— Tio estas saĝa ideo! — kriis Kornulo. — Oni ne serĉos vin sude, nur oriente de Kindlow…
Kornulo la Sovaĝa eraris en tiu afero.
28
Austin rimarkis de malproksime la forĝiston, rajdantan en granda polvonubo, kiu rapidegante klopodis atingi Kondlow-on. Li ne vidis precize, ke la selo de la alia ĉevalo estas malplena. La griza, malproksima polvonubo signalis, ke iu galopas tien…
Li ekspronis sian ĉevalon kaj komencis galopi rapide. Jam aperis la unuaj domoj de la urbeto, kiam li atingis la dormemokulan senditon.
— Haltu!
— Mi ne povas… Mi rapidas…
Austin ne diskultis multe. Li saltigis sian ĉevelon antaŭ lin kaj kaptis lian brakon. La posedanto de la “ĉevalbenzinejo” preskaŭ falis el la selo. Li etendis sian manon por elpreni sian revolveron, sed la fremdulo kaptis lian gorĝon tiel, ke lia spiro tuj haltis.
— Hundo! Ĉu mi strangolu vin?!
— Kion vi volas?… — li demandis pli milde, post mallonga tusado.
— Kie vi ŝtelis la du ĉevalojn?
— Mi ne ŝtelis tiujn… Rapide lasu min libera, ĉar la du ĉevalojn…
— Silentu! Rakontu, kiu konfidis tiujn al vi, kaj kiel, sed tre rapide!
La forĝisto ne hezitis longe. La fremdulo ŝajnis moroza karaktero, kaj li havas estimindan premon. Li rakontis simple la historion, pri la viro kaj virino, kiun li cetere konas bone, li ofte vizitis lin por aĉeti ĉiuspecajn varoj, poste ili kartludis, kaj regajninte la prezon de la aĉetitaj bagateloj, li foriris. Li estas bonfama vagabondo en Usono, laŭ la nomo Bill Teksaso, kaj nekredeblas pri li, ke li estus ŝtelisto de ĉevaloj, aŭ tiaĵo…
— Transdonu la leteron al mi…
— La letero ne estas adresita al vi…
La tubo de pistolo, subite direktiĝanta al li, igis lin tamen transdoni la leteron. Li vidis malgaje, ke la nekonato malfermas ĝin, kaj traleginte, li metas en sian poŝon.
— Redonu ĝin…
— Superfluas… Via konato ŝtelis la du ĉevalojn en Connicted, tial li sends tiujn kun vi al Kindlow, por ke li vojerarigu la persekutantojn…
Sen plua klarigo li turniĝis kun sia ĉevalo kaj forgalopis en tiun direkton, de kie li alvenis.
La forĝisto staris senkonsile. Fine li decidis tiel, ke li iros en Kindlow-on, al la ŝerifo.
Dume la Lordo esploris la spurojn, sed tiuj fariĝis ĉiam pli konfuzaj, precipe tiam, kiam la ĉevalo de Austin interrajdis.
— Tri ĉevaloj galopis tien, tio estas klare videbla… — diris la rabisto, kiu nomiĝis “Henny la Ĝiba”, kies iu skrapolo rompiĝis ie, kaj de tiam lia iu ŝultro elsstris deformiĝinte. Krome li estis terure straba, kaj li havis tiel grandan brustokeston, kiel ia malbone remburita majorineto.
— Tri ĉevaloj… — siblis La Lordo kolere — , ĉar tiu idiota Austin rajdas antaŭ ni kaj konfuzas la spurojn…
Ĉiuokaze ni devas sekvi tiujn ĝis Kindlow.
— Tio estas bona — rimarkis la ĝibulo. — Ili je devis trapasi tie.
— Ĝi estuzs tro simpla — diris la Lordo — ,la ulo ne estas tiel stulta, ke li rajdu postlasinte tiel bone videblajn spurojn.
— Sed la du ĉevaloj…
— Ni vidos tion… Antaŭen!
Ili apenaŭ galopis unu mejlon, kiam Gunner rajdis renkonte kun siaj tri homoj. Tiuj anticipis ilin, ĉar tiuj ĉirkaŭrajdis la valon laŭ granda duoncirklo, sur dekliva tereno, kun pli granda rapideco.
— Reen! — kriis la kaprobarbulo. — La kanajlo trompis nin.
— Mi sciis — diris la Lordo kaj blasfemis. — Kiu rajdas antaŭ ni?
— Stultulo, al kiu oni konfidis du ĉevalojn. Austin atingis, pridemandis lin kaj renkontiĝis kun ni. Li diris tion, ke li ne kuraĝas veni antaŭ viajn okulojn, kvankam li havas gravajn informojn.
La Lordo tuniĝis al malproksima arbogrupo, kie neniu videbliĝis.
— Venu ĉi tien! — li kriis
Austin paŝis el inter la arboj kaj iris al ili.
— Lordo — li diris — , la ulo ne estas en Kindlow, almenaŭ li iris ne sur tiu vojo
— Parolu!
Li rakontis ĉion. Fine li transdonis la leteron. La ĉefo de la rabistoj tralegis ĝin.
— En ordo. Ni returniĝos.
— Kvankm, se sur alaia vojo, sed ili devis veni ĉi-direkten…
— Tamen ni devas trovi ilian spuron…
— Austin staris. Li atendis, ke oni reakceptu lin. Sed la Lordo akolere alkriaĉis lin.
— Forportu vin!
La malgranda trupo forgalopis, kaj Austin daŭrigis sian vojon aparte, sekvante la rabistojn.
29
Atibnginte la “ĉevalbenzinejon, ili elseliĝis saltante. Ili serĉadis ĉie, sed sur la roka grundo nenio montris la direkton de la fuĝo.
— Gorilo nun atendas en Kindlow — diris Gunner.
— Verŝajne ankaŭ ni iros tien, se ni ne trovos spurojn ĉi tie.
Ĉirkaŭ ili sur kelkaj arboj jam pendis la cirkuleroj, sur iuj ankaŭ la mesaĝo de la Lordo. Bob faris rapidan laboron.
— Ili povis fuĝi nur al Kindlow — diris la ĝibulo — , ĉar alidirekten ne estas vojo, escepte Connicted-on, kien la fripono certe ne kuraĝis reveni.
— Ĉu l fervojo? — montris Grunner al la malproksima taluso.
— Ba! Oni traserĉas ĉiun vagonon, veturantan Orienten, ne lasante forfuĝi la murdiston. Li morigis la junan fratinon kaj la amikojn de la gubernatoro…
— Austin faris tion — murmuris Gunner.
— Sed oni ne scias tion.
Ili staris senkonsile dum kelkaj sekundoj. Estintus vere stulta provado sidi en trajnon, ekveturonta Orienten, aŭ reveni al Connicted, reserĉate kun tia krimo.
— Li povis ekvoji nur al Kindlow, se li volas atingi Orienten tra la Blua Montaro.
— Jes… Sed mi opinias, ke tiu ulo estas pli saĝa, ol vi… Egale, restas nenio alia por ni, ol iri en Kindlow-on.
— Rigardu tien! — diris la ĝibulo, kaj li montris ion kun etendita brako.
Ili rigardis tien… Trans la montetdeklivo iu mansvingis al ili de sur telegrafstango.
— Ĉu li estus Austin?
La rigidaj okuloj de la Lordo direktiĝis kelkajn sekundojn senmove al la paliso. Poste li diris:
— Bob volas ion. Ni iru…
Kiam ili atingis tien, la grandkapa junulo jam rapidis antaŭ ilin, kun sia pigra, pezmova irmariero, kondukante ĉevalon.
— Kio kazis, Bob? — demandis Gunner.
— Iu tranĉis la draton… Iu tranĉis ĝin… Spuroj videbliĝas… Sur la humida grundo… Tien…
Li montris al la taluso.
— Ĉu ili amen provis fuĝi per trajno? — miris la ĝibulo.
— Sed kiel ili tranĉis la draton — cerbumis la Lordo. — Oni ja povas telegrafi ankaŭ el Kindlow, se la cilkuleron Orienten… Hm… Kio do ĝi estas…
Li sekvis la piedsignojn kaj atingis la alian stangon.
— Interese… Li detranĉis la draton, sed tial, ĉar li bezonis ĝin por io… Li pinĉis ankaŭ ties alian finon, kaj…li kunportis ĝin… Kial?
Gunner frapis sur sian frunton:
— Kornulo la Sovaĝa… Tie loĝas ekstravaganca vagabondo, kiu ŝtelas ĉiuspecajn dratoj. Aŭ li estis…
— Aŭ ili kaŝiĝis ĉe li, kunportante donacon… Ni iru al Kornulo la Sovaĝa!
Nun jam ili galopis tiel, kiel sangohundoj, kiam la vento blovas al ili la odoron de la pelita ĉasaĵo. Post nelonge ili staris ĉe la oblikviĝinta ŝarĝvagono.
La Lordo kuris avane, en la mano kun revolvero. La aliaj sekvis lin.
— La birdetoj forflugis — diris la ĝibulo. — Ili veni ĉi tien de la forĝisto, tio certas…
— Ĉu de tie ĉi…?