Ехалi мы з грыбоў. З грыбамi, ты заўважыў, у мяне непрыемнасьцi другi раз. Пачалася залева. Грыбнiкi пазалазiлi ў машыны й выпаўзьлi на дарогу. На гарачы асфальт лiло, як зь вядра. Дарога ператварылася ў каток. Пад Лагойскам жонка мне сказала: «Паглядзi, якi «мэрсэдэс»». І сапраўды, па сустрэчнай паласе да нас наблiжаўся выдатны экзэмпляр, вялiзны фургон. Калi нашы вочы зiрнулi наперад, было запозна нешта рабiць. Наш «опэль» таранiў багажнiк «жыгулёў». Мой лоб пацалаваў шкло й намаляваў на iм зорку з трэшчынаў. Калi я выкараскаўся з машыны, на мяне пайшоў дзядзька з кулакамi. «Ты што, гад, нарабiў? У мяне жонка на дзявятым месяцы!» Як якое здарэньне, усе думаюць на мяне чамусьцi. З усiх выбiраюць мяне за вiнаватага. Можа, твар зладзейскi? «Сам ты мудак! Не паказаў, што тармозiш». «А я, б.., i не тармазiў. Я ехаў. Цiха й нармальна ехаў. А ты, б.., даў мне ў сраку. А ў мяне жонка праз тыдзень родзiць». «А мая жонка за рулём сядзела. Стой i не п...». Вакол нас назьбiраўся натоўп аварыйнiкаў. Жонка плакала. Яе не чапалi. «Хай мянты разьбiраюцца!» Усе разышлiся й закурылi ў чаканьнi даiшнiкаў. «Трупы ёсьць?» — першае, што мы пачулi ад старшыны. «Няма!» «Ну i дзякуй Богу. На гэтым месцы ў нас кожны год нябожчык ёсьць». Пра трупы даiшнiк гаварыў так, як рыбак пра шчупакоў. Рыбнае месца ў iх там, пад Лагойскам. Топчучы парассыпаныя на дарозе грыбы, мянты мералi й малявалi карцiну здарэньня. Вiнаваты быў ясна хто. Ворагаў у нас хапала: два чараватыя начальнiкi ў зялёных гумовых ботах з «масквiча», два маладыя бiзнэсоўцы з «фальксвагена» i сем iдыётаў з «жыгулёў». Цяжарную з «жыгулёнка» звазiлi ў лякарню на «хуткай дапамозе», але пашкоджаньняў не знайшлi й прывезьлi назад. Мент адвёў мяне ў поле й сказаў, што патрымае пацярпелых хвiлiнаў пятнаццаць-дваццаць, каб мы пасьпелi адарвацца. Маўляў, боек на дарозе яму ня трэба. За месяцы тры я сплацiў грошы за «жыгулi» цалкам i за рамонты трох машын. Дарагiя грыбы былi тым летам. Але што наракаць. Жывы, здаровы, i дзякуй Усявышняму.
«Ты Богу, Богу дзякаваць мусiш! Сьвечку ў царкве, цi куды ты там ходзiш, пастаў. Каб так уплiшчыцца й жывым застацца. Гэта толькi Бог можа зрабiць!» — крычаў пракурор Сава з Ашмянаў на трасе Менск–Вiльня. У Савы калацiлiся рукi й трэслася галава. «У мяне язва адкрылася на нэрвовай глебе. Я ў Менск па лекi ехаў. З больнiцы ўцёк. І тут вы. Каб я руль ня вывернуў — усiм капец!» Сапраўды, каб пракурор... Але мадэляваць сваю сьмерць дазваляюць адно самазабойцы. А я з жонкаю ехаў зусiм не на ўласнае пахаваньне, а на прэзэнтацыю. Жонка ў мяне майстар рабiць дзяўчатам вечную прыгажосьць на фота. І ня дзiўна, што ў часопiсе «Харпэр базар» зь ёй зрабiлi iнтэрвiю. Пра яе зьнялi рэклямны ролiк на лiтоўскай тэлевiзii. На прэзэнтацыю часопiсу зь вiдэаролiкам мы й несьлiся. Надвор’е стаяла яшчэ тое: сьнег з дажджом i ветрам. Два разы мы спынялiся, каб лёд з лабавога шкла пазьдзiраць. Хуткасьць была недзе пад сотку. І яе хапiла, каб нас панесла на лёдзе. І панесла. І вынесла на сустрэчную паласу, дзе ехаў хворы пракурор.
І амаль пранесла мiма. Я думаў, пранесла, дык не. Наш «опэль» сракаю рэзнуўся ў лыч ягонай таратайкi. Рэзнуўся й паляцеў пад адхон. Бляха-апранаха, я не прышпiлены пасам сядзеў. За хвiлiну да аварыi адшпiлiўся. Шукаў запальнiчку па кiшэнях. Знайшоў, закурыў цыгарэту, як закурвае асуджаны на сьмерць перад пакараньнем. З цыгарэткаю ў зубах я й перакулiўся, спачатку на дах, потым зноў на колы. Абмацаў сябе. Здаецца, жывы. «Ты жывая?» «Жывая!» Вылецеў з машыны, каб адскочыць, бо рэзнулiся бэнзабакам. Нi дыму, нi агню. Ужо лягчэй. Іду сабе па сьнезе на дарогу. Паглядзець, цi не забiлi каго. А да мяне сiвы дзядзька ляцiць. «Ты, ты, ты што нарабiў?» «Стой i маўчы. Стой i маўчы. Пастаiм хвiлiнку. А потым пагаворым». «Правiльна». Пастаялi, пакурылi. Ён з кiшэнi пракурорскае пасьведчаньне дастаў, а я пашпарт — той, стары, запасны. «На пашпарт i супакойся». І ён крыху астыў. Далей ён назваў, колькi хоча за тарантайку. Я разгарнуў партманэтку, аддаў амаль усё, што меў i, канечне, застаўся вiнен. Пракурор — чалавек дасьведчаны, хто, як ня наш беларускi пракурор, ведае, што ў судах праўды нямашака.
У Вiльню мы даехалi аўтастопам, i ўсю дарогу лiтоўскi гандляр будматэрыяламi распавядаў, дзе й як на трасе Вiльня–Менск б’юцца машыны.
На прэзэнтацыi барадаты мастацтвазнаўца да маёй гiсторыi вынайшаў рэзюмэ: «Вось так людзi й прыходзяць да Бога!» «А можа Бог так прыходзiць да людзей?» — падумаў я, i толькi тады стала страшна. Я пачаў шукаць запальнiчку. У кiшэнях было поўна шкла.
Вiльня–Менск. Люты 1999 году
Прымусь сябе жыць ў Лагойску