Падумаў дзяцел - шкада дзiцяцi.
- Пачакай, лiсiчка, хоць да заўтра, - просiцца ён. - Дай хоць трохi зь дзяцей пацешыцца.
- Добра, - згадзiлася лiсiца. - Прыйду заўтра.
Сядзiць дзяцел у дуплi, бядуе i ўсё думае, як яму ад лiсiцы ўратавацца. Ды нiчога прыдумаць ня можа. Нiчога ня зробiш, прыдзецца аддаць адно дзятлянятка, хоць двое яму застануцца.
Тым часам прылятае да яго ў госьцi кума - шэрая варона.
- Так i так, - кажа ёй дзяцел, апусьцiўшы нос. - Не да гасьцей мне кумка: маё роднае дзiця лiсiца адбiрае...
Варона была птушка старая i разумная, не такая, як iншыя.
- Дурань ты, - кажа яна, - не аддавай!
- Дык-жа лiсiца дрэва сьсячэ i ўсё роўна загубiць нас.
- Гэта яна толькi страшыць цябе. Як прыйдзе заўтра, ты скажы ёй: "Сячы сабе, я цябе не баюся!".
Зарадаваўся дзяцел, падзякаваў вароне-куме за разумную параду i навет добра пачаставаў яе за гэта жукамi-караедамi.
Прыбягае назаўтра лiсiца.
- Ну, дзяцел, - кажа, - ськiдай дзiця, а то зараз дрэва сьсяку.
А дзяцел высунуў свой доўгi нос з дупля i кажа:
- Сячы сабе, я цябе не баюся!
Зьдзiвiлася лiсiца - адкуль толькi дзяцел розуму набраўся?
- Хто цябе навучыў так гаварыць? - пытаецца яна.
- Сваячка мая - варона-кума, - сьмела адказаў дзяцел.
Узлавалася лiсiца на дзятлаву куму - шэрую варону. "Пачакай-жа, - думае, я ёй не дарую гэтага". I пайшла прэч, глытаючы сьлiну.
Думала яна, думала, як вароне адпомсьцiць, i надумалася-такi. Выбегла на палянку, лягла i прыкiнулася мёртвай.
Убачыла гэта варона з дрэва. "Эгэ, - зарадавалася яна, - нядрэнная спажыва валяецца".
Тут яна крыльлямi - мах, мах! I, як бачыш, каля лiсiцы апынулася. Дзяўбанула спачатку ў хвост, каб праверыць, цi сапраўды лiсiца мёртвая. А тая - навет не зварухнулася. Ляжыць, як дохлая.
Варона пасьмялела, падскочыла да галавы i ўжо намерылася дзяўбануць у вока... А лiсiца як усхопiцца ды цап варону за нагу!
- Ага! - зарагатала лiсiца, выскалiўшы зубы. - Папалася мне на абед замест дзятляняцi. Будзеш ведаць, як дзятла вучыць.
- Ну што-ж, - кажа варона, - перахiтрыла ты мяне. Цяпер я толькi аднаго баюся: каб ты ня мучыла мяне так, як твая мацi мучыла маю мацi.
- А як-жа яна мучыла? Нешта я ня памятаю.
- Бо ты малая тады была...
- Дык раскажы хоць, - зацiкавiлася лiсiца.
- Добра, раскажу, - згадзiлася варона. - Было яно так. Твая мацi злавiла маю мацi. Вось як ты мяне цяпер.
- Ну, вядома, - перапынiла яе лiсiца. - Мая мацi была не такая дурная, як твая.
- Так, так, - адказала варона. - Яна, i праўда, была разумная, твая мацi, бо не захацела есьцi маю мацi зь пер'ем: пер'е-ж нясмачнае!
- Вядома, нясмачнае, - падтакнула лiсiца.
- Дык твая мацi зрабiла вось як: узяла два рэшаты, усадзiла туды маю мацi, потым склала рэшаты адно да аднаго ды як пусьцiла з крутой гары, дык на маёй мацi нi пярынкi не засталося - усё чыста асыпалася. Брр! - скаланулася варона. - Гэта самая страшная пакута для нас, варон...
"Добра-ж, - падумала лiсiца. - Ня буду я дурнейшай за сваю мацi".
Дастала яна два рэшаты, усадзiла туды дзятлаву куму ды i пусьцiла рэшаты з крутой гары. Рэшаты разьехалiся ў бакi, а варона ўзьнялася i паляцела на дрэва.
ХВАСТЫ
Быў такi час на зямлi, калi зьвяры ня мелi хвастоў. Заязь страшэнна дакучала iм: абаранiцца зьвяры ня мелi чым. I вось аднойчы ад ляснога цара выйшаў загад, каб зьвяры йшлi хвасты атрымлiваць. Пайшлi ганцы ўва ўсе канцы з пушчаў, лясоў i палёў склiкаць зьвяроў. Паведамiлi ваўка, лiсiцу, кунiцу, пабудзiлi й мядзьведзя ў яго бярлозе.
- Добра, - кажа Мiшка: - я зараз прыйду, адно загляну да старое лiпы, цi не знайду там чаго пасьнедаць.
Запраўды, у дуплё старое лiпы дзiкiя пчолы нанасiлi шмат мёду. Стаў Мiшка ламаць дуплё ды выграбаць мёд. Пчолы жалiлi яго, але ён не зважаў на гэта, заграбаў мёд i пчол i парахню, што прыстала да мёду, еў усё ды толькi мармытаў ад асалоды. Наеўшыся, ён ужо хацеў iсьцi на сходку, аж глянуў, што шэрсьць уся выпацкана ў мёд ды парахню.
- Не, - падумаў Мiшка, - у такiм гарнiтуры йсьцi на сходку нельга. - Сеў ён i пачаў вылiзваць сабе бруха. А сонейка так добра грэла, што Мiшка разамлеў i не заўважыў, як моцна заснуў.
Тымчасам на сходку ўжо сталi зьбiрацца зьвяры. Першай прыбегла лiсiца й выбрала сабе самы прыгожы пушысты хвост. Потым - кунiца, вавёрка. Бык выбраў сабе хвост зь мяцёлкай на канцы, конь - з даўгiмi валасамi, каб лепш было змагацца з мухамi ды аваднямi. Падбег i зайчык, але, пачуўшы страшэнны гармiдар, спалохаўся ды схаваўся ў кусты; сядзеў там, пакуль усе зьвяры разыйшлiся i ў лесе стала цiха. Вылез зайчык з кустоў i нясьмела падыйшоў да ляснога цара.
- Дзе-ж ты быў - кажа цар, - то-ж усе хвасты ўжо разабралi, астаўся толькi адзiн маленькi.
- То-ж такi мне й трэба - узрадаваўся зайчык. - даўгi хвост толькi перашкаджаў-бы мне ад ваўкоў ды сабак уцякаць, а гэты будзе якраз.
Фарсiста прычапiў зайчык свой хвост i весела паскакаў.
А тымчасам прачнуўся й мядзьведзь i раптам успомнiў, што ён мусiў iсьцi на сход. Глянуў, а сонца ўжо зусiм над лесам павiсла. З усiх ног кiнуўся Мiшка бегчы. Бег, бег, аж засопся. Але ў тым месцы, дзе была сходка, ужо нiкога ня было.
- Што-ж мне цяпер рабiць, - думае мядзьведзь - усе будуць мець хвасты, адзiн я застануся без хваста. - Гэтак iдзе ён злосны, аж бачыць на пяньку барсук пакручваецца i ўсё на свой прыгожы хвост глядзiць.
- Паслухай, барсуча, - кажа мядзьведзь, - нашто табе такi вялiкi хвост? Аддай мне хоць палавiну.
- Што ты? - кажа барсук - як-жа можна? То-ж увесь фасон прападзе.
- Не дасi, - сказаў мядзьведзь ды палажыў лапу барсуку на голаву, - не дасi па дабру, дык сiлай вазьму.
- Ня дам - крыкнуў барсук, ды як рвануўся, дык i вырваўся. Але ў мядзьведзя ў лапе засталася доўгая паласа барсуковае скуры. Адарваў мядзьведзь кавалак гэтае скуры, прычапiў сабе, дзе павiнен быць хвост, ды пайшоў даядаць мёд. А барсук бег, бег, дзе нi схаваецца, усё яму здаецца, што мядзьведзь усьлед тупае. Урэшце выкапаў ён глыбокую нару, залез у яе й сядзеў там цэлыя днi. Толькi калi месяц узыйходзiў над лесам, вылазiў ён пашукаць чаго-колечы зьесьцi. Там у нары ў барсука дзецi нарадзiлiся. I вось аднойчы недалёка ад гэтае нары бегла лiсiца. Чуе яна, што нешта пiшчыць. Глянула яна на дрэвы, агледзела ўсе кусты - нiчога няма. Прыслухалася лiсiца i здалося ёй, што нешта пiшчыць пад зямлёй. Глядзiць, аж нара. Палезла лiсiца ў нару, аж там барсук.
- Што гэта табе, барсуча, наверсе цесна стала, што ты пад зямлю залез?
- А так, цесна. - Ды расказаў лiсiцы, як мядзьведзь хацеў забраць у яго хвост. Выслухала лiсiца, хiтра засьмяялася ды кажа:
- Хлусiш ты, барсук. Ня веру я твайму нiводнаму слову.
- Ня верыш, дык я цябе пераканаю. - I вылез з нары. Праўда, лiсiца пабачыла, што ў барсука ад галавы праз усю сьпiну белая паласа. Паверыла лiсiца й не на жарт спалохалася.
- Што-ж, - падумала яна - калi ён хацеў забраць барсукоў хвост, дык мой-жа прыгажэйшы. - I пабегла шукаць сабе сховiшча. Але дзе яна нi хавалася, усё ёй здавалася, што мядзьведзь яе знойдзе. Гэтак прабегала яна ўсю ноч i не магла супакоiцца. А пад ранiцу, як i барсук, выкапала сабе глыбокую нару, залезла ў яе, накрылася сваiм прыгожым пушыстым цёплым хвастом i спакойна заснула.
РАКАЎ ГНЕЎ
Загневаўся рак на Бога.
- Дрэнны лёс прызначыў мне Бог, - кажа ён - цэлы век на цёмным дне поўзаць мне суджана; нi сьвету, нi цяпла, нi радасьцi, нi вясёласьцi.
Запоўз рак у цёмную нару i сказаў:
- Лепш памру я тут, а назад ня вылезу.
I сказаў Бог Сонцу, каб яно ўгаварыла рака.
Блiснула сонейка сваiмi коскамi сьвету й прамовiла:
- Рача, рача, ня гневайся! Усiм Бог прызначыў жыцьцёвую дарогу. Вось бачыш, рача: мiльёны гадоў хаджу я тэй самай дарогай i кажны год пасылаю на зямлю аднолькавую колькасьць цяпла й сьвятла. Кажны год бывае сьцюдзёная зiма, а па зiме прыходзiць радасная вясна й лецейка. Кажнаму суджана цярпець Бяду й Нядолю, але кажнага суцяшае Радасьць i Ўцеха. Адпусьцiся-ж рача, ня гневайся!
- Тваё сьвятло да мяне амаль не даходзiць, - сказаў рак i ня вылез з нары.