Вікарый і доктар паглядзелі адзін на аднаго, і доктар скурчыў грымасу.
— Абяцаем, — сказаў вікарый.
— Абяцаем, — сказаў доктар.
Тады Невідзімка выпусціў іх, і яны выпрасталіся. Твары ў абодвух былі вельмі чырвоныя, і яны ўзмоцнена круцілі галовамі.
— Прашу вас заставацца на сваіх месцах, — сказаў Невідзімка. — Бачыце, вось качарга. Калі я ўвайшоў у гэты пакой, — працягваў ён, па чарзе падносячы качаргу да носа абодвух сваіх субяседнікаў, - я не чакаў сустрэць тут людзей. І, між іншым, я спадзяваўся знайсці акрамя сваіх кніг, яшчэ і вопратку. Дзе яна? Не, не, не ўставайце. Я бачу — яе тут няма. Хаця дні цяпер стаяць дастаткова цёплыя для таго, каб Невідзімка мог хадзіць голы, але ўсё ж па вечарах даволі прахладна. Пагэтаму я маю патрэбу ў вопратцы і некаторых іншых рэчах. Акрамя таго, мне патрэбны гэтыя тры кнігі.
Тут неабходна зноў перапыніць расказ, з прычыны вельмі цяжкай акалічнасці, якая зараз высветліцца. Пакуль у гасцінай адбывалася ўсё апісанае вышэй і пакуль містэр Хакстэрс назіраў за містэрам Марвелам, які курыў люльку каля варот, воддаль, ярдах у дванаццаці, стаялі містэр Хол і Тэдзі Хенфры і, азадачаныя і збянтэжаныя, абмяркоўвалі адзіную айпінгскую злобу дня.
Раптам пачуўся моцны ўдар у дзверы гасцінай, адтуль даляцеў пранізлівы крык, і затым усё заціхла.
— Эй! — вымавіў Тэдзі Хенфры.
— Эй! — пачулася ў распівачнай.
Містэр Хол усведамляў усё, што адбывалася, павольна, але правільна.
— Там штосьці няладнае, — сказаў ён, выходзячы з-за стойкі і накіроўваючыся да дзвярэй гасцінай.
Ён і Тэдзі разам падышлі да дзвярэй з напружанай увагай на тварах. Позіркі ў іх былі задумлівыя.
— Штосьці нядобра, — сказаў Хол, і Хенфры кіўнуў у знак згоды. На іх дыхнула цяжкім пахам хімікаліяў, а з пакоя пачулася прыглушаная размова, вельмі хуткая і ціхая.
— Што ў вас там? — спытаўся Хол, пастукаўшы ў дзверы.
Прыглушаная размова крута абарвалася, на хвіліну наступіла маўчанне, затым зноў пачуўся гучны шэпт, пасля чаго раздаўся крык: «Не, не, не трэба!» Затым усчалася валтузня, пачуўся стук крэсла, якое ўпала на падлогу, і шум кароткай схваткі. І зноў цішыня.
— Што за чорт! — усклікнуў Хенфры напаўголасу.
— Што ў вас там? — зноў спытаўся містэр Хол.
Вікарый адказаў нейкім дзіўным дрыготкім голасам:
— Усё ў парадку. Калі ласка, не перашкаджайце.
— Дзіўна! — сказаў Хенфры.
— Дзіўна! — сказаў містэр Хол.
— Просяць не перашкаджаць, — сказаў Хенфры.
— Чуў, - сказаў Хол.
- І хтосьці фыркнуў, - сказаў Хенфры.
Яны працягвалі стаяць каля дзвярэй, прыслухоўваючыся. Размова ў гасцінай аднавілася, такая ж прыглушаная і хуткая.
— Я не магу, — пачуўся голас містэра Банцінга. — Кажу вам, судар, я не хачу!
— Што такое? — спытаўся Хенфры.
— Кажа, што не хоча, — сказаў Хол. — Каму гэта ён — нам, ці што?
— Абуральна! — пачуўся голас містэра Банцінга.
— «Абуральна!» — паўтарыў містэр Хенфры. — Я гэта ясна чуў.
— А хто цяпер гаворыць? — спытаўся Хенфры.
— Напэўна, містэр Кас, — сказаў Хол. — Вы што-небудзь разбіраеце?
Яны памаўчалі. Размова за дзвярыма станавілася ўсё больш незразумелай і загадкавай.
— Здаецца, абрус здзіраюць са стала, — сказаў Хол.
За стойкай з'явілася гаспадыня. Хол стаў знакамі ўгаворваць яе, каб яна не шумела і падышла да іх. Гэта адразу ж абудзіла ў яго жонкі дух супярэчлівасці.
— Чаго гэта ты стаіш і слухаеш? — спыталася яна. — Іншай справы ў цябе няма, ды яшчэ ў святочны дзень?
Хол спрабаваў растлумачыць жэстамі і мімікай, але місіс Хол не пажадала зразумець і ўпарта павышала голас. Тады Хол і Хенфры, вельмі збянтэжаныя, на дыбачках вярнуліся да стойкі і растлумачылі ёй, у чым справа.
Спачатку яна ўвогуле адмовілася прызнаць што-небудзь незвычайнае ў тым, што яны ёй паведамілі. Потым запатрабавала, каб Хол замоўк і гаварыў адзін Хенфры. Яна была схільна лічыць усё гэта глупствам, можа, яны проста перасоўвалі мэблю.