Да таго ж тыя людзі, якія цяпер знаходзяцца на вастрыні палітычнага працэсу і забяспечваюць нам надзею на перамены і будучы парадак, мусяць ведаць, што беларус вельмі скупы на давер, і цалкам, напоўніцу, рэдка каму верыць. Таму не трэба чакаць ад яго веры, лепей апеляваць да ягонай патрэбы ў “ордунгу”, і гарантаваць закон і парадак.
Кожны з нас, акрамя гэтга, мусіць унутрана пашырыць межы ўласнай адказнасці. Наша зямля – гэта не толькі дзве соткі пад хатай альбо шэсць ад лецішчам. Наша зямля – нашы дзяржаўныя межы. Усё, што тут адбываецца, не падзяляецца на “маё” і “палітыку”, усё – маё, мая ўласнасць і мая адказнасць. А за сваё беларус прызвычаены стаяць да канца.
Яшчэ – важна разумець, што эвалюцыя тычыцца ўсіх. Гэта цяжкая, але неадменная праца над сабой, і калі мы ўсе разам усведамляем, што быць адначасова на двух баках, светлым і цёмным – справа разбуральная, дык спачатку мы павінны пераадолець гэтую дваістасць у саміх сябе. Эвалюцыя нацыянальнага характару – гэта таксама дзея, і ніхто, акрмя нас, гэтага не зробіць.
І апошняе. Рэваюцыі, бывае, праігрываюць. Эвалюцыя – не. Зваротнага руху гэтыя працэсы не маюць. Эвалюцыя рэч адначасова бязлітасная і аптымістычная: хто не эвалюцыянуе – памірае, але хто выжыве – той эвалюцыянуе.
І паколькі я выразна бачу, што мы эвалюцыянуем адносна тых беларусаў, што запачаткавалі калісьці наш нацыянальны характар. – то перамога абавязкова надыдзе.