Дабрыян (устае з-за стала, ідзе насустрач). Добры дзень, Сцяпан Тарасавіч!
Вітаюцца, паціскаюць рукі.
Прашу вас. Сядайце.
Садзяцца.
Чым магу служыць?
Скараспей. Ну, не так афіцыйна. Якая там служба. Ехаў міма — дай, думаю, завярну на агеньчык, павіншую старога друга. Кажуць, ты тут такога натварыў…
Дабрыян. Дзякую, Сцяпан Тарасавіч. Натварыў… клопату людзям. Вы не ўяўляеце, колькі розных праблем узнікае ў сувязі з гэтым.
Скараспей. Ды што гэта ты: «вы, вас, вам». Мы ж, можна сказаць, старыя сябры.
Дабрыян. Відаць, занадта ўжо старыя.
Скараспей. На брудэршафт, праўда, не пілі, але гэта можна і паправіць. Так што давай без цырымоніі. (Ляпае па плячы.) Мы ж з табой нават вучыліся разам. Праўда, на розных факультэтах. Але гэта не перашкаджала нам быць сябрамі.
Дабрыян. Амаль сябрамі.
Скараспей. Чаму ж амаль? Не амаль, а так яно і было.
Дабрыян. Пасля нашы сцежкі разышліся.
Скараспей. Не ў розныя ж бакі.
Дабрыян. Мая, можна сказаць, па гарызанталі, а ваша па вертыкалі — усё вышэй і вышэй. Вы ж ледзь не міністэрскіх вышынь дасягнулі.
Скараспей. Зноў — вы. Бора! Ну як табе не сорамна! Мы ж ужо дамовіліся наконт брудэршафта.
Дабрыян. Прабач. У мяне неяк не выходзіць.
Скараспей. А вышынь пэўных я дасягнуў. Да міністра, праўда, не дапяў.
Дабрыян. Дапнеш. Яшчэ дапнеш. З тваёй хваткай…
Скараспей. Кажуць, дрэнны той салдат, які не марыць быць генералам. А вось ты мяне, прызнацца, здзівіў. Корпаўся, корпаўся са сваімі пацукамі. Я думаў — што там з таго пацука выкалупаеш. I раптам — неўміручасць! Рад за цябе. Маладзец!
Дабрыян невыразна ківае галавой.
А ведаеш, я думаў пра цябе. Не раз успамінаў. Як ён там, думаю. Можа, цяжкасці якія — дапамагчы што трэба. I не пазвоніць, думаю, дзівак. На кватэру б зайшоў, калі не хоча афіцыйна звяртацца. Сам хацеў выбраць час прыехаць да цябе, ды так і не ўдалося сустрэцца.
Дабрыян. А мы сустракаліся.
Скараспей. Дзе?
Дабрыян. На вуліцы. Проста нос у нос.
Скараспей. I размаўлялі?
Дабрыян. Не. Вы мяне не пазналі.
Скараспей. Не можа быць!
Дабрыян. Адвярнуліся ў другі бок. Нешта ў вітрыне вас моцна зацікавіла.
Скараспей. Хоць забі, не помню. I даўно гэта было?
Дабрыян. Даўнавата. Яшчэ да неўміручасці.
Скараспей. Прабач, калі ласка! Не падумай, што я наўмысна. Галава рознымі справамі забіта. Бывае, глядзіш і нічога перад сабой не бачыш. Каб родная жонка сустрэлася, дык не пазнаў бы.
Дабрыян. Я разумею. Такія маштабы… Дзе там кожнага пазнаеш.
Скараспей. Спадзяюся, ты не пакрыўдзіўся на мяне.
Дабрыян. Гэта так… да слова прыйшлося.
Скараспей. Прабач, што я тут твой час марную.
Дабрыян. У вас жа, напэўна, справа ёсць.
Скараспей. Справа невялікая. Хацеў напомніць, што ў цябе ёсць друг, якому некалі таксама прыйдзе час паміраць.
Дабрыян. А куды дзенешся.
Скараспей. Я думаю, заявы падаваць не трэба.
Дабрыян. Заявы? Нашто тая заява? Заявы не трэба.
Скараспей. I так усё ўладзіцца, кажаш?
Дабрыян. Уладзіцца. У агульным парадку.
Скараспей. Ты, аказваецца, жартаўнік.
Дабрыян. Хіба я сказаў што-небудзь смешнае?
Скараспей. У агульным парадку… Значыць, ты прымушаеш мяне станавіцца ў агульную чаргу?
Дабрыян. Божа барані! У мяне і на думцы не было прымушаць. Як сабе хочаце.
Скараспей. Ты што, мілы друг… Прыкідваешся ці сапраўды такі?.. Не хочацца мне ўжываць моцнае слова.
Дабрыян. Такі. Я такі.
Скараспей. Ну і ну! (Не развітваючыся, выходзіць.)
Антаніна Васільеўна (уваходзіць). Барыс Пятровіч, там Карэспандэнт дабіваецца.
Дабрыян. Які яшчэ Карэспандэнт?
Антаніна Васільеўна. Замежны нейкі. Тэлефон абарваў. Цяпер у прыёмную прыпёрся.
Дабрыян. Ніякіх Карэспандэнтаў! Ад сваіх не адбіцца!
Антаніна Васільеўна ідзе да выхаду і ў дзвярах сустракаецца з абвешаным апаратамі карэспандэнтам.
Антаніна Васільеўна (заступае дарогу). Няможна!