Вітась ведаў, што пісаў цяпер Стах карціну выкпючную. Ён бачыў накіды, ведаў задумкі, «чытаў» карціну пачатую і даведзеную да сёньняшняга стану. Ён ня бачыў хіба толькі тое новае, што дапісаў Стах увечары, пасьля вяртаньня з могілак. I яму хацелася падтрымаць сябра, які, відочна было, заблытаўся ў сабе, у сваіх думках. Але як зрабіць гэта так, каб не пакрыўдзіць яго?
Яны прайшлі колькі кварталаў моўчкі, замыкнуўшыся ў сабе і не заўважаючы пекнасьцяў соннага Менску, не прыкмячаючы ягонага начнога жыцьця, што віравала ля кавярняў, ля прыпынкаў таксовак, ды проста ля некаторых зацемненых пад’ездаў. Час ад часу да іх далятала то вуркатаньне машыны, то сьмех ці ўскрык дзяўчыны, то проста гучны тупат ног... Але яны, звыкпыя да гэтых гукаў, да такога тла іхніх шпацыраў, ня бачылі і ня чулі цяпер нічога.
Стах ішоў і думаў, што яму пашанцавала з сябрам. Як і з жонкай. Не толькі ў жыцьцёвым, бытавым сэнсе, але і ў творчым. Разглядваючы карціну, сябар, здавалася, чытаў ягоныя думкі. А значыць, можна хоць для пачатку супакоіцца: усё ў Стаха атрымлівалася гэтак, як ён і хацеў. А значыць, дамогся ён асноўнага: здалеў дакладна перадаць свае намеры палатну. Вітась, неяк з месяц таму, толькі падыйшоўшы да карціны, прадэкламаваў Багдановіча: «Паглядзі, як усход разгараецца, колькі ў хмарках залётных агню...» Хоць не было на карціне ні ўсходу, ні хмарак. Там былі людзі. Там былі фарбы. I людзі, і фарбы змагаліся між сабою, якдабро змагаецца са злом. Карціна была сном ня сном, явай ня явай, як, уласна, і само жыцьцё. Аднак, галоўнае, яна нібы выпраменьвала не безвыходнасьць, якою насычанае, прасякнутае нашае сёньня, а веру ў бпізкую лепшую, сьветлую будучыню, у перамогу дабра над злом, сьвятла над цемрай на гэтай зямлі. Тое казала ўся карціна, у якой, як і ў гісторыі, як і ў жыцьці, дзе мы ня ведаем ні пачатку ні канца, перамяшаліся і мінулае, і сучаснасьць, і будучыня, што вынікала з мінулага, як мінулае — з будучыні... Зрабіць гэтакае можна хіба толькі ў жывапісе. Музыка альбо літаратура тут былі б бясьсільныя, бездапаможныя...
— Дык кажаш — дапісаць пачатае, дарабіць недаробленае... — парушыў цішыню Стах. — Гэта было б зразумела, гэта было б добра, калі б не адно: сям’я. Ты думаў пра гэта? Бачыш, а я толькі пра тое і думаю. Я пакідаю сям’ю — жонку, дачку без будучыні... Я нічога не зрабіў, каб забясьпечыць ім нармальнае жыцьцё. Без мяне...
— Кінь ты! Я ўжо ня рады, што падтрымаў гутарку. Хіба можна пра такое гаварыць усур’ёз? Па вялікім рахунку — усемыходзім пад Богам. I кожную хвіліну—ад нараджэньня — рызыкуем сваім жыцьцём, бо гэта адзінае, што ў нас ёсьць незаменнае, неразьменнае. Вось зараз можа спыніцца ля нас вунь той «форд», з яго выскачыць малойчык з аўтаматам, і так, дзеля сьмеху, наробіць у нас дзірачак... I ўсё — канец. Я ўжо не кажу пра банальную цагліну. А ты — праз тыдзень... Кінь. I ня думай. Заснуў, панімаеш, на лаўцы, херню нейкую прысьніў, а цяпер пакутуе...
Вітась, відаць, пашкадаваў што ўвязаўся ў гэтую размову, усур’ёз падтрымаў ад пачатку і цяпер захацеў перавесьці яе на іншае, зразумелае, апраўданае, вытлумачальнае: проста сон, мроя, трызьненьне ад стомы... Стах бачыў, як Вітась падбіраў словы, каб не пакрыўдзіць яго — як моршчыў свой вялікі лоб, як прымружваў вочы, ледзь не мусова выціскаючы з сябе патрэбныя словы, як на Вітасевым носе зьбіраліся цесьненька зморшынкі — Вітась нават не стрымаўся і разгладзіў іх, нібы акуляры зьняўшы. Яны прайшлі колькі крокаў моўчкі, а тады раптам Вітась спыніўся, правай рукою прыгладзіў валасы, прымяў на хвілю непаслухмяны чуб, і пранікліва зірнуў на Стаха:
— Табе проста трэба адпачыць...
— Я й адпачываю.
— ...Забыцца, зьехаць куды-небудзь...
— Я й хацеў, але цяпер не паеду.
— Заманаў! Я й падтрымаўразмову дзеля размовы. Па-філасофску. Цікавая, думаю, тэма: чалавек даведваецца, што праз тыдзень памрэ — што рабіць, як жыць?.. Сюжэцік, лепш ня трэба. Прадай?
Аднак Стах не хацеў пераводзіць размову на жарт, на лёгкую балбатню.
— Я ведаю, што рабіць, — настырна і цяпер ужо упэўнена прамовіў ён.
— Ты сур’ёзна?
— Сур’ёзней не бывае. I не глядзі на мяне так, быццам я з глуздоў зьехаў. Я пры поўнай памяці. Як і там, на могілках.
— Кажу табе: адпачні, а то і сапраўды ў Навінкі патрапіш з такімі думкамі і тады ўжо не ты пра сям’ю думаць будзеш, а яна пра цябе.