Выбрать главу

БОСАЯ ЗОРКА

Зорка босая йшла па зямлі. Я хацеў ёй купіць чаравічкі. Толькі як згаварыцца, Калі У яе незямныя прывычкі. Зорка босая йшла па расе, І сляды яе не астывалі. І вятры слугавалі красе. Халады ад яе адставалі. Зорка босая йшла нацянькі, Бо спазніцца баялася дужа. Дзе ступала, цвілі васількі, Дзе стаяла, ўсміхалася ружа. Зорка босая йшла ў тумане Кладкай зыбкай над хітрай вадою. Зорка босая йшла да мяне. Каб аднойчы назвацца табою.

АКРАМЯ...

І калі ў нас нічога не будзе, Акрамя вады i агню, Я напоўню пяшчотай грудзі, Небасхіл да сябе прысланю. I цябе да сябе прыхіну я, Як галінку агонь малады. Дождж тады Да цябе прыраўную, Што стулае ў твае сляды. Мроя ў радасным перапудзе Свой згадае забыты след. I кал i ў нас нічога не будзе, Будзе ў нас як сусед Сусвет...

КАЛЫШЫ...

«Я табе сяброўка і сястра. Я табе ўжо болей не каханка...» — Пазваніла мне накаванка. Пасвятлела позняя пара. Праз гады спаткаў мой смутак Тую, Што вяла мяне праз пекла ў рай. Як ты забыццю ні патурай. Ад сябе самога не ўратуе. Гэта ужо як быццам калыханка, Ад якой бадай што спаць пара. Калышы, сяброўка i сястра, Ашукай, як шчырая цыганка...

РАМАНС

Я Вас чакаў з вясны да сівізны. Як вечны вязень раніцу чакае. І Вы прыходзілі парою ў сны. Далёкая, як зорка трапяткая. Я Вас шукаў як не на ўсёй зямлі, І ў кожнай маладой неразгаданай Вы, ўзнёслая, былі і не былі, Плылі ракой, разводдзем разгайданай. Я Вас гукаў, i голас мой змаўкаў Перад красой, нябачанай вякамі. Ішоў за Вамі ценем, — Цень знікаў, І словы захаплення замаўкалі. Я жыў чаканнем i цяпер жыву Надзеяй, што сустрэну хоць зімою. Хілю заснежаную галаву І дзякую за веснавую мрою...

ПАЭМА

Мне цябе не стае Тае...

АДМЕТНАСЦЬ

Восень смелая ў непаўторных. Позняя ў самавітых зіма, Лета шчырае ў незабытых, У адзіных вясна здагадлівая. Час гады меле ўпрытайкі ў жорнах. Млынару супачыну няма. Мліва сее на частых сітах Старасць Ды на сябе паглядвае...

ГОЛА...

Дрэву перасаджанаму гола У чужой маркоце й цішыні. Хай галіны й зашумяць вясёла, Сумна дол свой Помняць карані...

УСЁ, АПРОЧ...

Прыядаецца ўсё, Апроч Лусты жытняй Ды бульбы сопкай. Радасць скача апошняй стопкай Перад тым, як кульнуцца ў ноч. Праядаецца ўсё, Апроч Імені свайго i ўспамінаў. Той, хто засветла свет пакінуў, Рэху не згадае: Кроч! Прыглядаецца ўсё, Апроч Неба ды аблічча матулі. Хто згубіўся ў агульным гуле, Хай пілнуецца родных воч...

БЕЛЫЯ СЛЁЗЫ

На нічыйных гарадзкіх дварах, Быццам сны ў разбураным Сезаме, Па сваіх былых гаспадарах Вішні плачуць Белымі слязамі...

СПАГАДА

Кат звяртаўся да сваёй ахвяры, Ha спагаду маючы надзею: — Гэта я пакутую ад кары, Я — ахвяра, Вер мне, дабрадзею. Потны, слізкі ад крывавай працы, Болей сам, здаецца, дыхаў страхам. І цікаўнасць дыхала на пляцы, І сачыла за скупым узмахам. Кат. відаць, спазняўся на вячэру. Кат спяшаўся да сям'i, дадому. І няшчасны папрасіў сякеру — Галаву адсек сабе самому!