Дабрыян (выходзіць заспаны). Хто там?
Марына Сяргееўна. Генерал. Неўміручасці патрабуе.
Дабрыян. Які генерал?
Марына Сяргееўна. А хто яго ведае. Кажа, буду званіць, пакуль не даб‘юся.
Дабрыян. Цяжкі выпадак.
Марына Сяргееўна. Паспаў бы яшчэ. Сам зараз ногі выцягнеш праз гэту неўміручасць.
Дабрыян. Каму-небудзь яна спатрэбіцца і пасля мяне.
Марына Сяргееўна. Чаму не!
Тэлефонны званок.
Вось, калі ласка.
Дабрыян (бярэ трубку). Я слухаю… Так… Слухаю вас, таварыш генерал… Устаў… пры вашай дапамозе. Прашу гаварыць спакайней, а то я нічога не разбяру… Я неўміручасці не размяркоўваю… Я адкрыў закон, але не распараджаюся лёсам людзей… Ёсць для гэтага Камітэт па справах неўміручасці… Так… ён і будзе вырашаць, хто варты неўміручасці… Дапускаю, што вы — самы лепшы з генералаў, але не мне ў гэтым разбірацца… Магчыма, сустрэнемся… Генерал-маёр Дажывалаў?.. Буду помніць… У запасе?.. Ну, я рад, што ў нас у запасе ёсць такія баявыя генералы… Будзьце здаровы… (Кладзе трубку.) А почырк як быццам не генеральскі.
Марына Сяргееўна (падыходзіць да мужа, з замілаваннем кудлачыць яму валасы). Можа, задрэмлеш яшчэ?
Дабрыян (глядзіць на гадзіннік). Трэба ў інстытут ісці.
Марына Сяргееўна. Бора, няўжо гэта ўсё праўда?
Дабрыян. Што?
Марына Сяргееўна. Што мы будзем жыць вечна.
Дабрыян. Хто-небудзь будзе.
Марына Сяргееўна. Ну, мы ж з табой напэўна будзем.
Дабрыян маўчыць.
Падумаць страшна… Вечнасць… Гэта як бяскрайні акіян… Плывеш, плывеш, а канца няма… I ніколі, ніколі не будзе.
Дабрыян. Падобна.
Марына Сяргееўна. А што рабіць?
Дабрыян. Не разумею.
Марына Сяргееўна. Занятак нейкі трэба мець?
Дабрыян. Будзем жыць, дык і занятак будзе.
Марына Сяргееўна. Вечна абед табе гатаваць?
Дабрыян. Гатаваць будзе каму.
Марына Сяргееўна. Значыць, мне і гэтага не астанецца. А што чалавек без справы? Для вялікага жыцця і справу трэба вялікую, каб усяго захапіла.
Дабрыян. Гэта правільна.
Марына Сяргееўна. Давай падбіраць мне справу. Спецыяльнасць якую-небудзь.
Дабрыян. Выбірай, якая табе падабаецца.
Марына Сяргееўна. Часу шмат, любою можна авалодаць.
Дабрыян. I не адной.
Марына Сяргееўна. А што, калі надакучыць плысці?
Дабрыян. Куды?
Марына Сяргееўна. У вечнасць. Так абрыдае, што не вытрымаць.
Дабрыян. Я не ведаю, ці можа так быць.
Марына Сяргееўна. Тады за борт, у бяздонне? У другую вечнасць?
Дабрыян. Гэта ўжо будзе антывечнасць.
Марына Сяргееўна. Але буду я мець на гэта права?
Дабрыян. Думаю, што будзеш. Але нашто такія змрочныя думкі? Давай пра што-небудзь іншае.
Марына Сяргееўна (у задуменні). Дзетак бы нам цяпер… Загінуў наш Валерык… Гэта колькі б яму ўжо было?
Дабрыян. Дваццаць чатыры.
Марына Сяргееўна. Кім бы ён мог быць, як ты думаеш?
Дабрыян. Па ўзросту мог бы быць ужо аспірантам.
Марына Сяргееўна. Можа, і ўнук быў бы ўжо.
Дабрыян. Мог быць і ўнук.
Марына Сяргееўна. Пабаялася я больш раджаць. Спачатку жылося цяжка, а пасля думалася — позна… Старасць надыдзе, а дзеці малыя будуць. А цяпер і сапраўды позна. А колькі б у нас магло быць унукаў, праўнукаў, пра-пра-пра-праўнукаў. I ўсе неўміручыя.
Дабрыян. Не растрывожвай сябе, Марына.
Марына Сяргееўна. А можа, яшчэ не позна? Можа, можна вярнуць мне маю жыццёвую сілу? Ты ж ведаеш таямніцу ўсіх гэтых сакрэцый.
Дабрыян. На вялікі жаль, нічога зрабіць нельга. Тут, як у юрыспрудэнцыі, закон адваротнай сілы не мае.
Марына Сяргееўна. Што б табе раней было адкрыць гэты закон.
Дабрыян. Раней не выйшла. Некаторым яшчэ не позна.
Марына Сяргееўна (усхопліваецца). Бора, што ты сказаў?
Дабрыян (здзіўлена глядзіць на яе). Я кажу, што ён яшчэ саслужыць службу людзям.
Марына Сяргееўна. Мне страшна, Бора.
Дабрыян. Што з табой?