– Być może. Och! Irmelin znów zaczyna płakać! Kolejna bezsenna noc!
– Zajmę się nią, ty śpij – powiedziała Hilda szybko i nerwowo, tak jak czyni to większość matek w obawie, że mąż rozgniewa się na dziecko.
Chociaż w wypadku Hildy był to zbędny niepokój. Mattias nie zapomniał o swych anielskich przymiotach teraz, kiedy został ojcem rodziny. Brał na siebie część nocnego czuwania z radością, bez narzekań. Chorzy musieli trochę poczekać. Jako trzydziestojednolatek Mattias osiągnął wiek, w którym przyjmuje się ojcostwo z większą świadomością i odpowiedzialnością niż w pięknych młodzieńczych latach, kiedy świat wokół ma w sobie tyle nowego i interesującego.
Gdy cała rodzina radowała się nowym pokoleniem, myśli Arego nadal krążyły wokół tego z Ludzi Lodu, który był od nich bardzo daleko: zaginionego wnuka.
Margit Sandemo
