Do: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›
Od: George Sanchez ‹george.sanchez@thenyjournal.com›
Temat: Spóźnienia
No więc. Doiły mi mówi, że wreszcie skontaktowałaś się z facetem od psa. To by wyjaśniało, czemu dzisiaj rano pojawiłaś się w pracy punktualnie po raz pierwszy od dwudziestu siedmiu dni. Gratulacje, dzieciaku. Jestem z ciebie dumny. Jeśli jeszcze zaczniesz na czas dostarczać mi materiały, nie będę musiał cię wywalać z pracy. Ale pewnie nie mam na co liczyć, skoro słyszę, że twój nowy sąsiad całkiem nieźle wygląda bez ciuchów.
George
Do: Dolly Vargas ‹dolly.vargas@thenyjournal.com›
Od: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›
Temat: Max Friedlander
Doiły, przysięgam na Boga, jeżeli jeszcze jednej osobie powiesz, że widziałam Maksa Friedlandera bez ubrania, przyjdę i osobiście wbiję ci w serce kołek, co, słyszałam, jest jedynym sposobem na uśmiercenie kogoś takiego jak ty. On nie był NAGI, dobra? Jak najbardziej miał na sobie ubranie.
PRZEZ CAŁY CZAS BYŁ KOMPLETNIE UBRANY.
No cóż, pomijając przedramiona. Ale to wszystko, co widziałam, przysięgam. Więc przestań wmawiać ludziom coś innego!!!
Do: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›
Od: Dolly Vargas ‹dolly.vargas@thenyjournal.com›
Temat: Max Friedlander
Kotku, czyżbym trafiła w jakiś czuły nerw, czy co? Nigdy jeszcze nie widziałam, żebyś nadużywała wielkich liter. Max naprawdę musiał wywrzeć na tobie wrażenie, skoro jesteś taka podekscytowana.
No, ale on już tak działa na kobiety. Nic na to nie może poradzić. Wiesz, feromony. Ten facet od nich pęka. Nieważne, muszę lecieć. Peter Hargrave zabiera mnie na lunch. Tak, zgadza się: Peter Hargrave, redaktor naczelny. Kto wie, kiedy wrócę z lunchu, może będę miała w garści miłą, tłustą podwyżkę i awans. Ale nie martw się, nie zapomnę o maluczkich.
Buziaki Dolly
PS Co myślisz o nowych spodniach Aarona? Dokładnie to, o co mi chodziło. Hugo Boss.
Wiem, wiem. Ale zawsze to jakiś początek.
Do: Tony Salerno ‹szamka@fresche.com›
Od: Mel Fuller ‹melissa.fuller@thenyjournal.com›
Temat: Sobota
Cześć! Piszę tylko parę słów, żebyś się nie martwił – będę tam w sobotę.
Tak, facet od psa wreszcie się pojawił!
Do zobaczenia.
Dumna, że jestem główną druhną twojej przyszłej żony,
Mel
Do: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›
Od; Jason Trent ‹jason.trent@trentcapital.com›
Temat: Jak poszło?
Ona jest ruda? To WSZYSTKO? Masz zamiar tak mnie z tym zostawić? JAK POSZŁO???
Jason
PS Stacy też jest ciekawa.
Do: Jason Trent ‹jason.trent@trentcapital.com›
Od: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›
Temat: Jak poszło
Przepraszam. Musiałem się zająć jedną sprawą, a potem wrócić do mieszkania Maksa Friedlandera i wyprowadzić psa na spacer. Max zapomniał zaznaczyć, że Paco jest DOGIEM NIEMIECKIM. Ten pies waży więcej niż Mim. No więc, co chcesz wiedzieć?
Czy uwierzyła, że jestem Maksem Friedlanderem? Przykro mi to stwierdzić, ale owszem.
Czy perfekcyjnie odegrałem rolę Maksa Friedlandera? Chyba tak, inaczej nie uwierzyłaby, że ja to on.
Czy czuję się jak gówniarz z pierwszej klasy, bo to zrobiłem? W rzeczy samej. Należy mi się samobiczowanie.
Co najgorsze… No cóż, najgorsze już ci powiedziałem. ONA UWAŻA MNIE ZA MAKSA FRIEDLANDERA. Maksa Friedlandera, zimnego drania, którego nie obchodzi nawet to, że ktoś usiłował wykończyć jego osiemdziesięcioletnią ciotkę. Melissę to jednak obchodzi.
Tak ma na imię ta ruda. Melissa. Ludzie mówią na nią Mel. Tak. mi właśnie powiedziała: „Ludzie mówią na mnie Mel”. Przeprowadziła się do miasta tuż po studiach, co znaczy, że ma gdzieś tak około dwudziestu siedmiu lat, bo mieszka tu już od pięciu. Urodziła się w Lansing w stanie Illinois. Słyszałeś kiedyś o Lansing w stanie Illinois? Ja słyszałem o Lansing w stanie Michigan, ale nie o Lansing w stanie Illinois. Ona mówi, że to małe miasteczko, gdzie można spacerować ulicą Główną, a wszyscy cię witają: „Cześć, Mel”. Właśnie tak: „Cześć, Mel”.
Na półkach, poza całą masą innych książek, ma chyba wszystko, co kiedykolwiek napisał Stephen King. Melissa wyznaje taką teorię, że w każdym stuleciu pojawia się jakiś pisarz, który jest uosobieniem kultury masowej swojego czasu, i że jeśli dla dziewiętnastego wieku był nim Dickens, to dla dwudziestego jest to Stephen King.
Mówi, że jeszcze trzeba się zastanowić nad tym, kto będzie uosabiał wiek dwudziesty pierwszy.
Jason, wiesz, co miała na półkach z książkami moja była dziewczyna, Heather? (Pamiętasz Heather, prawda, Jason? Tę, którą ty i Stacy nazywaliście żabą?).
Dzieła zebrane Kierkegaarda. Oczywiście, nigdy tego Kierkegaarda nie czytała, ale okładki książek pasowały jej do koloru poduszek na kanapie.
I tak mnie właśnie widziała. To znaczy, Heather. Byłem dla niej książeczką czekową o wzroście metr osiemdziesiąt pięć, która zapłaci rachunki od dekoratora wnętrz. Możesz mi jeszcze raz przypomnieć, czemu Mim przeżyła takie rozczarowanie, kiedy Heather i ja zerwaliśmy? Och, a skoro już przy tym jesteśmy, poczęstowała mnie piwem. Melissa, nie Heather.
Nie wodą mineralną. Nie winem. Nie glenfiddich z lodem ani nie cosmo. Piwem. Powiedziała, że ma dwa rodzaje: jasne i ciemne. Wziąłem sobie ciemne. Ona też. Pokazała mi, gdzie ciotka Maksa trzyma kocie i psie jedzenie. Powiedziała mi, gdzie mam kupić więcej, jeżeli mi się skończy. Powiedziała mi, jakie są ulubione trasy spacerowe psa. Pokazała mi, jak wywabiać spod łóżka kota, który ma na imię (i wcale nie żartuję) Pan Pepper.
Zapytała mnie o moją pracę dla fundacji Chrońmy Dzieci. Zapytała mnie o pobyt w Etiopii. Zapytała mnie, czy już odwiedziłem ciotkę w szpitalu i czy bardzo się zmartwiłem, widząc ją z tymi wszystkimi rurkami, które z niej wystają. Poklepała mnie po ramieniu i powiedziała, żebym się nie przejmował, bo jeżeli ktoś zdoła wyjść ze śpiączki, to właśnie moja ciotka Helen. A ja tam stałem uśmiechnięty jak idiota i udawałem, że jestem Maksem Friedlanderem.
W każdym razie, wprowadzam się. Do mieszkania Helen Friedlander. Więc jeśli chcesz się ze mną kontaktować, to pod numerem 212-555-8972. Ale nie dzwoń, proszę. Jak zauważyłem, dzwonek telefonu denerwuje Pana Peppera.
Muszę iść. John
Do: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›
Od: Jason Trent ‹jason.trent@trentcapital.com›
Temat: Kim jesteś?
I co zrobiłeś z moim bratem?
Kiedyś, zanim zaczął udawać Maksa Friedlandera i poznał tę Melissę, był myślącą istotą ludzką. CZYŚ TY ZWARIOWAŁ??? Nie możesz wprowadzać się do mieszkania tej kobiety. Co ci odbiło? WYNOŚ SIĘ STAMTĄD, PÓKI JESZCZE MOŻESZ.
Jason
Do: John Trent ‹john.trent@thenychronicle.com›
Od: Jason Trent ‹jason.trent@trentcapital.com›
Temat: To po prostu urocze
Cześć, John. Tu Stacy. Jason pozwolił mi przeczytać twojego ostatniego maiła. Mam nadzieję, że się nie gniewasz. Mam też nadzieję, że go nie posłuchasz. Myślę, że to, co robisz, jest naprawdę urocze – to, że pomagasz tej biednej dziewczynie z sąsiedztwa opiekować się zwierzakami starszej pani. Jason usiłuje mi wmawiać, że nie kieruje tobą uprzejmość i coś mi tu gada o rudych włosach, ale ja nie zwracam na niego uwagi. On ma naprawdę chory umysł. Zaledwie wczoraj powiedział mi, że ścieżka dźwiękowa na mojej kasecie wideo z ćwiczeniami dla ciężarnych brzmi jak podkład z pornosa! Kiedy on niby ogląda pornosy, chciałabym wiedzieć. W każdym razie, mówię tylko, że nie powinieneś robić sobie wyrzutów, że udajesz tego twojego znajomego, Maksa. To w dobrej sprawie. I dlaczego nie przyprowadzisz do nas tej rudej na obiad w niedzielę? Namówię dziewczynki, żeby zwracały się do ciebie: Max. Pomyślą, że to świetna zabawa, jestem pewna. Jak w kinie! No cóż, na razie to wszystko. Mam nadzieję, że niedługo się zobaczymy.