Правільна, музыкі, глушы іх!
Радыё. Увага! Увага! У нас ёсць лючшы песня! Ві будзеце пець яе, калі вернецеся дамоў, выйшаўшы з крэпасці! Вось яна!..
З нямецкага радыёрупара палілася «Кацюша».
Ну і д’яблы! Чым узяць хочуць!
Чацвёрты баец нечакана стрэліў.
1-ы баец. Чаго панікуеш?
4-ы баец. Афіцэр паказаўся.
Радыё. Не страляйце! Не страляйце! Да вас ідзе парламенцёр! Да вас ідзе парламенцёр!
Прыбягае Марасян.
Марасян. Хлопцы, не страляць!
Кукушкін. Я нешта недачуў. Хто там ідзе?
2-гі баец. Парламенцёр, цецярук глухі!
Кукушкін. А хто гэта?
3-ці баец. Для перагавораў!
Кукушкін. Ну от! А я што казаў? Прыпяклі нашы, дык аж самі бягуць перапрашаць!
Марасян. Хлопцы! Матай пакуль адгэтуль… Не варта такімі на вочы немцу паказвацца. Давай за сцены!
Байцы распаўзаюцца, хто куды.
Кукушкін. А я?
Марасян. У штаб. Перадай камісару, што парламенцёра прывяду сам.
Кукушкін. Слухаю. (Паўзе за кулісы.)
Карціна пятая
Штаб абароны. Багатаў па-ранейшаму сядзіць ля сцяга. Перад Зіміным і Трубачовым стаіць Кукушкін.
Зімін (Кукушкіну). Вяртайся, Кукушкін, і перадай Марасяну, каб не спяшаўся з парламенцёрам. Нам трэба сёе-тое ўладкаваць да яго прыходу.
Кукушкін. Слухаю. (Паварочваецца.)
Трубачоў. Таварыш Кукушкін…
Кукушкін (спыняецца). Я.
Трубачоў. Пра якога гэта генерала Кукушкіна немцы трубяць па радыё, часам не сваяк твой?
Кукушкін. Гэта я іх там напалохаў. Сказаў, што абаронай камандуе генерал… Кукушкін.
Зімін і Трубачоў рагочуць.
Зімін. Малайчына, Кукушкін!
Кукушкін (вінавата). Ну, прысталі — хто ды хто камандуе абаронай.
Зімін. Не, не, ты правільна сказаў! Хвалю за прыдумку!
Кукушкін. Служу Савецкаму Саюзу!
Зімін. А зараз, генерал, ляці да Марасяна — папярэдзь.
Трубачоў. Пасля вернешся і станеш на пост ля сцяга замест Багатава, пакуль мы тут з парламенцёрам будзем гаманіць.
Кукушкін. Ёсць! (Выходзіць.)
Зімін (Багатаву). Міша, можаш нагу на нагу пакласці?
Багатаў (спрабуе). Увогуле… магу.
Зімін. Гэта — калі немец прыйдзе. А зараз сядзі, як табе зручней. Хоць не варта было б паказваць фашысту цябе такога змарнелага. Але ні я, ні Трубачоў па-нямецку — ні ў зуб нагой. А ты хоць збольшага… Словам, сядзі і рабі выгляд, што адпачываеш. (Да Трубачова.) А мы, Трубачоў, пойдзем расставім пасты. Няхай наглядаюць. А то ён будзе тут заліваць нам, а ў гэты час штурмавікі ўпотайку падбяруцца да нашых пазіцый. (Выходзяць.)
Багатаў спрабуе пакласці нагу на нагу, пасля абчышчае рукой пыл з гімнасцёркі. Уваходзіць Зіна.
Зіна. Ну як, Міша? Цярпіш?
Багатаў. Цярплю.
Зіна. Паправіць павязкі?
Багатаў. Няма калі!
Зіна. Чаму?
Багатаў. Парламенцёр зараз прыйдзе.
Зіна (трывожна). А што гэта азначае?
Багатаў. Ты ж ваенная. Павінна разумець.
Зіна. Ультыматум?
Багатаў. Безумоўна.
Зіна. Але Зімін жа не прыме яго.
Багатаў. Напэўна.
Зіна. Значыць, зноў штурм?
Багатаў. Не прывыкаць. Восем вытрымалі і дзевяты, дасць бог, перажывём.
Зіна. А ты ведаеш, колькі нас асталося?
Багатаў. Ведаю. Мала.
Зіна. Дзевяты можа быць апошні.
Багатаў. Пабачым.
Зіна. Як усё-такі добра, што Толя паспеў вырвацца з гэтага пекла.
Багатаў. Я так не зрабіў бы.
Зіна. Ну навошта лішняя ахвяра!
Багатаў. Не будзем спрачацца. Ты яму ўсё гатова дараваць.
Зіна. Я люблю яго…
Багатаў. Для мяне гэта не сакрэт.
Зіна. Я іначай не магла. Даруй мне, Міша.
Багатаў. Бог даруе.
Зіна. Не злуй…
Багатаў. Ды не. Я разумею… Не магла ж ты падзяліцца надвае: для яго і для мяне.
Зіна. Гэта не падзяляецца, Міша.
Багатаў. Сёння, Зіна, нам можна прызнавацца ва ўсім. Як на споведзі. Ты — першая, каго я пакахаў… Ну і, відаць, апошняя.