Другое страсеньне было не клясычнае, бо я не зьвяртаўся ў лякарню. Я ехаў у грыбы. Разагнаўся з горкi, каб на хуткасьцi праскочыць кавалак дарогi, занесенай пяском. Не праскочыў. Руль вырвала з рук. Я кульнуўся на пясок. Мяккi, шаўкавiсты, цёплы быў наш беларускi пясочак. Але пабiўся я моцна. І грыбоў у той дзень не зьбiраў. І можна было б зрабiць высновы, але я зрабiў iх у iншы бок, на карысьць лепшага ровара.
Зь першых стыпэндыяў наадкладаў рублёў i прыдбаў спартовы ровар «Спадарожнiк». Тры хуткасьцi, тармазы на абодвух колах. І не дапамагло, зноў трапiў у аварыю. Непадалёк ад Кальварыйскiх могiлак я вырашыў праскочыць скрыжаваньне на жоўтае сьвятло. І не пасьпеў. На мяне ляцелi два легкавiкi. Добра, што «жыгулi» iшлi на мэтры два паперадзе «масквiча». «Жыгулi» ўрэзалi мне па пярэднiм коле. Мой ровар разьвярнула на 90°, i «масквiч» не зачапiў зусiм. Вадзiцель з «жыгулёў» аблайваў мяне густым расейскiм брыдкаслоўем. А я маўчаў. Мову адняло. Цяпер я выдатна ведаю, як адымае мову. І жанчына, што сядзела ў праклятых «жыгулях», так i сказала: «Што ты крычыш на яго? Паглядзi, у яго мову адняло!» «Што я крычу, б...? Што я крычу? А каб я забiў гэтага разья... i сеў у турму? Зараз я яго ў мянтоўку здам!» Шафяруга выскачыў з машыны й пачаў сьвiстаць у мiлiцыянцкi сьвiсток. Тут мова й вярнулася. «Ідзi ты ў сраку, мудак! Сам пёрся на чырвонае сьвятло!» Можа мы б i пабiлiся са сьвiстуном, каб не ягоная жонка. Сардэчная трапiлася кабета. «Ён загаварыў (гэта пра мяне), ты чуеш (гэта да сьвiстуна), у яго ўсё нармальна, паехалi». І яны паехалi, а я пакацiў ровар у блiжэйшы двор, дзе сядзеў на лаўцы, можа, гадзiну. Рукi, ногi калацiлiся. Так заўсёды пасьля аварыi ў мяне рукi й ногi калоцяцца. І ў Маскве калацiлiся.
У аэрапорце «Шарамецьева» мяне з братам сустрэў пiсьменьнiк Воўка Сотнiк. Сьцiплы, выхаваны чалавек, а як нап’ецца, заводзiць кружэлку: «Я — вялiкi рускi пiсацель. Я — вялiкi...» Так i карцiць спытаць: «Дастаеўскi?» Толькi я не пытаюся. Воўка харошы чалавек, добры. У ягонай жонкi Танькi машына адрэзала дзьве нагi. Воўка даглядае, носiць на руках, любiць сваю Таньку. Кранальны выпадак. Танька з Воўкам пiшуць раманы па-расейску. А яшчэ пiшуць артыкулы ў часопiсы й газэты пра значнасьць сваiх раманаў. Такi ў iх сямейны лiтаратурны бiзнэс. Тое-сёе Воўка пiсаў i для майго выдавецтва.
Ён сустрэў нас ў аэрапорце. Мы пагрузiлiся ў «опэль» i выяжджалi на трасу. Я сядзеў ззаду, брат — сьпераду. Я зiрнуў праваруч i ўбачыў, як здаравенны «мэрсэдэс» павольна наплывае на нашу машынку. Ён не наплываў, а ляцеў. Але ў такiя моманты ў мяне расьцягваецца час, робiцца марудны-марудны. Мая душа выскачыла зь цела й павiсла побач з машынаю. Так што аварыю я пабачыў адразу ў двух варыянтах: знутры й звонку. У машыне мяне ўразiла, як тарганулiся галовы спадарожнiкаў. Як не адарвалiся?! Чалавек — iстота крэпка сканструяваная. На вулiцы бампэр уеўся ў дзьверку, за якой сядзеў брат. Душа баязьлiва вярнулася ў цела. Я ня стаў яе дакараць. Жыць без душы, хай сабе й баязьлiвай, не выпадае. Усё ж я — чалавек. Грузiн з «мэрсэдэса» прапанаваў ад’ехацца й разабрацца. Мы ад’ехалiся, але не разабралiся. Да нас падрулiлi мянты. О, гэтыя маскоўскiя мянты! На фотавыставе Нацыянальнай геаграфiчнай супольнасьцi зь дзесяцi тысячаў карцiнак толькi адна была пра Расею. За сто гадоў, зь дзесяцi тысячаў, адна — з маскоўскiм мянтом. І вось такi вяпрук нас залавiў. І пачалося... Уцяклi зь месца аварыi, хацелi схаваць злачынства. Грузiну ўцёкi каштавалi пяцьдзясят даляраў. Воўка сплацiў кабану ў фуражцы амэрыканскую дзясятку. Морда не захацела браць расейскiмi рублямi. Як там нi было, а грузiн адрамантаваў «опэль». Сам адрамантаваў. Ён быў яшчэ й аўтамэханiкам.
А я, калi трапляю ў iнцыдэнт, нiчога адрамантаваць не магу, даводзiцца сплочваць грошы. Часам набягаюць немалыя сумы. І як яны будуць малымi, калi за адзiн раз мая жонка пабiла чатыры легкавiкi? Бум! І «опэль», «жыгулi», «фальксваген» i «масквiч» пашкодзiлiся ў розных ступенях.