— Я заўсёды лічыў за лепшае спачатку апрануцца, а потым ужо есці, - сказаў Невідзімка з поўным ротам, прагна глытаючы хлеб з катлетай. — Дзіўны капрыз!
— Рука, здаецца, дзейнічае? — сказаў Кемп.
— Будзьце спакойныя, — сказаў Невідзімка.
— Але як усё-такі дзіўна…
— Менавіта так. Але самае дзіўнае тое, што я трапіў менавіта да вас, калі мне спатрэбілася зрабіць перавязку. Гэта мая першая ўдача! Урэшце, я і так вырашыў пераначаваць у гэтым доме. Нічога вам не дапаможа! Страшна няёмка, што кроў маю бачна, праўда? Цэлая лужына нацякла. Мусіць, яна становіцца бачнай, калі згусае. Мне давялося змяніць толькі жывую тканку, і я нябачны толькі пакуль жывы… Ужо тры гадзіны, як я тут.
— Але як вы гэта зрабілі? — пачаў Кемп раздражнёна. — Чорт ведае што! Уся гэтая гісторыя ад пачатку да канца — суцэльная бязглуздзіца.
— Дарэмна вы так думаеце, — сказаў Невідзімка. — Усё гэта цалкам разумна.
Ён пацягнуўся і ўзяў бутэльку з віскі. Кемп здзіўлена глядзеў на халат, які паглынаў віскі. Святло ад свечкі, праходзячы скрозь дзірку на правым плячы халата, утварыла светлы трохвугольнік пад левымі рэбрамі.
— Што гэта былі за стрэлы? — спытаўся Кемп. — Як пачалася страляніна?
— Там быў адзін дурань, мой выпадковы кампаньён, каб яго чорт узяў, які хацеў украсці мае грошы. І ўкраў-такі.
— Таксама невідзімка?
— Не.
— Ну, а што далей?
— Ці нельга мне яшчэ чаго-небудзь паесці, га? Потым я ўсё раскажу па парадку. Я галодны, і рука баліць. А вы хочаце, каб я вам расказваў!
Кемп падняўся.
— Значыць, гэта не вы стралялі? — спытаўся ён.
— Не, — адказаў госць. — Страляў наўздагад нейкі ідыёт, якога я раней ніколі не бачыў. Яны ўсе перапалохаліся. Мяне ўсе палохаюцца. Каб іх чорт узяў! Ну вось што, Кемп: я есці хачу.
— Пайду пашукаю, ці няма ўнізе яшчэ чаго-небудзь з ежы, — сказаў Кемп. — Баюся, што знойдзецца не шмат.
Закончыўшы з ежай, — а паеў ён грунтоўна, — Невідзімка папрасіў цыгару.
Ён прагна адкусіў кончык, перш чым Кемп паспеў адшукаць нож, і вылаяўся, калі адстаў вонкавы лісток.
Дзіўна было бачыць яго з цыгарай: рот, горла, зеў і ноздры выступалі, быццам злепак, зроблены з дыму, які клубіўся.
— Слаўная штука тытунь! — сказаў ён, моцна зацягнуўшыся. — Мне вельмі пашанцавала, што я трапіў да вас, Кемп. Вы павінны памагчы мне. Падумаць толькі — якраз цяпер натрапіў на вас! Я ў адчайным становішчы. Я быў як звар'яцелы. Чаго толькі я не перажыў! Але цяпер у нас справа пойдзе, ужо паверце…
Ён выпіў яшчэ віскі з содай. Кемп устаў, агледзеўся і прынёс з суседняга пакоя яшчэ шклянку для сябе.
— Усё гэта дзіка… але, напэўна, я таксама вып'ю.
— Вы амаль не змяніліся, Кемп, за гэтыя дванаццаць гадоў. Вы, бландзіны, мала мяняецеся. Усё такі ж стрыманы і метадычны… Я павінен вам усё растлумачыць. Мы будзем працаваць разам!
— Але як гэта адбылося? — спытаў Кемп. — Як вы сталі такім?
— Богам прашу, дайце мне спакойна пакурыць, потым я вам усё раскажу.
Але ў гэтую ноч ён не расказаў нічога. У яго разбалелася рука і пачалася гарачка, ён вельмі аслабеў. Яго хворае ўяўленне ўсё вярталася да пагоні на ўзгорку і да бойкі каля шынка. Ён пачаў было расказваць, але адразу пераходзіў на іншае. Ён няскладна гаварыў пра Марвела, сутаргава зацягваўся, і ў голасе яго чулася раздражненне. Кемп стараўся атрымаць з яго расказу ўсё, што мог.
— Ён мяне баяўся… я бачыў, што ён мяне баіцца, — зноў і зноў паўтараў Невідзімка. — Ён хацеў уцячы ад мяне, толькі пра гэта і думаў. Якое я зрабіў глупства! Трэба было забіць яго…
— Дзе вы ўзялі грошы? — раптам спытаўся Кемп.
Невідзімка прамаўчаў.
— Сёння я не магу вам сказаць, — адказаў ён.
Раптам ён застагнаў і нагнуўся наперад, схапіўшыся нябачнымі рукамі за нябачную галаву.
— Кемп, — сказаў ён, — я не сплю ўжо трэція суткі, за ўвесь гэты час мне ўдалося задрамаць гадзіну-другую, не больш. Я павінен выспацца.
— Добра, — адказаў Кемп. — Адпачывайце тут, у маім пакоі.
— Але як я магу спаць? Калі я засну, ён уцячэ. Эх! Ці не ўсё роўна!
— Рана сур'ёзная? — адрывіста спытаўся Кемп.
— Дробязі — драпіна. Госпадзі, як мне спаць хочацца!
— Дык кладзіцеся.
Невідзімка, здавалася, глядзеў на Кемпа.
— У мяне ёсць асаблівыя прычыны не жадаць быць злоўленым маімі блізкімі, - павольна прагаварыў ён.
Кемп уздрыгнуў.
- І дурань жа я! — усклікнуў Невідзімка, стукнуўшы кулаком па стале. — Я сам падаў вам гэтую думку.
Нягледзячы на стомленасць і раненне, Невідзімка ўсё ж не паверыў слову Кемпа, што на свабоду яго не будзе зроблена ніякага замаху. Ён агледзеў абодва вакны спальні, падняў шторы і адчыніў аканіцы, каб пераканацца, што гэтым шляхам можна ўцякаць у выпадку неабходнасці. За вокнамі стаяла мірная начная цішыня. Над узгоркамі заходзіў малады месяц. Потым Невідзімка агледзеў замок спальні і дзверы прыбіральні і ваннай, каб пераканацца, што і адсюль ён зможа ўцячы. Нарэшце ён заявіў, што задаволены. Ён стаяў перад камінам, і Кемп пачуў гук пазяхання.