Bartnicki wstał i machinalnie zapiął garnitur. Ręce drżały mu lekko.
– I pan się na to zgodził?!
– Tak.
– Jezu Chryste!
– Nie miałem wyboru. Chcę uratować syna, i zrobię to za każdą cenę, panie Bartnicki!
Bartnicki był człowiekiem otrzaskanym życiowo. Widział setki grubych szwindli, widział bezlitosną hochsztaplerkę, widział deptanie godności człowieka w najróżniejszy sposób, i zdarzało mu się być współuczestnikiem takich nikczemności – lecz gra Mullera przeraziła go. Nie pamiętał kiedy ostatni raz drżały mu wargi od podobnego strachu.
– Pa… panie hrabio… Jeśli pan się zgodził, to… to pańska sprawa. Ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego, nic! Nie będę wybierał ludzi na śmierć!… I panu też nie radzę!
– Więc mam poświęcić syna?! Jego matka przewróciłaby się w grobie, a ja… ja bym…
– Jeśli pan zrobi to, czego żąda Muller, to też poświęci pan syna. Syna i samego siebie, panie hrabio, bo kiedy chłopcy z AK albo z NSZ się dowiedzą, że pan dał na rozwałkę ludzi, to kropną pana bez namysłu!
– Niech pan usiądzie i przestanie krzyczeć, panie Bartnicki!
Bartnicki siadł tak gwałtownie, że strzelił mu guzik marynarki i wisiał odtąd na jednej nitce, jakby został skazany i powieszony przez właściciela.
– Ostrzegłem pana, panie hrabio… Nie mówię, że leśni z pewnością dowiedzą się o całej sprawie, bo może się dowiedzą, a może nie dowiedzą. Jednak takiej ewentualności nie wolno wykluczać!
– Toteż ja jej nie wykluczam, mój panie. Jeżeli dowiedzą się o wszystkim – będą musieli wpierw rozważyć, czy ci, których wydano, są warci tych, których wykupiono. A gdy będą chcieli karać odpowiedzialnego za wymianę, to będą musieli ukarać kilka osób.
– Czyli kogo?
– Przemyślałem to sobie, panie Bartnicki… Pragnę, aby decyzję podjęło grono najszacowniejszych obywateli miasta. Kilku takich Gestapo aresztowało, ale kilku się jeszcze znajdzie, mam rację?
– Nawet kilkunastu, panie hrabio. Tylko jak pan chce to zrobić?
– Chcę ich zaprosić na dzisiejszy wieczór do siebie. Mecenasa Krzyżanowskiego, profesora Stańczaka, radcę Malewicza, naczelnika poczty, pana Sedlaka. To on mi podsunął tę myśl…
– Jaką myśl?
– Żeby zrobić takie zebranie.
– Naczelnik Sedlak?
– Owszem, naczelnik Sedlak. Był tu u mnie przed chwilą, prosił o pomoc w ratowaniu jednego aresztowanego. Jak pan widzi – przychodzono nie tylko do pana…
– Kogo chce ratować Sedlak?
– Pana Kuźmicza, dyrektora muzeum. Ale wróćmy do moich gości na dzisiejszy wieczór, bo wciąż nie wiem… Kilku już mam, lecz to mało. Kogo jeszcze winienem zaprosić, panie Bartnicki? Co pan sądzi o księdzu proboszczu?…
Jubiler zmarszczył czoło i przez chwilę milczał. Później szepnął, jakby do siebie:
– Teraz rozumiem pańską szczodrość, panie Tarłowski… Ale nie jestem pewien, czy to, że chce pan sam płacić za czterech więźniów, skłoni pańskich gości do spełnienia żądań Gestapo…
– Nie odpowiedział mi pan na pytanie!
– Przepraszam, jakie pytanie?
– Kogo jeszcze winienem zaprosić?
– Księdza Hawryłkę bez wątpienia.
– I jeszcze kogo?
Bartnicki schylił głowę i grzebał przez chwilę w mózgu.
– Doktora Hanusza…
– Kto to jest?
– Zastępca dyrektora szpitala, profesora Stasinki, którego aresztowano.
– Kogo jeszcze?
– Kierownika kina, Kortonia…
– To ten przedwojenny dyrektor teatru, endek?
– Tak… No i aptekarza Brusia… Aha, koniecznie pana Mertla, zastępcę dyrektora szkoły ogrodniczej, bo dyrektora też aresztowano… I chyba redaktora Kłosa, szefa przedwojennego „Gońca"…
– To on jeszcze żyje?
– Żyje, panie hrabio, nawet nieźle żyje, chociaż dzisiaj wielu żyje jakby nie żyli, takie czasy… Na pana miejscu zaprosiłbym też przodownika Godlewskiego z policji granatowej.
– Czemu?
– Pewności nie mam, ale on chyba kręci z leśnymi, panie hrabio. W każdym razie to porządny człowiek, kilku ludzi już uratował.
– Dobrze, wystarczy, akurat tyle stoi tu krzeseł. Zaproszę ich na szóstą. Pytanie, czy wszyscy przyjdą…
– Bez obaw, panie hrabio!
– Dlaczego jest pan taki pewny?
– Znam ludzi, proszę pana… Nikt nie odmówi, bo być proszonym do pana hrabiego to zaszczyt, to wyróżnienie. Ściągnąć ich tutaj będzie więc łatwo, ale trochę trudniej będzie ich przekonać, gdy się już dowiedzą, czego pan od nich oczekuje.
– Zaproszę ich nie mówiąc czego oczekuję. Będą wiedzieli tylko, że chcę rozmawiać o więźniach. A wśród zaproszonych będzie… przynajmniej dwóch, którzy mnie poprą.
– Domyślam się, panie hrabio, że mecenas Krzyżanowski, bo to pański kolega z Legionów. A kto drugi?
– Zobaczy pan wieczorem.
Jubiler uniósł się lekko, jakby znowu chciał wstać.
– Przepraszam, nie rozumiem, panie hrabio… Ja też mam przyjść?!
– Jest pan zaproszony.
– Odmówiłem już panu!
– Proszę się zreflektować, panie Bartnicki. Chce pan odrzucić takie wyróżnienie?
– Nie przyjdę, panie hrabio! Proszę na mnie nie liczyć!
– Panie Bartnicki…
– Nie ma mowy! Nie ma mowy, panie hrabio! Powiedziałem już, że nie chcę brać w tym udziału!
– Co znaczy, że nie chce pan zrobić najlepszego interesu w swoim waluciarskim życiu, panie Bartnicki! Czy kiedykolwiek zaproponowano panu taką ilość tak starej i tak wartościowej biżuterii, i to po cenie, którą sam pan wyznacza? I jeszcze bez żadnych targów ze strony sprzedającego?
Bartnickiemu pot zrosił czoło i zaczął płynąć skroniami, koło uszu.
– Panie hrabio, ja zawsze płacę dobre ceny, jestem solidnym kupcem, nie jestem Żydem!
– A ja nie jestem głupcem, więc proszę mi oszczędzić takiego gadania!
Umilkli obaj. Tarłowski krył zdenerwowanie, Bartnicki nie potrafił – musiał zacisnąć palce na kolanach, by dłonie przestały się trząść.
– Czy mogę prosić o papierosa? – spytał.
– Mam tu cygaretki, ale jeśli trzeba, wezwę służącego…
– Może być cygaretka, panie hrabio, to też nikotyna.
Zakrztusił się dymem od razu.
– Często pan pali, panie Bartnicki?
– W ogóle nie palę. Palę pierwszego od kilkunastu lat.
– Rozumiem… Niech pan się nie zaciąga mocno, lub w ogóle nie zaciąga. A jak już się pan uspokoi, proszę mi powiedzieć, czy chce pan to wziąć, czy rezygnuje pan z interesu.
– Bardzo chcę, panie hrabio, lecz nie chcę się angażować w dyskusje o tym, którego z zakładników…
Tarłowski przerwał mu gwałtownym gestem i równie gwałtownym słowem:
– Proszę nie być idiotą! Kupując tę biżuterię i te numizmaty, już weźmie pan w tym wszystkim udział! Tak, panie Bartnicki! Celowo poinformowałem pana czego żąda Muller, aby miał pan pełną świadomość w czym bierze pan udział. I gdyby później ktoś pytał mnie o to – potwierdzę, iż pan doskonale wiedział w jaki układ się pan angażuje! Nie zawaham się, panie Bartnicki!
– Jednak co innego kupić to od pana, nawet wiedząc dla jakiego celu pan sprzedawał, a co innego być członkiem tego trybunału, który pan chce zebrać dziś wieczorem, panie hrabio!
Tarłowski popatrzył na niego zniecierpliwiony, gdyż cały ten upór brał bardziej za farsę, za grę pozorów, niż za reakcję wywołaną przez strach.
– Nie musi pan przychodzić. To, czy pan przyjdzie, to pańska sprawa. Ale nie przychodząc – zwiększy pan możliwość utraty swego życiowego geszeftu…
Bartnicki milczał, już nie perswadując, co wzmogło optymizm hrabiego i uskrzydliło jego retorykę:
– Pan nie tylko winien zasiąść wśród moich gości przy tym stole, lecz winien pan to zrobić aktywnie, bardzo aktywnie, panie Bartnicki.
– Aktywnie?…
– I to jak aktywnie! Pan winien mocno gardłować na rzecz wymiany więźniów, bo jeśli ta propozycja nie zostanie przeforsowana, czyli przegłosowana, wówczas cała sprawa upadnie i ja nie będę musiał wyzbywać się rodowych precjozów za psi grosz!
– Ależ panie hrabio, ja…
– Niech pan to sobie dobrze rozważy, panie Bartnicki, bo od tego będzie zależało, czy w tej dalekiej mysiej dziurze, w której chce się pan przed końcem wojny zamelinować, będzie pan miał kieszeń dwa razy pełniejszą. Czekam o szóstej wieczorem!