Карэспандэнт (прэцца і крычыць). Карэспандэнт! Карэспандэнт!
Антаніна Васільеўна (стараецца выпхнуць яго за дзверы). Ніякіх карэспандэнтаў!
Карэспандэнт. «Нью-Йорк таймс», «Вашынггон пост», «Асашыэйтэд Прэс»! (Урываецца ў кабінет.)
Антаніна Васільеўна (адпіхвае яго зноў да дзвярэй). Дудкі, містэр-твістэр! Не на тую напаў.
Карэспандэнт (выцягвае рукі). Містэр Дабрыян! Містэр Дабрыян! Адна секунда. Два словы. Я — Гары Болдвін.
Дабрыян (да Антаніны Васільеўны). Пусціце. Ён вас затузае.
Болдвін (аддыхваецца). О, як я рад! Дзякуй! Вельмі дзякуй, містэр Дабрыян! Я першы прадстаўляю вас на ўвесь свет. (Нарыхтоўвае кінакамеру.)
Дабрыян (з жэстам). Не трэба.
Болдвін. Чаму? Я не разумею. Рэклама — гэта ў ваш інтарэс.
Дабрыян. Гэта не ў інтарэсах справы.
Болдвін. Я не згодзен.
Дабрыян. Не згодны, дык будзьце здаровы. Сустрэча з вамі ў мяне не запланавана, але раз вы ўжо зайшлі…
Болдвін (хапаецца то за адзін апарат, то за другі). Містэр Дабрыян!
Дабрыян. Злажыце вашу апаратуру вунь туды… у куток.
Болдвін. Іначай…
Дабрыян. Ніякай размовы не будзе.
Болдвін (знімае апараты і складвае ў кучу). Вось… Я раззброены. Ніякі апарат.
Дабрыян. Я ў гэтым не ўпэўнены.
Болдвін. Што? (Паказвае на гузікі пінжака.) Мікрафон? Фотаапарат? (Смяецца.) Калі ласка. (Знімае пінжак.) Што яшчэ? Раздзявацца далей, да стрыптыз? Міс дазваляе?
Антаніна Васільеўна. Нахабнік. (Выходзіць.)
Дабрыян. Дык што вас цікавіць?
Болдвін. Сенсацыя веку! Неўміручасць! Вы ліцэнзія ўжо прадаваў?
Дабрыян. Не, не прадаваў.
Болдвін. Я магу рэкамендаваць пакупнік.
Дабрыян. Дзякую. У гэтым няма патрэбы.
Болдвін. Вы ведаў, колькі вы каштаваў?
Дабрыян. Тавар не прадажны, цаны не мае.
Болдвін. Мільёны! Мільёны долар!
Дабрыян. Ды і долар паў у цане.
Болдвін. Вы не хацеў сур‘ёзна гаварыць пра гэта тэма?
Дабрыян. Тэму варта перамяніць.
Болдвін. Добра. Тады для каго вы рабіў неўміручасць?
Дабрыян. Для добрых людзей.
Болдвін. А хто добрыя людзі?
Дабрыян. Тут, відаць, нашы погляды не супадуць.
Болдвін. Камуніст — гэта добра, а капіталіст — гэта не добра. Яму неўміручасць не даваць.
Дабрыян. Капіталіст асуджаны на смерць самой гісторыяй, і ніхто яго не ўратуе.
Болдвін. На палітграмата я маю імунітэт.
Дабрыян. Гэта так… да ведама.
Болдвін. У вас, я чуў, неўміручасць размяркоўваць на ліміт. На тысячу галоў дзесяць неўміручыя.
Дабрыян. У нас у неўміручыя могуць трапіць толькі лепшыя з лепшых.
Болдвін. Камуністы?
Дабрыян. Не ўсе. I не толькі камуністы. Гледзячы чаго чалавек варты. А ў вас, відаць, было б іначай?
Болдвін. О, у нас таксама глядзяць, колькі чалавек варты. Толькі няма ліміт. Вольны бізнес. Фірма купляе ў вас ліцэнзія, укладвае капітал і наладжвае выраб неўміручасці. Ты мне долар, я табе неўміручасць, ты мне долар, я табе неўміручасць.
Дабрыян. Адзін долар? Дык так у вас усе могуць стаць неўміручымі.
Болдвін. О, вы наіўна думаў. Не адзін долар. Многа долар. Неўміручасць — гэта дорага.
Дабрыян. А у каго няма многа долараў?
Болдвін. Той будзе паміраць. Няма долар, няма неўміручасць.
Дабрыян. Значыць, несмяротнымі у вас былі б толькі драпежнікі?
Болдвін. Якраз па Дарвін. Натуральны адбор: дужы выжывай, слабы памірай.
Дабрыян. Вы ганьбіце імя вялікага вучонага.
Болдвін. А што? Не?
Дабрыян (глядзіць на гадзіннік). Час — гэта грошы. Так, здаецца, у вас гавораць?
Болдвін. Я разумеў гэты намёк. А скажыце, ваш гэты, што грызе… як яго… рэт…
Дабрыян. Пацук?
Болдвін. Басук, басук. Я яго хацеў знімаць.
Дабрыян. Ён адпачывае і прасіў не турбаваць.
Болдвін. А наконт ліцэнзіі гэта ваш канец?
Дабрыян. Канец. I будзьце здаровы.
Болдвін. Неўміручасць толькі для камуніст?