Душа прагоркне ў палыне.
Сон абначуе за барамі.
А голас мамін будзе мне
Гучаць,
Нібы малітва ў храме.
Маўчыць, як цень, мой страх.
І вір
Смяецца сінімі губамі.
Старэе дзень.
І рыдаль жвір
Не сыпле ў рот бяззубай яме.
Яшчэ пярун сябе кляне.
І рана зачыняцца браме.
А голас мамін ува мне
Гучыць, як у забытым храме...
ЗМЕІ АГНЮ
Галоўнае — не азірнуцца,
Каб прысак не разварушыць,
Да вогнішча не прыгарнуцца,
Што змеямі агню кішыць.
Агонь спаліў мае аблокі,
Хмурынкі хмарамі зрабіў.
Мой спапяліў спакой далёкі
І ў небе позірк мой згубіў...
БЫЦЬ!
Быць Беларусам —
Гэта значыць,
Свайго ні гуку не забыць,
Усё чужое перайначыць,
Каб Беларусі вечнай быць!
Быць Беларусам —
Гэта значыць,
Вясёла з сумнай долі кпіць.
Да Бога сцежку верай значыць,
Нагбом з карца надзеі піць.
Быць Беларусам —
Гэта значыць,
За родны Край згараць на дым,
Па-беларуску чуць i бачыць
На гэтым свеце i на тым.
САГА
Трамвай піша сагу.
Маўчыць знямога.
Нервовыя рэйкі
Дрыжаць за аўтара.
Настрой пытае
Сябе самога:
Выходзіць
На гэтым прыпынку
Ці заўтра?
НА ПАРУКАХ У НАСТАЛЬГІІ
Я даўнiм стаў, як вальс,
Што быў сыграны
Аднойчы некім i не для мяне.
І сажалак зялёныя экраны
Hi мой адчай, ні сум не скалыхне.
Я ўзяты настальгіяй на парукі,
Дзе тыя рукі, ўдзячныя мальбе?
Мелодыя забылася, і гукі
Пайшлі ў нябыт,
Каб там знайсці сябе.
Ці ўзнагароджаны, ці пакараны
Тым успамінам, што жыве i ў сне?
Я стомлены, як вальс,
Што быў сыграны
Аднойчы некім.
Ды не для мяне...
НЕПАЧУТЫ
Ён прадбачыў, прадказваў, прарочыў.
Ён душою крычаў. Ён маўчаў.
Ён з дарогі на сцежку не збочыў.
Ён глухім дараваў, выбачаў.
Пілнаваўся святых запаведаў:
Не рабуй!
Не няволь!
Не мані!
І гукаў прачынацца, і ведаў,
Што ў адказ палятуць камяні.
Здрада й подласць за ім цікавала,
І нянавісць ішла крок у крок.
І на ўсё ў гэтым свеце прыстала
Паглядзеў
Непачуты прарок.
БЕЛАРУСЬ — ТЫ МОЙ СОН ВЯЛІКОДНЫ
Беларусь — ты мой сон вялікодны.
Сон, што сніцца анёлам вясной.
Зрок і слых мой табою галодны,
Дух жыве мой табою адной.
Гэта ведае неба ды мама —
Без цябе не бывае мяне.
I душа жыць не можа без храма,
Цяжка ёй у чужой старане.
Адусюль да цябе я імкнуся
Быць у шчасці з табой i ў бядзе.
Чысцінёю тваёй прычашчуся,
Сорам твой на мяне хай па дзе.
ПРЫЦЕМКАВАЕ
Калі сцямнеецца ў душы i ў хаце,
Прыходзяць вершы, як пазныя госці,
I маняцца застацца на начлег.
Я ix прашу:
Мой сум закалыхайце,
Маёй жа мне пазычце весялосці,
Якою грэўся яблыневы снег...
Саджу на чысты кут i нетаропка
За чаркай звечарэлага ўспаміну,
Як дома колісь, з імі гаманю.
Парой гамонку перапыніць кропка.
Сказ нецярпліва выпрастае спіну.
I рупіць рыфме ўкрыўдзіць цішыню...
ХАЦЯ Б...
Калі мая трывога спала,
Калі калоссе налілося
Тугой?
Сказаць я не бяруся.
Як нарадзіцца не прыпала,
Хаця б памерці давялося
У беларускай Беларусі...
САМOTHЫ ВОЎК
Былі ваўчыныя вяселлі.
Руя халодная была.
Сябры траплялі ў пасткі,
Пселі.
На голад не хапала зла.
І неаднойчы быў жанаты.
Не звык i плесціся ў хвасце.
Былі ваўчыцы й ваўчаняты.
Канала здобыч на хрыбце.
Гаспадару зірнуць у вочы,
Чыіх авец перацягаў,
Не дазваляе гонар воўчы.
Дасюль чуваць сабачы гаў.
Поўсць пасівіў нахабны іней.
Сцяжкоў чырвоных крык замоўк.
І ў полі волю гаспадыняй
Адну прызнаў
Самотны воўк...