак. - Гэта я магу.
Пусьцiў кот рака, i той адразу-ж ухапiўся за работу.
- А ты, - кажа кот Марцiну, - як толькi абвалiцца мост, раськiдай шапкi па вадзе i чакай мяне тут.
Сказаў кот гэтак, пераскочыў цераз мост ды пабег да цара ў палацы.
Прыбягае, дакладвае цару:
- Так i так, ваша вялiчаства-вымператарства... Ехаў да цябе ў госьцi мой гаспадар, пан Глiнскi-Папялiнскi, ды бяда здарылася: мост зламаўся, уся яго пяхота i коньнiца патапiлася, адзiн ён застаўся голы, бо абмундзiраваньне з вадою сплыло...
Тут цар сеў у карэту, ката з сабою пасадзiў, прыехаў да маста. Глядзiць, i праўда: толькi шапкi ад войска па вадзе плаваюць.
Паспачуваў цар пану Глiнскаму-Папялiнскаму ды загадаў лепшым сваiм краўцом i шаўцом пашыць яму новае абмундзiраваньне.
Як бачыш пашылi краўцы i шаўцы новае абмундзiраваньне. Адзеўся Глiнскi-Папялiнскi, прыхарашыўся i паехаў з царом у палацы.
Пагаманiў зь iм цар, пачаставаў, а потым i кажа:
- А цяпер хацеў-бы я паглядзець твой маёнтак: калi ты i праўда такi багаты, дык аддам за цябе дачку.
Спужаўся Глiнскi-Папялiнскi: якое-ж ён багацьце пакажа цару? Увесь яго маёнтак - адна глiняная печ, ды i тая развалiлася.
Пачуў пра гэта кот Максiм. Паклiкаў ён свайго гаспадара ўбок i шэпча яму:
- Ня бойся! Усё добра будзе.
Запраглi царскiя канюхi самых лепшых коней у самую лепшую карэту. Сеў цар у карэту i паехаў. А кот наперадзе пабег - дарогу паказваць.
Едзе цар, едзе, пад'яжджае да маёнтку Зьмея Гарынавiча. Кот наперадзе бяжыць. Бачыць: пастухi вялiкую чараду кароў пасуць. Падбягае ён да пастухоў.
- Чые вы? - пытаецца.
- Зьмея Гарынавiча.
Кот натапырыў вусы, грозны стаў:
- Не кажыце нiкому, што вы пастухi Зьмея Гарынавiча, а кажыце - Марцiна Глiнскага-Папялiнскага. Бо за мною ляцiць Гром зь Пяруном - ён заб'е вас.
Сказаў так кот Максiм i пабег далей. Сустракае вялiкую чараду коней. Падбег да канюхоў i пытаецца:
- Чые вы, канюхi?
- Зьмея Гарынавiча.
- Не кажыце, што вы Зьмея Гарынавiча, а кажыце - пана Глiнскага-Папялiнскага. Бо за мною ляцiць Гром зь Пяруном - ён заб'е вас.
Тым часам царская карэта з громам пад'ехала да пастухоў.
- Чые вы? - пытаецца ў iх цар.
- Пана Марцiна Глiнскага-Папялiнскага, - адказваюць пастухi.
- О, - дзiвiцца цар, багаты пан Глiнскi-Папялiнскi!
Гэтак-жа адказалi i канюхi.
Пакуль цар ехаў, кот прыбег у двор Зьмея Гарынавiча. Убачыў самога Зьмея i крычыць.
- Хавайся, Зьмей Гарынавiч! Едзе Гром зь Пяруном - ён цябе заб'е i на муку сатрэ.
Спужаўся Зьмей Гарынавiч:
- Куды-ж мне схавацца?
Кот паглядзеў i ўбачыў вялiкае дуплё ў старой лiпе.
- Лезь хутчэй сюды! - кажа Зьмею.
Залез Зьмей у дуплё, а кот забiў дуплё паленам ды яшчэ i глiнаю замазаў. Потым пабег да Зьмеевых слуг.
- Чые вы? - пытаецца.
- Зьмея Гарынавiча.
- Не кажыце нiкому, што Зьмея Гарынавiча, а кажыце, што пана Марцiна Глiнскага-Папялiнскага. Бо за мною ляцiць Гром зь Пяруном - ён заб'е вас.
- Добра, - кажуць напалоханыя слугi.
Прыехаў цар у маёнтак Зьмея Гарынавiча. Слугi кiнулiся сустракаць яго.
- Чый гэта маёнтак? - пытаецца цар.
- Пана Марцiна Глiнскага-Папялiнскага! - у вадзiн голас адказалi слугi.
- Ну, што-ж, - кажа цар, - сапраўды багаты пан Глiнскi-Папялiнскi. Аддам за яго дачку.
Тут цар вярнуўся ў свае палацы, паклiкаў музыкаў i загадаў iграць вясельле.
Усяго там было: хто хацеў, тое пiў i еў. I я там быў, еў i пiў, па барадзе цякло, а ў роце ня было.
АБ ДУРНЮ I ЗАЛАТЫМ ПТАХУ
Было ў ваднаго чалавека трох сыноў: двух разумных, а трэйцi - дурны. Старэйшы ўмеў на скрыпцы йграць, серадольны - на дудцы, а найменшы - дурны, усё, седзячы на печы, лучыну стругаў. Вырасла ў таго гаспадара ў садочку яблынка, а на ёй расьлi залатыя яблычкi. Аднаго разу агледзiлi яны, што кажнаю ноччу не ставала аднаго яблычка. Выправiў бацька старэйшага сына пiлнаваць, а ён прыставiў драбiнку да яблынi i йграе сабе ды йграе. Адно-ж на ранiцу яму спаць захацелася, ён задрамаў, а тымчасам нешта зашумела. Прачнуўся, аж нiдзе нiчога няма, толькi яблычка не стае. Пайшоў ён да бацькi змаркоцiўшыся, што не дапiльнаваў.
На другую ноч серадольны кажа:
- Пайду ўжо я, я дапiльную.
Як прыйшла другая ноч, пайшоў ён iз сваёй дудкай, сеў на драбiнцы ды йграе сабе на ўсякiя лады. Грае ён так, грае, ледз узыйшла зарнiца, а яму спаць захацелася; ён задрамаў, аж чуе скрозь сон, што нешта зашумела. Пакуль ён прачнуўся, iзноў аднаго яблычка няма. Брыдка й яму iсьцi ў хату, што не дапiльнаваў яблычка.
А ўжо той дурны кажа:
- На чым стану то стану, а такi мушу дапiльнаваць залатых яблычкаў. - Усе толькi ўсьмiхнулiся на тую гутарку.
Прышла трэйцяя ноч, дурны, такi ўжо рызыкоўны, выбiраецца ўжо на драбiну, набраў iз сабою лучыны ды й пачарапкаўся якраз на яблынку. Стругае ён сабе, стругае ды й падсьпеўвае. Ледзь пачало на сьвет займацца, аж чуе шчэ здалёк, што нешта шумiць. Прытаiўся ён на драбiнцы, ажно-ж залаты птах вялiкi, большы за жураўля, ляцiць проста на залаты яблычак. Птах да яблынкi, а ён яго - цап за хвост. Птах вырваўся i яблычка ня ўкраў, толькi тры пярынкi засталося ў дурнога ў руцэ. Бяжыць ён з радасьцю ў хату:
- А што, цi-ж не казаў, што дапiльную. Хоць птушку й упусьцiў, але пер'е якое маю i яблычкi ўсе.
Браты, як кроўю пазалiвалiся ад сораму, што дурны славы даканаў. I давай тут старшы брат казаць:
- Ну, браткi, паеду я ў сьвет шукаць гэтае птушкi.
Узяў адну пярыну iз сабою, набраў грошай на дарогу i ўсяго, што было патрэбна, прывязаў мечык, сеў на каня ды й паехаў. Прайшло ўжо шмат часу - анi птушкi, анi брат старэйшы не варочаецца. Тады серадольны й кажа:
- Ну, паеду-ж я ўжо шукаць i брата i птушкi.
Набраў i той усяго ўсялякага, прывязаў мечык, сеў на каня ды й паехаў. Жджэ бацька, жджэ год i другi, а тут анi птушкi, анi сыны не варочаюцца. Ажно-ж аднаго разу, стругаючы лучынкi, аказваецца дурны:
- А што-ж, татку, анi хлапцоў нашых, анi птушкi няма, трэба ўжо мне выбiрацца ў дарогу.