Можа, і не зашкодзіць…
Мне ўжо нічога зашкодзіць не можа…
Следчы сказаў, каб я ўключыў тэлевізар пасля веча ровых навінаў, калі хачу ўбачыць ягоную жонку, якую зноў запрасілі на каралеўскае вяселле, скуль яна будзе весці рэпартаж.
Я ўключыў…
Гішпанскі кронпрынц Філіп жаніўся з Летыцыяй Орціс. Нявеста, гішпанская тэлежурналістка, а цяпер прынцэса Астурыйская, магла б і сама рэпартаж правесці. Тады б не пачула тое, што пачула. Што вя селле — на ўсю Еўропу, і што з вясельнага стала мож на было б накарміць усіх бежанцаў, колькі іх у Еўропе ёсць… «Але есці з гэтага стала, які ломіцца ад яды і пітва ў крышталі і золаце, будуць не бежанцы, не галодныя дзеці, а згаладалыя і сасмяглыя Іх Вялікасці Кароль Гішпаніі Іаан Карл І і Каралева Сафія, Іх Каралеўскія Вялікасці Аўгусцейшыя Жаніх і Нявеста, Інфанта Алена Гішпанская і Герцаг дэ Луга, Яе Імператарская Вялікасць Галава Расейскага Імператарскага Дома Га сударыня Вялікая Княгіня Марыя Уладзіміраўна, Іх Вялікасць Каралева Галандыі Беатрыса І, Каралева Даніі Маргарыта ІІ, Кароль Грэцыі Канстанцін ІІ і Ка ралева АннаМарыя, Кароль Бельгіі Альберт ІІ і і Кара лева Паола, Кароль Швецыі Карл ХVІ Густаў і Карале ва Сільвія, Кароль Нарвегіі Харальд V і Каралева Соня, Іх Каралеўскія Вялікасці Вялікі Герцаг Люксембургскі Генрых і Вялікая Герцагіня МарыяТэрэза, Герцаг Браганцкі Дуартэ…»
У кадры ўсё ззяла: камера плыла па белазубых усмеш ках, па каронах, па бліскучых эпалетах, дыядэмах, кара- лях, па золатам вышытых паясах і стужках; было насам рэч каралеўскае, урачыстае і велічнае, вяселле, а голас за кадрам ператварыў яго ў немаведама што… У вадэвіль, у фарс, у анекдот…
Я ўявіў, як шведам, якія хоць і пытаюцца адзін у ад наго, ці варта ім карміць караля з каралевай, але ўсе ж любяць іх, такое чуць…
Голас за кадрам быў не проста знаёмы. Родны. Здавалася, ён гучыць дома. Даносіцца са Шведавай гары.
Жанчыну з гэтым голасам я не проста ведаў. Палову жыцця я ёю трызніў — палову жыцця яе кахаў…
На імгненне яна з’явілася ў кадры: «…і яшчэ 1600 дармаедаў з усёй Еўропы, якіх ахоўваюць 20000 паліцэйскіх…»
— Вера?
— Вера!
— Вера…
Не надта падобная на беларуску, нетутэйшая, праз што пабойваўся яе і касіўся ў яе бок выкладчык гісторыі Хве дар Міхайлавіч Дастаеўскі, які прывёў мяне з Настай на Дзяды каля Ўсходніх могілкаў, дзе мяне, прытручана га «чаромхай», міліцыянты, дубасячы, пацягнулі ў вара нок… і Наста ўбок адварочвалася, каб яе не пратурылі з інстытута, ды потым яшчэ бажылася, што ніхто не труціў нікога і не дубасіў, вось жа яна там была і ўся цэлая… а Вера, зусім жа незнаёмая, аднекуль з гушчару людскога як кінулася: «Вы што?!. Вы куды яго?!.» — і адбіла мяне ў міліцыянтаў, каб пасля згубіць са мной найлепшыя свае гады, маладосць, жаночае шчасце, недацалаваныя дні і недапешчаныя ночы, адстоеныя ў пікетах і адбеганыя ў цёмных ветрах, на якіх абяскрыльвала, стамляючыся ў бя сконцым чаканні, яе душа, растайвала і растайвала, састу паючы месца расчараванню і роспачы, яе надзея, глыбела і чарнела яміна адчаю, куды ўрэшце, праз мяне і ўсіх гэткіх самых недалэнгаў, як я, скочыла яна, спыніўшы сэрца і ўзрэзаўшы вены… — і ўсё гэта дараваць?.. не адпомсціць, не пакараць, не забіць за гэта нікога?!.
«Хто мне верне маё жыццё?!.»
Яна была не так, як звычайна, апранутая, размаўляла пашведску, але гэта была яна — і гэтага не магло быць.
Я кінуўся да дзвярэй камеры: «Ахоўніка!.. адваката!.. следчага!.. доктара!.. Ражна!.. кагонебудзь…»
Мусібыць, я так не хацеў забойцам вяртацца ў Бела русь, гэтак хацеў вар’ятам застацца ў Швецыі, што на самрэч звар’яцеў.
ДЗВЕ ВЕРЫ
Не ведаю, як яно так атрымлівалася, ніхто мяне гэ таму не вучыў і сама я не вучылася, але з дзяцінства я ўмела жыць і ў сабе, і ў іншых, пасяляцца ў некім, пачу ваючыся і сабой, і тым, у кім пасялілася. Рыбаю ў рыбе і вадою ў вадзе. Жывой у жывым і мёртвай у мёртвым. Хоць нічога мёртвага няма, мы проста называем гэтак тое, што, як нам здаецца, нежывое.