Так яно й выйшла.
І не магло выйсьці інакш.
І тое, што мы з табой жывем цяпер пасярод парыскай зімы, ёсьць працягам таго летняга дня на беразе беларускага возера. Мая Сэна ўпадае ў яго. І будзе ўпадаць заўжды.
Бо сусьветны акіян – такі самы бясконцы, як той тэкст, які мы пішам. Тонучы ў Сэне, ты тонеш у Нарачы, Сьвіслачы, Друйцы, Нёмане. Тонучы ў сваіх і чужых тэкстах, ты тонеш у роспачы і велічы, у немачы і немаце, у паняверцы і шчасьці.
Мы – людзі Кнігі.
Гісторыя Кнігі робіць нас яе пэрсанажамі.
Нават калі
“Пад мостам Мірабо сплываюць вершы,ПарыжамЗахлынуўшыся й памершы,І гэты не апошні і ня першы.Каханьне – соплі, вершы – трэш.Мост выжыве, а ты памрэш”.
Мост – гэта мост Мірабо, а вершы – Хадановіча.
Кніжка Андрэя “Цягнік Чыкага-Токіё: падарожныя песьні з карцінкамі й акордамі” пачынаецца з Парыжу (ці нават так: у Парыжы). Пачынаецца зь верша, у якім аўтар нечакана абірае форму будучага часу – быццам расказваючы, што зь ім здарыцца ў Сталіцы сьвету, хоць яно ўжо здарылася і было пераплаўленае ў паэзію. Выходзіць такое сабе прыватнае прароцтва наадварот. Лірычнае і вельмі пазнавальна-парыскае прароцтва:
я куплю ў букініста гадзіну парыскага снусорак восем хвілінаў сьпякоты й дванаццаць залевыкаб, накрыўшыся мапай, бы коўдрай, гадзінку аднупаварочацца з правага берагу Сэны на левы
аблажу ўсе музэі, аблажу бульвары й садызахаплю ўсе кнігарні, уброд перайду ўсе фантанытрохі сонца ў бутэльцы халоднай парыскай вадыўставіць зь першай цытаты – й гатовы турыст апантаны
sous le pont Mirabeau буду качкам сьпяваць пра любоўі паўпляшкі найлепшай гарэлкі пакіну кляшарукруасанамі сьвежымі буду карміць галубоўгэта сон, паўтараю, чаго ні прысьніцца на шару
па жалезных прыступках Парыж пакідае зямлюі зьнікае ў сьвяточных агнях, нібы мерае вэлюмя, спусьціўшыся ўніз, сувэнірную вежу куплюстаргаваўшыся з самым назойлівым афра-Эйфэлем
падміргну дзіваку пад вадой, што глядзіцца ў вадуўсіх ільвоў і хімэраў бяз камэры сфатаграфуюі з такою дзяўчынай на могілкі ўвечар прыйдушто прачнецца Гензбур і для нас засьпявае ўжывую
мажны вусень запаліць на цёплай магільнай пліцеразбрыдуцца дзяўчаты, і мы застанемся сам-насампачастуе дабром, што ў Эўропе амаль не расьцей дым айчыны яго паплыве над усім Манпарнасам
я чытаў яго кнігі і зараз пазыку вярнуі вось гэтую рыфму пакіну яму на паперцыя куплю ў букініста гадзіну парыскага снуа на болей ня хопіць ні грошай, ні часу, ні сэрца
Ці ўсё здарылася так, як постфактум напрарочыў сабе аўтар? Паглядзім.
…У Парыжы, як можна здагадацца, Хадановіч апынуўся на Вялікдзень (калі быць дакладным, ён быў тут у сакавіку-красавіку 2012). Акурат у тую радасную парыскую пару, якую мы з табой не засьпеем, вярнуўшыся ў Менск на самым пачатку вясны. Што ён тут рабіў? Тое, што і належыць рабіць паэту, вольнаму чалавеку зь несвабоднай краіны, калі ён трапляе ў Сталіцу сьвету. Шукаў натхненьне і інтэрнэт. Шукаў адпаведнікі.
Шарлю Бадлеру1.Першую палову дняты тупа бадзяешся па Парыжыз лэптопам.Заходзіш у бібліятэкі.Сядаеш за столікі ў кавярнях.Шукаеш халяўнага інтэрнэту.Часам сыгнал ловіцца,але неяк няўпэўнена.Часам у цябе пытаюць пароль,якога ты, зразумела, ня ведаеш.Другую палову дняты яшчэ тупей бадзяешся па горадзез нататнікам.Шукаеш халяўнага натхненьня.Заходзіш у паркі,у брамы, у храмы, у крамы.Сядаеш за столікі ў барах.Часам сыгнал ловіцца,але неяк няўпэўнена.Часам у цябе пытаюць пароль,якога ты па-ранейшаму ня ведаеш.Для інтэрнэту хоць можна купіць 3G-мадэм.