Кудрыцкая. Яшчэ ці будзем мы здольны, як вы кажаце, пладзіць падобных да сябе.
Бабровіч. А чаму не? Пацук жа гэтых здольнасцей не страціў.
Кудрыцкая. Раджаць цэлую вечнасць — гэта, я вам скажу, таксама не вялікая асалода.
Бабровіч. Гэта ваша добрая воля: не хочаце — не раджайце.
Кудрыцкая. Калі ў цябе ўсё ў норме, як у гэтага пацука, дык дзе ты дзенешся.
Бабровіч. Ясна. Будзем раўняцца на пацука.
Адамейка. Калі Бог стварыў Адама і Еву, Ён даў ім наказ: «Пладзіцеся, размнажайцеся, засяляйце зямлю і пануйце над ёй». Будзем жыць па закону Божаму.
Бабровіч. Паважаныя энтузіясты па часці размнажэння! Я — эканаміст. Магу захапляцца і рамантыкай, але свае рамантычныя захапленні заўсёды правяраю статыстычнымі данымі. Вось і вам хачу падкінуць некалькі лічбаў. Клаўдзія Пятроўна, як часта жанчына можа раджаць? Асабліва не перагружаючы сябе.
Кудрыцкая. Я думаю, што раз у трычатыры гады можа раджаць.
Бабровіч. Пры ўмове, што людзі не будуць паміраць і ўсе дарослыя жанчыны будуць раджаць раз у чатыры гады, насельніцтва за дваццаць гадоў павялічыцца ў тры разы.
Генка. Гэта яшчэ не страшна.
Бабровіч. Такім чынам, за сто гадоў насельніцтва нашай рэспублікі павялічыцца ў дзвесце сорак тры разы і будзе складаць два мільярды сто восемдзесят мільёнаў чалавек.
Генка. Мільярды?
Бабровіч. Так, мільярды.
Варакса. Тут нешта не так.
Бабровіч. Усё так, Аляксандр Паўлавіч. Можаце праверыць. Вазьміце дзевяць мільёнаў нашага насельніцтва і памножце на тры ў пятай ступені. Атрымаецца тое, што трэба.
Кудрыцкая. А чаму ў пятай?
Бабровіч. Таму, што ў стагоддзі пяць дваццацігоддзяў.
Варакса (падлічвае). Сапраўды — два мільярды сто восемдзесят сем мільёнаў.
Адамейка. I нікуды не дзенешся.
Генка. Яшчэ, бадай што, можна дыхаць?
Бабровіч. А чым я вас карміць буду?
Генка. Сінтэтычнай мікракаўбасой.
Бабровіч. Два мільярды касцюмаў дзе я вам вазьму?
Генка. Клімат зменім, без штаноў абыдземся.
Бабровіч. Тут і трусоў не хопіць.
Адамейка. Здрэйфіў, таварыш начальнік.
Кудрыцкая. Эканоміка, відаць, не дарасла яшчэ да неўміручасці.
Бабровіч. Дык што, будзем далей размнажацца?
Генка. Па сіле магчымасці.
Варакса. Якая ўжо тут магчымасць — дзесяць тысяч душ на квадратны кіламетр.
Кудрыцкая. Дык што ж рабіць?
Генка. Таварышы, ёсць выхад!
Усе недаверліва глядзяць на яго.
Вернемся да канібалізму.
Абадоўскі. Гумар вісельніка.
Генка. Так мы зразу забіваем двух зайцоў: вырашаем праблему харчавання і рэгулюем рост насельніцтва.
Наташа. Якая ж гэта неўміручасць, калі цябе зжаруць?
Генка. Чаму мяне? Таго, хто смачнейшы.
Кудрыцкая. Вы — цынік, малады чалавек. Нават жартаваць так і то непрыстойна.
Генка. А што мне рабіць, калі такая сітуацыя?
Бабровіч. Можна ж іначай рэгуляваць рост насельніцтва.
Генка. Напрыклад?
Бабровіч. Ёсць розныя спосабы.
Адамейка. Стэрылізацыя?
Бабровіч. А хоць бы і так.
Генка. Ратуйся хто можа!
Адамейка. Дык, можа, з вас і пачнём, Павел Антонавіч?
Варакса. Барыс Пятровіч толькі што падарыў нам неўміручасць, а вы хочаце пазбавіць нас радасці жыцця.
Абадоўскі. I дзе гарантыя, што вы не стэрылізуеце пры гэтым бацьку патэнцыяльнага Эйнштэйна?
Дабрыян. Гэта немэтазгодна і па другой прычыне. Неўміручасць магчыма толькі тады, калі ўсе эндакрынныя залозы функцыяніруюць нармальна.
Генка. Як у яго. (Паказвае на пацука.)
Дабрыян. Зусім правільна.
Адамейка. Так што шануйце свае эндакрынныя залозы, Павел Антонавіч.
Бабровіч. Нарэшце, і раджаць жа можна не ў чатыры гады раз, а, скажам, у пяцьдзесят.
Кудрыцкая. Што там яшчэ з табой станецца за пяцьдзесят гадоў.
Адамейка, Можа, тэхналогія зменіцца. Фабрычным спосабам пачнуць людзей вырабляць. А тут ідзе гаворка пра такія саматужныя вырабы, як мы з вамі. Як ім забяспечыць вечнае жыццё?
Дабрыян. Ваша прапанова рызыкоўная, Павел Антонавіч. Неўміручасць — рэч вельмі далікатная. Грубае ўмяшанне ў фізіялагічныя працэсы арганізма можа сапсаваць усю справу.