Сёння напісаў паштоўку Андрэю, яшчэ да атрымання вашага пісьма. Цяпер цалую свайго хлопчыка i за пісьмо (5 з плюсам!), i за малюнак, i тому, што я яго вельмі люблю i сумую па ім...
Я тут добра папрацаваў — унёс, здаецца, удалую праўку ў абедзве часткі [16], выкінуўшы перабіўкі «У зямлянцы». Цяпер усё думаю над прологам i эпілогам. Пасля грунтоўнага роздуму (часамі i горкага) спынюся прыблізна на тым варыянце, які Ты i Міша чулі ад мяне. Упершай частцы паправіў, між іпшым, кампазіцыю, — хай ужо добрым людзям лягчэй чытаецца. Не падганяю сябе з прологам i эпілогам — каб як след вынасіць. Дый нялёгка гэта — так заядла ірваць. Цяпер ужо веру, што спраўлюся сваечасова i добра.
Адамовіч пісаў, што Дзяменцьеў [17] спраўляў своё шасцідзесяцігоддзе г мяне яшчэ не прачытаў... Яўжо настолькі «наспеў», што як быццам i не думаю пра «Новый мир», — будзе што — добра, не — не, паспытаем шчасця яшчэ дзе-небудзь, а то i толькі кнігай выдадзім, што ж ты зробіш.
Дзіме [18] мініяцюры вельмі спадабаліся. Ён дамовіўся з «Огоньком». Думаю, што гэта добра, надрукавацца там, хоць i ў трохі падкарочаным выглядзе, усё роўна да кнігі буду дадаваць. Дый Дзіма не такі багацей, каб перакласці, а потым рызыкаваць, i яшчэ горш — не надрукавацца ў часопісе наогул.
Многа чытаю. За выключэннем «Леапарда» Лампедузы — усё нямецкае, сугучнае маёй працы: Бёль, Фалада, Франк, Фейхтвангер. Многа ходзім з Піменам — у горы, па парку, у кіно, многа i добра гаворым, не сумуючы ад нашай поўнай цвярозасці, нават i на свята. Тут пачынаецца вясна. Вельмі міла цвітуць японскія ружы на дрэвах, такіх як вішні, — малюсенькія, як суніцы, кветачкі. Але холодна, а зрэдку i дажджы.
Прыляцім 11.V, y 12 гадзін ночы, білеты ўжо ўзялі. Настрой чамаданны. Яшчэ думаем толькі 6-га махнуць у Нальчык, бліжэй да Эльбруса, да вялікага Каўказскага хрыбта, бо тут — прадгор'е, сам Кіславодск 800 метраў над узроўнем мора, гара «Красное солнышко», на якую мы паднімалгся, 2065метраў. У Пяцігорску мы (на таксі) паднімаліся на Машук.
Адчуваюся значна лепш. Не я буду, калі я Цябе не прышлю сюды калі-небудзь. Можа, скажам, i сёлета.
Цалую Цябе i ўсіх вас. Дома разбярэмся, хто які.
* * *
З удзячнасцю думаў раней, а тым больш думаю цяпер пра Нінін сяброўскі ўдзел у маёй пажыццёвай працы. Спачатку ў яе было маладое, амаль безагаворачнае захапленне, калі я штосьці чытаў ёй i Мішы i яшчэ каму з найбліжэйшых. А потым прыйшло самастойнае чытанне рукапісаў, усё часцей з алоўкам, як быццам спаборніцтва ў большых i меншых заўвагах з Мішам, Таўлаем, Вялюгіным, Калеснікам, Адамовічам, Скрыганам, Янкоўскім i некаторымі іншымі сябрамі, якія, па добраму звычаю, чыталі адзін аднаго перад здачай рукапісу ў часопіс ці ў выдавецтва. Памочніца мая адно з напісанага ўспрымала цалкам, адразу, другое — падумаўшы. Толькі пра мініяцюры ды запісы гаварыла найстражэй: «От, кожная дзесятая, не больш», што мяне i смяшыла, i раздражняла часамі, i апраўдвала яе тым, што ў запісах многа таго, што адбывалася ці гаварылася ў сям'і, было вядома абаім, сям-там нават з «залішнімі падрабязнасцямі ды сюсюканием», хоць гэта i ў самое строгай мамы, а потым бабулі таксама бывала.
Мы трохі супрацоўнічалі ў перакладах. Першае ў яе — «Уральскія казкі» П. Бажова, для перакладу нялёгкія, там яна па сціпласці схавалася за маё імя, «як добрага рэдактара». Так было пазней i з вялікім апавяданнем Э. Ажэшкі «Зімовым вечарам». Удваіх мы падпісаліся пад польскімі дзіцячымі аповесцямі «Прыгодыў Цюцюрлістане» В. Жукроўскага i «Тумба з мыса Добрай надзеі» A. i Ч. Цанткевічаў. A ўжо з нямецкай мовы, для калектыўнага зборніка «Незабыўны дзень» апавяданні Б. Брэхта i З. Пічмана яна i пераклала, i падпісала адна. Апошняе, што ў гэтым сэнсе помніцца, — пачуўшы пра выданне перакладу рамана Ажэшкі «Над Нёманам», яна ўздыхнула: «З якой прыемнасцю я пераклала б гэта!..» Пасля яе адыходу (як не хочацца гаварыць пра смерць!..) мы ўспаміналі гэта з дзецьмі, гаворачы, наколькі б яно было разумней, чым апошнімі сіламі, калі заставалася толькі ca мною, каму ні паднімаць, ні цягаць было забаронена з-за ног, а пасля яшчэ i з-за сэрца, з апошніх сіл цягаць тачкі чорнай мокрай зямлі ці гною, бясконца паліваць пясчуг прыляснога, надрэчнага агароду, днямі крукам тырчэць пад сонцам, зацята i без жаданага поспеху ваяваць з каларадскім жуком!.. Бо i ўздыхнула ж яна пра любімы раман каля Немана, на катаржна-працавітай дачы...