- З вялiкай лiтары... помнiце? - цiха прамовiла мiс Марпл.
- "Ханiсты. Ружовае i белае адценне, вялiкая кветка, правiльнай формы".
Мiсiс Бантры паклала каталог i сказала:
- Вяргiнi!
- Пачатковыя лiтары слоў "Доктар", "Эдгар", "Амос", "Чынгтаў", "Ханiсты"* складаюць слова "СМЕРЦЬ"! - растлумачыла мiс Марпл. - Усе гэтыя словы ёсць у пiсьме.
* Пачатковыя лiтары ангельскiх слоў Dосtоr, Еdgаr, Аmоs, Тsingtau, Ноnеstу складаюць ангельскае слова DЕАTH (СМЕРЦЬ).
- Але пiсьмо прыйшло самому доктару Розену, - запярэчыў сэр Генры.
- Вось у гэтым i загваздка, - адказала мiс Марпл. - У гэтым i ў перасцярозе. Што б вы зрабiлi з пiсьмом, атрыманым ад чалавека, якога не ведаеце, i поўным iмёнаў, пра якiя вы не маеце анiякага ўяўлення? Канечне ж, перадасце сакратару.
- Выходзiць, урэшце...
- Э, не! - рашуча запярэчыла мiс Марпл. - Не сакратар. Бо якраз з гэтага робiцца зусiм зразумела, што пiсьмо было не яму. Калi б пiсьмо было яму, ён нiколi б не дапусцiў, каб яго знайшлi. Таксама ён нiколi б не знiшчыў пiсьма з нямецкiм штампам, якое адрасавана яму. Ён не вiнаваты i, - калi можна так сказаць, - "чысты як шкло".
- Тады хто?..
- Ну, гэта ўжо становiцца вiдавочным, - такiм вiдавочным, як нiчога больш на гэтым свеце. Разам з iм за сталом снедала i яшчэ адна асоба, i яна магла зусiм натуральна пры такiх абставiнах - узяць пiсьмо ў рукi i прачытаць. Хутчэй за ўсё так яно i было. Вы помнiце, што з гэтай жа поштай яна атрымала каталог садовых раслiн...
- Грэта Розен?! - паволi прамовiў сэр Генры. - Тады яе вiзiт да мяне...
- Джэнтльмены нiколi не заўважаюць такiх рэчаў, - гаварыла далей мiс Марпл. - I баюся, яны часта думаюць, што мы, старыя жанчыны - ну, пляткаркi, калi такiм чынам заўважаем розныя рэчы. Але так яно i ёсць. На няшчасце, мужчыны i жанчыны многа ведаюць пра свой пол. Я не сумняваюся, што памiж iмi iснаваў бар'ер. Малады чалавек адчуў раптам незразумелую антыпатыю. Ён западозрыў, iнстынктыўна, i не змог утаiць гэтай падазронасцi. I я думаю, што маладая асоба прыйшла да вас са злосцi. Безумоўна, ёй нiчога не пагражала, але яна вырашыла пайсцi далей i замацаваць вашы падазрэннi наконт няшчаснага Тэмплтана. Пасля яе вiзiту вы не былi так упэўнены ў iм, як перад вiзiтам.
- Я ўпэўнены, што ў сказаных ёю словах не было нiчога... - пачаў сэр Генры.
- Джэнтльмены, - спакойна сказала мiс Марпл, - нiколi не заўважаюць такiх рэчаў. I гэта дзяўчына...
- Яна ўчынiла злачыннае забойства i застаецца непакаранай.
- О, не, сэр Генры, - запэўнiла мiс Марпл. - Не застанецца. Нi вы, нi я не верым у гэта. Помнiце, што вы нядаўна сказалi? Не, Грэта Розен не пазбегне пакарання. Па-першае, ёй давядзецца мець справы з вельмi падазронымi асобамi шантажыстамi, тэрарыстамi, а сувязi гэтыя да дабра не прывядуць, i канец яе будзе варты жалю. Як вы сказалi, не будзем трацiць слоў на вiнаватых, зоймемся невiнаватымi. Мiстэр Тэмплтан, напэўна, ажэнiцца з нямецкай кузiнай. Тое, што ён парваў пiсьмо, выглядае... падазрона, - я ўжываю гэта слова не ў тым сэнсе, як мы выкарыстоўваем яго сёння. Ён быццам баяўся, што Грэта, убачыўшы пiсьмо, папросiць паказаць яго. Так, мне здаецца, там быў невялiкi раман. Далей у нас на чарзе Добс. Не варта марна трацiць часу на яго. Яго кветкi - гэта, вiдаць, усё, што яму трэба. I, нарэшце, старая Гертруда, якраз яна напомнiла мне пра Аннi Паўлтнi. Бедная Аннi Паўлтнi. Пяцьдзесят гадоў адданай службы, i раптам падазронасць i недавер гаспадароў. Знiкла завяшчанне мiс Лэмб, хоць служанка не была вiнаватая, але нiчога не магла даказаць. У небаракi не вытрымала сэрца. Ужо потым, як яна памёрла, паперу знайшлi ў патайной шуфлядцы з чайнай скрынкi, куды старая мiс Лэмб сама яе паклала. Але для няшчаснай Аннi ўжо было позна.
Вось чаму я так непакоюся за гэту старую немку. Ведаеце, калi людзi старэюць, ад незаслужанай крыўды яны робяцца злоснымi. Я больш перажываю за яе, чым за мiстэра Тэмплтана, якi яшчэ малады, прыгожы i да якога заляцаюцца жанчыны. Вы напiшыце ёй, сэр Генры, i абавязкова скажыце, што ўсе падазрэннi зняты i яна нi ў чым не вiнаватая. Яе дарагi стары гаспадар памёр, i яна, канечне, думае i адчувае, што яе таксама падазраюць. Ах! Думаць пра гэта нясцерпна i балюча.
- Я напiшу, мiс Марпл, - сказаў сэр Генры. Ён зацiкаўлена паглядзеў на яе. - Ведаеце, я, вiдаць, нiколi да канца не зразумею вас. Ваш пункт погляду заўсёды адрознiваецца ад майго.
- Баюся, што мае погляды вельмi абмежаваныя, - сцiпла адказала мiс Марпл. - Бо я амаль нiкуды не выязджала з Сент-Мары-Мiд.
- I ўсё-такi вы рашылi, калi можна так сказаць, задачу мiжнароднага маштабу, - аб'явiў сэр Генры. - I толькi дзякуючы вам мы змаглi выявiць злачынцу.
Мiс Марпл пачырванела.
- У свой час я атрымала добрае выхаванне. У нас з сястрой была гувернантка з Германii, "фройлян". Вельмi сентыментальны, нават залiшне чуллiвы чалавек. Яна навучыла нас мове кветак - забыты ў наш час, але вельмi цiкавы занятак. Жоўты цюльпан, напрыклад, азначае "безнадзейнае каханне", у той час як кiтайская астра азначае "я памiраю ад рэўнасцi каля вашых ног". Пiсьмо было падпiсана "Вяргiня", якое я чамусьцi ўявiла як "dаhliа"* у Германii, i тады, канечне, усё стала зразумела. Я хачу ўспомнiць, што значыць вяргiня, але, на жаль, памяць падводзiць. Не тыя ўжо гады.
* Вяргiня (бат.).
- Ва ўсякiм разе, яна не азначае "смерць"?
- Не, сапраўды. Проста жах. Бываюць жа на свеце сумныя здарэннi.
- Так, - уздыхнула мiс Бантры. - На шчасце, ёсць на свеце кветкi i ёсць сябры.
- Вы заўважылi, яна ставiць нас на апошняе месца, - буркнуў доктар Лойд.
- Кожны вечар, у тэатры, нейкi мужчына пасылае мне пурпуровыя архiдэi, - з загадкавай усмешкай на твары паведамiла Джэйн.
- "Я чакаю вашай прыхiльнасцi" - вось што гэта значыць, - весела адказала мiс Марпл.
Сэр Генры неяк дзiўна кашлянуў i адвярнуўся.
Раптам мiс Марпл усклiкнула:
- Я ўспомнiла. Вяргiнi азначаюць: "Вераломства i падман".
- Дзiўна, - сказаў сэр Генры i ўздыхнуў.