Próbowano namówić Nathingale’a, by kandydował na gubernatora stanu Georgia, ale odmówił. Jego była żona, córka emerytowanego dyrektora Akademii, podjęła kilka nieudanych prób ponownego nawiązania stosunków.
Mac nadal pisywał tu i tam jadowite felietony o różnych rodzajach hipokryzji, bez których, jak raz uznał, cywilizowane życie byłoby niemożliwe.
Hutch nadal pracowała dla Akademii.
Wszyscy czerpali zyski ze sprzedaży figurek, gier, różnych ubiorów sportowych i sprzedaży kieliszków o nazwie „Czwórka z Deepsix” (choć firma produkująca figurki nalegała na zmianę nazwy na „Deepsix”). Miały długie nóżki i były zdobione motywem kobiecej postaci wiszącej na linie znikającej w chmurach i mottem Nunquam dimitte. Nigdy nie odpuszczaj.
Nigdy nie odpuszczaj.
Takie też było oficjalne motto przynajmniej trzech wyspecjalizowanych jednostek wojskowych stacjonujących w Niemczech, Chinach i Brazylii.
Szkoła średnia w Park South w Nowym Jorku otrzymała imię Kellie, centrum handlowe w Toronto — Hutch, a zoo w Lizbonie — Nightingale’a. Pojawiła się też Biblioteka Pamięci Cole’a Wetherala przy Fulham Palace w Londynie i Muzeum Nauki imienia Toni Hamner. Szkoła lotnicza w Winnipeg, gdzie nauczał kiedyś Klaus Bomar, nazwała jedno skrzydło jego imieniem. Maca nie spotkały takie zaszczyty, choć utrzymywał, że miejscowy biskup chciał umieścić tablicę z jego nazwiskiem na Centrum Religioznawstwa Porównawczego w Des Moines.
Praktycznie wszyscy biorący udział w akcji ratunkowej otrzymali jakieś nagrody. Najczęściej nagradzano Erika Nicholsona, który cieszył się wielkim uznaniem za to, że trwał na posterunku w najtrudniejszych chwilach. Beekman otrzymał Nagrodę Conciliara za Osiągnięcia w Nauce, zwykle zastrzeżoną dla odkryć, które owocowały przełomem dla ludzkości. Marcel otrzymał formalną pochwałę Akademii, a świat korporacji zaczął się nim poważnie interesować. W ciągu roku dostał ofertę i przyjął stanowisko dyrektora w TransGalactic. Teraz jest wiceprezesem, zarabia tyle pieniędzy, że nawet mu się o tym nie śniło, i dużo mówi o starych, dobrych czasach. Kiedy się go przyciśnie, przyznaje, że się nudzi.
Kellie, Hutch, Randy i Mac spotykają się, kiedy tylko się da. Często dołącza do nich Janet Hazelhurst, najsłynniejsza kobieta-spawacz na świecie. W zeszłym roku zaprosili jedenastu Autsajderów na kolację w Icemans w Filadelfii.
Icemans jest nie tylko najlepszą restauracją w Dolinie Delaware. Jest też na parterze.
POSŁOWIE GREGORY’EGO MACALLISTERA
Załóżmy, że — choć pytania dotyczące nieprzyjścia z pomocą przez załogę statku „Athena Boardman” nie były bezpodstawne — nie zostały one zadane przeze mnie, jak twierdzą przedstawiciele Kosmik Inc. W istocie zaowocowały one powstaniem symulacji, w której przedstawiono kapitana „Boardmana” jako bohatera. To z kolei dało początek dochodzeniu, którego początkowym celem miało być przyznanie nagród. Moje jedyne powiązanie z tym postępowaniem polegało na tym, że byłem jedną z osób, które pozostawiono własnemu losowi, gdy „Boardman” zaginął w akcji.
Dla Kosmika szybko okazało się, że problem może się wiązać z potencjalną odpowiedzialnością, więc zareagowali na początkowe zapytanie tak, jak to przeważnie robią wielkie korporacje: najpierw unikali odpowiedzi, a kiedy uświadomili sobie, że to na nic, znaleźli na Kole jakiegoś mechanika i zwalili winę na niego, ogłaszając, że za awarię odpowiedzialna była wadliwa czarna skrzynka RX-17, która spowodowała niestabilność lądownika. Udzielono mu formalnej nagany, wyrzucono z pracy i podano jego nazwisko mediom.
Nie zniósł tego Eliot Penkavic, kapitan statku, który zwołał konferencję prasową, przyznał się do kłamstwa i oskarżył o ten niefortunny epizod Iana Helma, nowego dyrektora operacyjnego oddziału terraformerskiego Kosmika na Quraquie.
Helm wyparł się wszystkiego, a teraz toczy się dochodzenie wobec Penkavica.
Rzecznik firmy plącze się w zeznaniach, próbując wyjaśnić, co Penkavic miałby zyskać, nieprzychodząc komuś z pomocą, kiedy miał taką możliwość, czy też zmieniając zdanie po tym, jak wyraził zgodę.
Aby uzyskać wyraźny obraz tego, co się naprawdę stało, należy zadać sobie podstawowe pytanie, które zadaje każdy policjant, kiedy ma do czynienia ze sprzecznymi wersjami: kto odnosi z tego korzyść? Pilot, któremu nie robiło różnicy, czy leci na Maleivę III, czy na Quraquę? Czy też wielka firma, której spieszy się, by dostarczyć na czas ładunek szybko ulegających przeterminowaniu towarów i ludzi?
Kiedy piszę te słowa, pozostał tydzień do rozprawy Penkavica. Miło mi poinformować, że od chwili, gdy sprawą zajął się Archie Stoddard, prawnik wynajęty przez wydawcę tej książki, znany z wygrywania spraw przeciwko korporacyjnym kombinatorom, pojawiły się plotki, że dochodzenie wewnętrzne przeprowadzone w Kosmiku dało wyniki. Helm prawdopodobnie zostanie rzucony wilkom na pożarcie, a proces zakończy się uniewinnieniem Penkavica.
Jack McDevitt
Boża klepsydra
Przełożyła Jolanta Pers
SOLARIS
Stawiguda 2007
Boża klepsydra
tyt. oryginału: Deepsix
Copyright © 2001 by Cryptic, Inc.
All Rights Reserved
ISBN 83-89951-70-0
Projekt i opracowanie graficzne okładki Tomasz Maroński
Redakcja Iwona Michałowska
Korekta Bogdan Szyma
Skład Tadeusz Meszko
Wydanie I
Agencja „Solaris”
Małgorzata Piasecka
11-034 Stawiguda, ul. Warszawska 25 A
tel./fax (0-89) 541-31-17
e-maiclass="underline" agencja@solaris.net.pl
sprzedaż wysyłkowa:
www.solarisnet.pl