У гутарцы з блізкімі ён (кніга IV, старонка 45) сказаў пра любімага ім Гюго, а тады нібы загадку загадаў: «Есть еще другой поэт французский, которого я люблю». I потым, калi ніхто з прысутных не ўгадаў растлумачыў: «Беранже. За даровитость. Ничего безнравственного у него нет. Склад народный, благородный, нравственный и бодрый». I болыи не трэба.
Бо i сам такое думаў, адчуваў, чытаючы.
I ніколі гэта не позна — пазнаваць сапраўднае. Хоць i лепш было б пабагацець раней.
Прыдачына, падгалосак у хоры Цітовіча. Колькі б ні чуў яе — заўсёды захоплена... Пасля ўрачыстага канцэрта, перад банкетам сутыкнуўся з ёю ў вясёлым, расквечаным гурце спявачак, сказаў: «Ой, Валя, на вас не хапае слоў!..» I штосьці яшчэ. Другая, можа, i разгубілася б, а яна з прастадушным какецтвам шчасліва замужня й спыталася: «А сама бабёнка як?..»
Рана ўстаўшы, у добрым настроі, нечакана згадалася гэта — i голас, i ўсмешка — ажно з Ташкента, праз трыццаць сем гадоў...
«Сабака i на Бога брэша».
Не проста прыказка, а сродак з народнай медыцыны. Ад незаслужана крыўднага абгавору.
Вялікае інтэрв'ю ў часопісе стракаціць ад скарачэнняў нецэнзуршчыны. Толькі першая літара i мудрае шматкроп'е. Ведаючы ўдзельнікаў гэтага пуставата-піжонскага дыялогу, думаецца, што праўка зроблена ў рэдакцыі.
А можа, яно яшчэ лепш было б — за кожным разам даваць у дужках: (лаянка), (лаянка), (лаянка)?.. I гэтак далей, пакуль аж зусім не агоркне.
Прапаную — i крыху няёмка: i ў самога часамі таксама «намёкі» бывалі, няшмат, аднак усё ж...
Пашэнціла сустрэцца з кнігай Гірша Смоляра «Мінскае гета». Напісана яна ў Ізраілі, на ідыш, роднай мове аўтара, наш пераклад — з перакладу англійскага.
Іменна гета, перадусім яно — з жахлівым побытам, пякельным генацыдам i спецыфікай магчымага супраціўлення — напісана найбольш змястоўна, у параўнанні з партызанскай часткай кнігі. Пра нашу з Гіршам сумесную працу ў рэдакцыях падпольных выданняў ён чамусьці не піша. А пра паездку на партызанскі парад у Мінску, можна сказаць, паведамляе лішне стратэгічна:
«Партызанскія брыгады i атрады нашага Стаўбцоўскага міжрайцэнтру не былі ўлучаны ў спіс удзельнікаў парада. Прычыны: мы мусілі заставацца ў поўнай баявой гатоўнасці на месцах, каб не дазволіць разбітым войскам ворага замаскавацца ў пушчы i перагрупавацца. Мы мусілі быць падтрымкай савецкіх войскаў якія актыўна наступалі на ворага.
Тым не меней нашаму партызанскаму міжрайцэнтру прапанавалася паслаць на парад двух партызанаў... Гэтымі двума сталі малады беларускі пісьменнікЯнка Брыль (служыў у польскай марской пяхоце, удзельнічаў у баях з нацыстамі на Балтыйскім моры, а пасля быў партызанскім сувязным) i Яфім Сталярэвіч».
Гэта адзін з падпольных псеўданімаў Смоляра.
А выглядала ўсё па-жыццёваму прасцей. Немцаў у Налібоцкай пушчы ўжо не было, з Савецкай Арміяй мы сустрэліся 7 ліпеня, у раённы Мір, яшчэ раз, пасля чэрвеня 41-га, разбураны, наша брыгада ўвайшла праз чатыры дні. Яшчэ ў пушчы я быў прызначаны, па беспартыйнасці, часова выконваючым абавязкі рэдактара газеты «Сцяг свабоды», а як ды з чаго пачынаць — не ведаў. Вырашыў падскочыць у Стоўбцы, параіцца са старэйшым таварышам, Смолярам, які меўся там рэдагаваць свой «Голас селяніна». A Гірш таксама быў яшчэ не гатовы да пераходу на «мірную» працу, Стоўбды таксама моцна разбураны, i мы пайшлі да першага сакратара райкома партыі Царука. Заікаста вясёлы «дзядзя Валодзя», давераснёўскі пажыццёвы вязень польскіх турмаў, нядаўні камандзір нашага міжрайцэнтру, адказаў па-свойму проста: «А в-вы думаеце, х-хлопцы, што я в-ведаю б-больш за в-вас?..» I параіў пакуль што махнуць у Мінск, на партызанскі парад. «П-паглядзіце, a п-потым і ап-пішаце!..»
У Мінск мы дабраліся на спадарожным ваенным грузавіку, без лусты хлеба ці якой рублёўкі за душою, а там уведалі, што парад... адкладаецца на цэлых два дні... Бывалец Смоляр быў зусім не па-жыдоўску сціпла-бездапаможны, не ведаў, куды нам ад голаду ткнуцца... З палестынскай далечы, у добрым доглядзе састарэлага ветэрана ды публіцыста, ён не толькі вывеў мяне на барацьбу з нацыстамі з польскага Узбярэжжа на прасторы Балтыкі, але, успамінаючы наша галоднае блэнданне па вуліцах зруйнаванага Мінска, — пажылы карантыш з доўгай рускай трохлінейкай i малады бамбіза з кароткім чэшскім карабінам — падаўся ў рамантыку: