НАДПІС
Хоць эпітафію маладосці
Пісаць нязвыкла,
Ды я пішу.
Світальныя леты —
Залётныя госці,
Перад зімавеем сагрэйце душу!
...Сваімі лічылі гарышчаў салоны.
...Куляў
І куляўся з бяседных лаў.
...Пал загараўся,
Што куль саломы.
...Лічыў,
Што Пегаса я падкаваў.
...Кахаў шалёных,
Быў сам шалёны.
...I Бахуса ў бараду цалаваў.
P.S.
Я разумею, што маладосці
І ў эпітафіі цесна,
І ў тосце...
ВЫЛУЧНА БЕЛАРУСКІ
Вылучна беларускі сапраўдны
Ён, звычай,
Звечны святымі святамі,
Каб са жніва
Пакінуць на Дзяды
Галодным птушкам
Каласкі з зярнятамі.
Каб памянулі птушкі заадно
Высокіх продкаў.
Звонку звонка зябнучы.
Змяркання маразянае віно
Не хоча вылівацца
Ў прагнасць зяп начы.
Сухі дзядоўнік, як ахвярны дуб,
Бражджьшь дуддзём.
Апанаваны шэранню.
І чуб дзядоўніку мароз даскуб.
А на Дзяды
I змрок куццёй вячэрае.
Запяўшы хмараў шэрае радно,
Нябесны гаспадар сузор'е вешае.
Не птушкі прыляцелі пад вакно,
А душы прашчураў —
Вястункі вешчыя...
РЭКВІЕМ
На Палессі буслы не заводзяць сям'i.
На Палессі буслы бабылямі.
Цені счахлыя ходзяць
Па стахлым куп'і.
Чарнабыльнік пыхліва буяе.
Ветраком
Адхрысціцца ад наслання
Спрабавала былая сядзіба.
Толькі аблачанятка, як бусляня,
Праплыло над ёй чырванацыба...
СЦЮДЗЁНА
Сябры ў прыцішаным чаўне
Плывуць памалу ў праайчыну.
Што будуць сніць
У вечным сне
Пад дахам цёмнага спачыну?
Чакаць умее
Гэны край.
Развітваючыся, дарэчы
Замест рахманага «бывай»
Сказаць сцюдзёна:
«Да сустрэчы...»
ДУМАЮЦЬ...
Смяецца рэхам цішыня.
Рачулка журыцца прытокамі.
Маўчыць вірамі глыбіня.
Нябёсы думаюць аблокамі.
КАЛI АПОШНІ...
Калі апошні беларус
Апошні дзякуй небу скажа,
Туга на сэрца Богу ляжа
I ўсцешыцца прыблудны хлус.
Бог i спахопіцца тады,
Што цягавітых не хапае.
На ласку й так зямля скупая,
I свет такі немалады.
Заселіць Беларусь наноў
Бог беларусамі такімі,
Што будуць на сваёй радзіме
Панамі без чужых паноў.
Край продкаў родны нездарма.
Душа без мовы — сіратою.
I вольны помніцьме пра тое,
Што шыі мулка ад ярма...
ВЫГНАНЕЦ
Ён толькі зрэдку ў забытым сне
Ды ў думках ласых бывае дома.
Чужое ўсё ў чужой старане.
Адно што родная толькі стома.
Здаецца смехам ягоны плач.
Па свеце гоніць дакораў зграя.
I вочы выцалуе крумкач.
Як роднага,
Прыме зямля сырая.
УЗАЕМНАСЦЬ
Свая ў жыцця з нябытам камерцыя.
Ратуе свет сябе творчай працаю.
Паэму інтымную дапісвае радыяцыя
Прыдворная паэтэса ў смерці.
ЖЫВУ...
Толькі ў сне я жыву цяпер,
Там бяда бядзе спачувае,
Там радня мая ўся жывая,
Незнявераны мой давер.
Шкадаванню там мейсца ёсць,
Там няблага ў застоллі грэцца.
Там вяртаюцца, каб сустрэцца,
I маленства, i маладосць.
Пасівелыя груганы
Там мяняюць пер'е на цені,
Што забылі свае найменні,
Каб прыходзіць маўкліва ў сны...
БЫЎ ЯБЛЫК...
У першасвеце на пачатку самым
З далоні шчырасці піла пчала.
Быў райскі сад,
I быў я ў ім Адамам,
Ты, адпаведна, Еваю была.
Меў смеласць страх,
І сорам быў пры сіле.
Быў дзень, як год,
І ноч, як дзень, была.
Мы забаронны яблык надкусілі
І падаліся ў госці да святла.
Аціхлася лісцёвая залева,
Сцямнелі пад вачмі віроў кругі.
Цяпер я не Адам i ты не Ева.
A доўг расце.
Быў яблык дарагі...