Уночы, як лягла каралеўна спаць, прагрызла мышка куфэрак, схапiла табакерку ды пабегла ў сад да катка.
- Ёсьць, - кажа, - залатая табакерка!
- То садзiся зараз-жа мне на сьпiну! - загадаў каток. - Паплывем назад.
Села мышка яму на сьпiну, каток i паплыў, фыркаючы па хвалях.
Даплылi ўжо траха не да берагу. Каток пытаецца ў мышкi:
- Цi ня згубiла ты табакеркi?
- Не, - кажа мышка, - вось яна!
Падняла табакерку, каб паказаць катку, ды ня ўтрымала: табакерка плюх у мора!
- Ах ты, недарэка! - узлаваўся каток. - Што-ж ты нарабiла?
Выплыў ён на бераг i схапiў мышку зубамi:
- Я цябе задушу!
Убачыў гэта Янка, адабраў мышку. А як даведаўся, што здарылася, дык зноў сеў каля мора i моцна заплакаў - так шкада было яму табакеркi!
Раптам з мора паказалася галава серабрыстай рыбкi:
- Чаго ты плачаш, добры чалавек? Раскажы мне: можа я табе ў чым дапамагу за тое, што ты калiсь збавiў мяне ад сьмерцi?
Прыгледзеўся Янка - пазнаў тую рыбку.
- Эх, - цяжка ўздыхнуў ён, - вялiкая, рыбка, у мяне ўтрата...
I расказаў рыбцы пра сваю бяду. Выслухала яго рыбка i кажа:
- Гэта бяда - не бяда! У мяне тут у моры табакерак колькi хочаш. Я буду выкiдаць, а ты пазнавай, якая твая. Сваю забярэш, а мае мне назад кiнеш.
Вiльнула рыбка хвастом i нырнула на дно мора.
Неўзабаве пачала яна шпурляць на бераг табакеркi - залатыя, сярэбраныя, дыямэнтавыя, маленькiя i вялiкiя. У Янкi аж уваччу мiтусiцца ад табакерак. Давай ён пiльна прыглядацца да iх, i нарэшце-такi ўбачыў сваю.
Зарадаваўся Янка, павыкiдаў у мора лiшнiя табакеркi i крыкнуў да рыбкi:
- Дзякую, даражэнькая! Збавiла ты мяне ад бяды.
Адчынiў ён сваю залатую табакерку. Выскачыў зь яе чалавечак:
- Што загадаеш, гаспадар?
- Апошняя мая просьба да цябе, добры мой памочнiк, - кажа Янка: - аблажы ў поўнач саломаю Зьмеяў замак на высьпе i спалi яго.
- Добра, гаспадар! Будзе зроблена.
Дачакаўся Янка поўначы i, як зашугаў Зьмеяў замак, пайшоў адсюль з катком i мышкаю шукаць лепшых людзей.