Ідуць праклёны не на лес сухі.
Каб пляскаць радасці,
Не хопіць ладкаў.
Нам аддаюцца нашыя грахі
Праз нашых
Неўсвядомленых нашчадкаў.
У старасці глухія пастухі.
I самапасам ходзяць
Думак статкі.
I самі па сабе
Жывуць грахі.
I нас не хочуць заўважаць
Нашчадкі...
ПРА ШТО ДУМАЕ КАМЕНЬ
Неба кідае думкі не на абразу,
Ды ад жаху згарэць у зямной мітусні
Камянеюць нябесныя думкі адразу,
Перакідваючыся ў камяні.
І, задумаўшыся, не варухнуцца вякамі
Камяні —
Незразумелыя мысляры,
Ix маланкі гарачымі грэюць рукамі,
I напрошваецца туман у сябры.
Ім спакою стае, як лагоднага моху.
Толькі более іхняй маўклівай радні.
На зямлі, што як падчарка небава,
Могуць
Вольна думаць
Бадай што адны камяні...
НЯЎСЦЕРП
А часу нецярпіцца як хутчэй
Украсці ў века маладосць
І прыгажосць у маладосці.
Ажно маланкі бліскаюць з вачэй.
Час, ён у гэтым свеце
Толькі госць.
Яму няўцям, што сам
Старэе ад зайздросці...
ЧАКАЕ ВЕРШНІКА...
Пад зялёнай бярэзінай
Белы конь
Адпачывае ад хамута i плуга.
Чарэмха цвіце.
Пахне раніцай з луга.
Зямля халодная,
Як нябожчыкава далонь.
Небасхілу
Б'ецца крыніца ў скронь.
Нервы ў травы напятыя туга.
Ра чулка дрыжыць,
Як блакітная пуга.
Чакае вершніка
Белы конь...
З ДАСВЕЦЦЯ...
Спалілі воск Дзідалавы грахі.
Не сонца абяскрыліла Ікара.
За лабірынт, да літасці глухі,
За аднакрэўніка нагнала кара.
Зірк цяжка адарваць ад хмарных крыг.
Яшчэ й да неба не прывыкла шыя.
З дасвецця вечнасці віну старых
Парыўна выкупляюць маладыя...
РЫЗЫКУЮ
Злом нявечаны, любосцю пешчаны,
Гадаваны цнотай і абразаю,
Гэты свет
Мне Богам запавешчаны,
За яго, пакуль жыву, адказваю.
Не набыў я нáбыці для спадчыны,
І не маю куфра кутавекага.
Гэты свет,
Вачмі маімі ўбачаны,
Рызыкую пакідаць на некага.
Як запалкі ад малога некалі.
Ад мяне памалу ўсё прымаецца.
Страшна разлучыць з маёй апекаю
Гэты свет,
Што за мяне трымаецца...
ВІДАЦЬ...
Відаць, мне цяжка будзе памірацца,
Бо неяк лёгка да жыцця прывык,
І змоўкне смех —
Мой кеплівы дарадца,
І здзівіцца з сябе самога крык.
Я цішыні пакрыўджуся на стому,
Кіўну на развітанне гамане.
Ды як я буду паміраць, нікому
Ўсё гэта нецікава.
Як i мне...
ДЫМ
Хоць дым умее гаварыць,
Не скажа, што яму гарыць.
Агонь глядзіць вачмі рудымі.
Дым спавівае небакрай,
Да рогу ў пекла,
Сцежку ў рай.
Цяплей дрыжыцца
Зорцы ў дыме.
Жыццё гарыць, а дым жыве
І ў ногі сцелецца траве.
І пагарэльца мроі прыме,
Хто мог пераканацца ў тым,
Што ўсё на гэтым свеце —
Дым.
І не відаць нічога ў дыме.
ДА ПАРТРЭТА МАРКА ШАГАЛА
І засланяецца ён вачыма
Яшчэ блакітнымі,
Каб нікому
Убачыць было немагчыма
Маркоту ягоную й стому.
Сканчаецца справа зямная...
Не дбае мастак пра надзелы...
Самога сябе ўспамінае,
Самотны,
Як космас ссівелы...
МАЛАДОЕ BIHO
Маладое віно
Хмеліць па-маладому.
Маладое віно
Маладое душой.
Маладое віно
Не даводзіць дадому -
Спаць да дня пакідае
На падушцы чужой.
Маладое віно
Цвеліць па-маладому,
Пазлачаначка-чарачка
Светлае дно.
Не даверыць нікому
Салодкую стому —
Толькі ёй i яму —
Маладое віно!
ДЗВЕ САМОТЫ
Смірэць звыкаюцца залёты.
След паўтарыць не хоча след.
Дзве незалежныя самоты
Шануюць свой нейтралітэт.
Глушэюць памяці сумёты.
Радзеюць радасці лясы.
Дзве незабытыя самоты
Былыя чуюць галасы.
Ружова бачацца закоты.
Сцяжына туліцца наўсточ.
Дзве вечаровыя самоты
Лагодна падаюцца ў ноч...