Мацi i тата дамовiлiся зрабiць бацькавай маме, бабе Бронi, падарунак — сандалi. Тата ўзяў 5 рублёў на самыя просьценькiя сандалi, у якiх хадзiлi тады ледзь ня ўсе дзецi дый вясковыя кабеты. Замест падарунку бацька прынёс лiсты Ван Гога з каляровымi рэпрадукцыямi. Бацька перажываў, казаў, што сам не разумее, як так магло здарыцца. А я быў настолькi ўражаны карцiнамi, што дагэтуль толькi пералiк вангогаўскiх палотнаў выклiкае захапленьне. Крэсла Ван Гога. Рэстаран «Сiрэна». Едакi бульбы — самая беларуская карцiна ва ўсiм сьвеце. Ткач — у бабы Бронi былi амаль такiя ж кросны. Тата Тангi. 14 лiпеня ў Парыжы. Зграя варон па-над хлебным полем — калi перачытваю адну зь лепшых бацькавых навэл «Кароль Нябожа», згадваецца гэтае драматычнае палатно. Краявiд у Авэры пасьля дажджу — рыхтык мястэчка Койданава. Вясновы сад. Куст — пад такiмi вось кустамi бэзу грабуць пясок беларускiя куры. Нацюрморт з цыбуляю — яго спрабаваў скапiяваць. Вельмi ўжо спадабаўся ружовы томiк з надпiсам DE LA SANTE. Але з капiяваньня выйшлi адны непрыемнасьцi. Ня ведаю як, толькi кнiжка Ван Гога ўпэцкалася ў тлусты бурачковы краплак. Плямiна была на форзацы. Бацька ўбачыў, сварыўся. Казаць яму, што ня я зрабiў, — марная справа. Цяпер кнiга ў мяне. Часам перачытваю, гартаю, згадваюѕ А краплакавую плямiну я палюбiў. Яна ў самым цэнтры форзаца, на згiне, там, дзе пад паперу падклейваюць марлю, за 27 гадоў фактура марлi праступiла праз форзацную паперу i плямiна набыла выгляд жывапiсу. Вядома, што не вангогаўскага. Лесьвiца ў Авэры. Чырвоны вiнаграднiк у Арлi. Партрэт старэйшага наглядчыка лякарнi ў Сан-Рэмi. Дарога з кiпарысамiѕ І так да канца, а потым спачатку.
Дарога з кiпарысамi ў горадзе Сочы, на Чорным моры. Менавiта там я прачытаў першую важкую кнiгу ад пачатку i да канца. Гэта быў травень 69 га. Чытаў на пляжы, у парку, пад кiпарысамi, пад платанамiѕ Сьвет амэрыканскiх iндзейцаў. Змаганьне за незалежнасьць. Майн Рыд. Прачытаўшы кнiгу, я завёў сшытак, куды пачаў запiсваць усё прачытанае. Той сшытак згубiўся, а вось другi застаўся. У iм я распачаў першае апавяданьне. А пачыналася яно з малюнка: прэрыя, кактусы, на даляглядзе — коньнiкi. Пачынаў, як i Майн Рыд, з апiсаньня прэрыi. Нiчога добрага не атрымлiвалася. Цiкава адно тое, што разумеў: ня здатны я апiсаць прэрыю. А ўсё астатняе, мне здавалася, ня вартае апiсаньня. Нашто пiсаць тое, чаго не чытаюць? «Тата, чаму ты ня пiшаш пра прыгоды?» Бацька сьмяяўся, казаў: «Вырасьцеш i сам напiшаш». А празаiк Іван Пташнiкаў, перастрэўшы ў пад’езьдзе, пытаўся: «Валодзя, якiх ты ведаеш пiсьменьнiкаў?» Я гаварыў навучанае бацькам: «Вас». Ён радаваўся i пытаў: «А яшчэ?» — «Тату i дзядзьку Караткевiча». Пташнiкаў рабiў сур’ёзны твар, якi робiць цяпер у рэдакцыi, калi разважае пра мае сумнаватыя навэлы: «А Стральцова Мiшу ведаеш?» — «Ведаю». — «Малайчына, бяжы». Я бег паўз Стральцоўскую, поўную дзяўчат, кватэру на двор, дзе гулялi ў iндзейцаў Дзеружынскi, Махнач, Яўменаў, Алешка i Бабачкiн. Раману пра iндзейцаў я так i не напiсаў. І проста раману ня склаў.
Я амаль i не чытаю раманаў. Для мяне само слова «раман» мае пэўнае матэрыяльнае ўвасабленьне. На гарышчы дзедавай хаты побач з кроснамi стаяў куфар з кнiгамi. Там сабралiся школьныя падручнiкi, па якiх вучылiся i мой тата, i два ягоныя браты. Альгебры, фiзыкi, геамэтрыi са скарабачанымi хвалiстымi старонкамi. Сярод падручнiкаў я знайшоў раман Аляксандра Дзюма «Праз дваццаць гадоў». Кнiгу ў 53 м годзе падаравалi бацькаваму брату, дзядзьку Саву, за перамогу ў спаборнiцтвах па валейболу. На шмуцтытуле сiнеў надпiс i чарнела круглая пячатка Вiцебскага пэдагагiчнага iнстытуту. Я праглынуў кнiгу за тыдзень. Палацы, мушкецёры, Мазарынi i ўсё астатняе, такое ўсiм вядомае, зрэшты, ня ўсiм. Мой дзед Валодзя чытаў вельмi марудна i толькi па-беларуску, i толькi «рускiмi» лiтарамi. У свае семдзесят, адпрацаваўшы жыцьцё грузчыкам, ён пайшоў вартаўнiком iѕ стаў чытаць. А чытаў ён выключна падручнiкi за першыя клясы. А вось баба Броня чытала толькi «лацiнскiмi» лiтарамi i толькi каталiцкiя малiтоўнiкi. Малiтоўнiкi цяпер у бацькi, а дзедавы падручнiкi, пэўна ж, на гарышчы пустой нiчыйнай хаты. Недзе там, каля кроснаў, у куфры i важкi том Дзюма, якi мне згадваецца пры слове «раман». Як пры слове «Дзюма» я згадваю нябожчыка паэта Яўгена Крупеньку, якi ўпарта казаў — Дзю@ма. І колькi нi папраўлялi, нi тлумачылi, нi насьмiхалiся, Крупенька ўсё адно казаў: «Дзю@ма!» Зямля iм пухам.