— Kaj vi amis tiun knabon.
— Li estas kara… bona homo… kaj… se mi edziniĝos al li, la batalo finiĝos…
— Mi komprenas…
Edith ĝemis.
— La ceterajn eble vi jam aŭdis, Lordo Nisbeth mortis. Tiam evidentiĝis, ke lia filo vivas, kiun oni pensis mortinta, kaj li fariĝis bandito pro la venĝo de servisto…
Tion ŝi jam flustris… kaj longe ne ekparolis. Bill lasis ŝin. Li sidis kaj silentis.
— La la testamento, la diskutita tereno, nur post la geedziĝo testamentiĝas la la du heredantoj, do se: la sola filo de Lorod Nisbeth edziĝos al Edith Bremen.” Neniu estis konjektinta antaŭe, ke ne Elish estas la sola filo? Ke vivas la infano, kiun oni pensis mortinta, kaj laŭ la testamento, mi povas edziniĝi al tiu vera Nisbeth, se mi vols tion, ke finiĝu la batalo, ĉar ne Elis, sed “Li” estas la sola filo de Lordo Nisbeth. La batalo do finiĝos nur tiam, se mi deziniĝos al la “sola”, vera filo de la Lordo. Kaj tiu ne estis Elish, sed rabisto. La du familioj denove ekdiskutis. Rekomenciĝis la proceso, la batalo, la pafado de la kaŭbojoj… Tiam mi skribis leteron al la Lordo. Kontrabandisto de brando portis ĝin al li. Mi skribis tion en ĝi, ke li venu en la paroĥejon. Mi volas paroli kun li. La pastro, kiu estis kontraŭ la malamo kaj murdado, konsentis tre malfacile, ke li estos je nia dispono sekrete.. Mi pensis: la sango ne mensogas. Eble la rabisto faros tion pro la nekonata parenco, pri kio mi petis lin… Veninte al la renkontiĝo, li aŭskultis min atenteme kaj eklevis sian ŝultron. Kiel sinjoro faras komplezon, se temas pri virino, li konsentis facile, li tuj edziĝis al mi, tie en la paroĥejo, poste li adiaŭis ĝentile kaj forgalopis. Havinte la dokumenton, mi heredis la diskutitan terenon. Kaj nun jam vere finiĝis la malamikado. La terura sekreto kuntenis la du familiojn. Mi pensis, ke tiu ofero finis la dramon.. Tiam venis la kontrabandisto de alkoholaĵo, kun la letero de la rabisto. Li skribis mallonge:
“Mi enamiĝis al vi. Mi decidis teni vin, kiel mian edzinon. Postmorgaŭ estu en Pomac, en la aparta ĉambro de la gastejo. Sinjorino Lordo Nisbeth! Se vi rifuzos vian edzinan obeemon, tiam mi venos por vi. Tiuokaze verŝajne verŝiĝos sango.”
Mi sciis bone, kiu estas tiu homo, kaj se mi ne obeos, tiam komenciĝos multe pli terura batalo, ol kia estis por akiri la bienon. Se mi kontraŭstaros, mi venigos la Lordon kaj lian bandon al ambaŭ familioj. Mi iris al Polmac… La ceterajn vi scias…
Aŭroris. Ili sidis silente sur la metala planko. Pala krepusko de la alvenanta tago radiis tra la pordo, kiu simils al la koloro de la flamo de alkohola brulilo. La bremso grincis, la trajno glitis sur deklivo.
— Vi faris terure grandan stultaĵon — balancis la kapon Bill. — Almenaŭ vi estus manĝinta ion. Vi jam venas tiel minimume kvadek ok horojn.
— Mi havas tre fortan orgnismon… — ŝi respondis, sed ŝia voĉo sonis malcerte.
— He, belaj birdoj! — kriis kruda voĉo. — Nun saltu rapide, ĉar mi pafos.
La bremsisto staris sur la ŝtupo de la flankmuro kaj direktis revolveron al ili.
12
Vere ne estas bela kutimo en Usono saltigi kaŝpasaĝerojn per ŝargita revolvero.
Bill rikanis.
— Ne eblas salti, amiko. Ĝi estas kupeo por virinoj. La fraŭlino ne ekzercis sin en tiu sveda gimnastiko.
— Fermu vian buŝon! La virino povas veturi ĝis Connected. Vi saltu, aŭ mi pafos. Vi scias bone, ke ne estas indulgo. Nek vi kutimas indulgi la bremsiston, se vi estas pli multe, kaj vi senarmigis lin. — Vidu!..
— Sufiĉe! Saltu!
— Kiel povas esti iu tiel malĝentila…
— Mi kalkulos ĝis tri…
— Tio estos tre gemuta.
— Unu…
— Mia patro estis direktoro ĉe la fervojo…
— Du!..
— Nu, se vi volas ĉiumaniere…
Antaŭ ol la gardisto estus pafinta eldironte la numeron tri, li saltis ĉe la komenco de relkurbiĝo… Li ankoraŭ aŭdis la ŝrikon de la knabino dum la dekono da sekundo, kiam li flugis tra la aero…
Edith ataris teruriĝinte. La bremsisto paŝis de sur la ferŝtupetaro en la vagonon.
— Nu, bela floreto, de kie vi fuĝis, he?
— Mi petas vin… — ŝi balbutaĉis.
— Se mi transdonos vin al la fervoja polico, bela futuro promesiĝas al vi…
— Ĉu vi ne volas… transdoni min…
— Jack, la bremsisto, estas fama kavaliro kaj bona knabo. Timu nenion. Ĉu vi volas gluton da rumo?
Li iris tute proksime al ŝi. Edith dorseniris ĝis la muro de la vagono kun teruriĝo.
— Ĉu eble vi timas min? Ne estu stulta. Ĉu vi pensas, ke la bremsisto estas mabona knabo?
— La bremsisto estas idioto — diris Bill Teksaso malantaŭ li, poste li elprenis sian revolveron kaj vangofrapis lin tiel, ke tri dentoj de la bremsisto rompiĝis.
Edith, pro la malsato, sufero, laco kaj pro la timiĝo svenetis kaj sinkis apud la muro sur la plankon senkonscie…
La bremsisto timiĝinte fiksrigardis la vagabondon, kiu ĵus desaltis.
— Vudu, oldulo mia, tia estas la vivo — li diris en la mano kun revolvero al la bremisto, kies vizaĝo ŝveliĝis. — Foje supre, alifoje malsupre. Vi lasis bele, ke mi atendu la relkurbiĝon, kaj nur poste mi saltu. Kiam la vagono turniĝis kun vi, mi grimpis denove sur la lastan vagonon. Tio ne sukceso al vi, kavaleria bramsisto, kiu vi estas, ke viaj okuloj ne forbrulas pro honto…
— Ĉu vi volas, ke mi saltu? — li demandis tre milde.
— Jes! Mi jam tre atendas tion! Kie mi diros, ke “nun”, tie saltu. Se ne, ankaŭ tiel estos bone. Sed mi ne rakontos al vi la multiplikan tabelon, antaŭ ol mi pafos.
— Vidu… Mi havas dudek dolarojn…
— Ĉu vere…?
— Jes… Ĉu vi volas tion?
— Ĝi bonvenus. Ĉu vi vere donos tion al mi?
— Jes… Ĉu ni paciĝos…?
— En ordo, tamen vi devas salti. Malgraŭ tio ni povas paciĝi.
— Vidu, atentu min — lamentis la bremsisto. — Mi ne volis…
— Nun!
…Li saltis, kiel lokusto. Bill elektis marĉan terenon al la spektaklo, kaj tiel li vidis, ke la koto ŝpriciĝas supren, poste nigra, gutanta amaso trenas siajn kruroj pene, kiel tiu ekiras al la bordo.
Li demetis sian ĉapelon kaj svingadis ĝin.
13
Nur nun li povis rigardi, kio estas al la virino. Li frapetis ŝian vangon
Edith malfermis siajn okulojn. Ŝi klinis sian lacan kapon sur la ŝultron de la kaŭbojo.
— Eltenu — murmuris Bill — , nun jam ni baldaŭ havos ion manĝi…
La kuro de la trajno malrapidiĝis, fine ĝi haltis.
— Tio estas bona loko. Ni staras antaŭ Connected, kiu estas forlasita flanktrako por ŝarĝtajnoj… Multe da amikoj miaj loĝas ĉi tie, ni vizitos tiujn…
Li eĉ ne demandis Edith-on. Li simple kaptis ŝin, kaj antaŭ ol la trajno estus tute haltinta, li desaltis kun ŝi.
Poste li kuris malsupren de sur la taluso. Neniu vidis tion.
Ili estis antaŭ la suburbo de Connicted
— Vi povas meti min sur la teron… — diris Edith. — La freŝa aero rekonsciigis min.
— Parte mi ĝojas, parte ne — li respondis, starigante ŝin sur la piedojn. Poste li gvidis ŝin denove, preninte ŝian manon.
Tiel ili iris unu apud la alia.
Soleca kabano staris malproksime de la urbo. Bill direktis siajn paŝojn tien.
— Iu mia amiko loĝas en tiu domo. Tie ni povos ekripozi iomete.
— Kial… ni ne eniras en la urbon, kaj… tuj… plu?
— Ĉu tiel?…
La knabino nur nun rigardis sin mem. Ŝia vestaĵo estis ŝirita, ĉifona kaj kotkovrita.. Pajleroj estis en ŝia hararo, ŝia mantelo ŝriĝis.