СВІТАЛЬНЫ
Рака крыві ў збялелых берагах.
Крывіцкае крыві за Край забраны —
Світальны
Бел-чырвона-белы сцяг, —
Як той, што таймаваў Хрыстовы раны,
Акраец палатна, які данёс
Пакуты за людзей жывога Бога.
Каб уваскрэснуць зноў,
Пагас Хрыстос.
І каб жыла над смерцю перамога,
Хрыстос пакінуў нам надзеі ўзмах,
На лютых сівярах неагрубелы.
Яго i паўтарацьме вечна
Сцяг,
Сцяг нашай волі
Бел-чырвона-белы!
У ГЕФСІМАНСКІМ САДЗЕ
Каб дзе антонаўка, каб сапяжанка.
У Гефсіманскім садзе сталасць дрэў.
Смуга й зямля,
Як цёплая ляжанка,
Каб смутак плечы сцёртыя сагрэў.
Натое сад i гадаваў
Садоўнік,
Каб тут аземіў думку
Бог жывы,
Каб і паломнік —
Смутку паслядоўнік —
Пачуў літанне смяглае травы.
У Гефсіманскім наквець адшумела,
А ў садзе
Недзе каля Ціханят
Антонаўкі ды сапяжанкі смела
У кулачках трымаюць
Страх зярнят...
ПРАКЛЁН
Гневу святога віноўніца,
Вылучаная кстом,
Сохне дагэтуль смакоўніца,
Выклятая Хрыстом.
Смагу прагнаць не здолела
І не дала пладоў.
Долу ёй легчы доліла,
Каб не злічыць гадоў.
Хто запытаецца ў вечніцы,
Што за грахі ў яе,
Што яна гэтак нявечыцца —
Сохне, а не гніе.
БЛАСЛАВЁНЫ СПАДМАН
Хрыста ўкрыжоўвалі,
І цыган
Прапанаваў і сваю паслугу.
І кінуў на дол
Неразлучную пyгу,
І ўзяў цвікі для пякучых ран.
I вочы заплюшчыла цішыня.
Цыган прыставіў цвік
I з размаху
На даланю пасадзіў авадня
Замест цвіка —
Насуперак страху.
I абараніў хоць адну руку,
Хрыстову руку
Ад болю зямнога.
І валачомнаму жабраку
He папрасілася ў Бога нічога
I ў свет падаўся
Самотны цыган,
Непрытулены,
Як апостал, босы.
I гэта быў
Ca мы шчыры спадман,
Які на вякі
Блаславілі нябёсы.
ДОЎЖЫЦЦА...
Дзень скарацеў,
Як і цень мой зямны.
Ноч падаўжэла, як вечная тая,
Што землялюбаў халодна вітае
Позіркам,
Дзе не чуваць гаманы.
Б'ецца на цурачкі сподзеў,
Я к збан.
Роспач глядзіць, як змяя-верацея
З зябкай замовы, дзе боль карацее.
Доўжыцца,
Доўжыцца,
Доўжыцца зман...
КАПЛІЦА
Вада на тое й тоіцца, каб ліцца,
Рыпіць ля крушні скруха:
Сон не руш...
Узгадвае пра капішча капліца —
Начлег часовы пералётных душ.
Душы хутчэй бы з зорамі пыліцца,
Ды глухне шлях ад зманнай гаманы.
І кеміць, як халодны грэх,
Капліца:
Цяжэйшы пыл нябесны ці зямны?..
Мычыць у небе зорная цяліца.
Цямнее крыж.
Як воран-чарнакрыл.
I крылаў дачакаецца капліца,
Каб паляцець i ёй за небасхіл...
ІСЦІМЕ...
Ажно маладзеюць сцены старыя,
Лягчэе з адвечнай скрухай кулёк.
Трымае сына
Дзева Марыя.
А ў немаўляці ў руцэ —
Васілёк.
У ціхай свячыцы святая праца,
Што свенціць свет
Незямным святлом.
Святло разгарыцца,
Каб мог спрачацца
Наш дух вячысты
З вачыстым злом.
Полымнакрыла б'ецца трывога
Нікім неспалоханым матыльком.
Душа беларуская йсціме
Да Бога
З нябеснаю свечкаю
З васільком.
Лондан, 1998
АНЁЛ, ЯКІ НА ЛЮТНІ ГРАЕ...
Ён будзе мроіцца тады,
Анёл, які на лютні грае,
Калі забытыя сляды
Згадае сцежка маладая.
Калi гады, нібы дзяды,
На прызбу стомы сядуць з краю,
Ён будзе мроіцца тады,
Анёл, які на лютні грае.
Калі не позірку бяды,
А зноў душа паверыць раю,
Ён будзе мроіцца тады,
Анёл, які на лютні грае.
BAPABA
Натоўп. гарачы на расправу.
На помач не падасць i кста,
Сцяною стане за Вараву
I падпіхне на крыж Хрыста.
Натоўпу боль чужы нясвежы,
Для цёмнай злосці мала джал.
Хацежы замінаюць межы.
Руйнуе ўсё аслеплы шал.
Чым болей глотак, болей права.
З грахамі доўга едзе воз.
У кожным з нас жыве Варава.
І рэдкім госцем —
Пан Хрыстос.