Яшчэ адно акно разбілася на друзачкі.
— Ці няма ў вас рэвальвера? — спытаўся Эдай.
Кемп сунуў руку ў кішэнь і сумеўся.
— Не, — адказаў ён, — ва ўсялякім выпадку няма лішняга.
— Я прынясу яго назад, — сказаў Эдай. — Вы ж тут у бяспецы.
Кемп, прысаромлены, аддаў рэвальвер.
— Цяпер пойдзем адчыняць дзверы, — сказаў Эдай.
Пакуль яны стаялі ў прыхожай, не адважваючыся падысці да дзвярэй, адно з вакон у спальні першага паверха затрашчала і загрымела. Кемп падышоў да дзвярэй і пачаў як мага асцярожней адсоўваць завалу, твар яго быў некалькі бляднейшы, чым звычайна.
— Выходзьце хутка, — сказаў Кемп.
Яшчэ секунда, і Эдай быў ужо на ганку, а Кемп зноў засунуў завалу. Эдай памарудзіў крыху: стаяць, прысланіўшыся спіной да дзвярэй, было ўсё-такі спакайней, потым выпрастаўся і цвёрда закрочыў уніз па прыступках. Ён перасек поплаў і прыблізіўся да веснічак. Здавалася, па траве пранёсся ветрык. Штосьці зашавялілася побач з ім.
— Пачакайце хвіліну, — вымавіў Голас.
Эдай спыніўся як укопаны, рука яго моцна сціснула рэвальвер.
— У чым справа? — сказаў Эдай, бледны і пануры; кожны нерв яго быў напружаны.
— Вы зробіце мне вялікую ласку, калі вернецеся ў дом, — сказаў Голас таксама панура і напружана, як і Эдай.
— Вельмі шкадую, — сказаў Эдай некалькі ахрыплым голасам і правёў языком па перасохлых губах. Голас быў, як яму здавалася, злева ад яго. А што, калі паспрабаваць шчасця і стрэліць?
— Куды вы ідзеце? — спытаўся Голас. Яны абодва зрабілі рэзкі рух, і з расхінутай кішэні Эдая бліснуў на сонцы рэвальвер.
Эдай адмовіўся ад свайго намеру і задумаўся.
— Куды я іду, — прамовіў ён павольна, — гэта мая справа.
Не паспеў ён вымавіць гэтыя словы, як нябачная рука абхапіла яго за шыю, у спіну ўперлася калена, і ён упаў дагары. Выцягнуўшы неяк рэвальвёр, ён стрэліў наўздагад; у тую ж секунду ён атрымаў моцны ўдар у зубы і рэвальвер вырвалі ў яго з рук. Ён зрабіў марную спробу ўхапіцца за нябачную нагу, якая адразу ж выслізнула, паспрабаваў устаць і зноў упаў.
— Чорт! — сказаў Эдай.
Голас рассмяяўся.
— Я забіў бы вас, ды шкада траціць кулю, — сказаў ён.
Эдай убачыў у паветры перад сабою, футаў за шэсць, дула рэвальвера.
— Ну? — сказаў Эдай.
— Устаньце, — сказаў Голас.
Эдай падняўся.
— Смірна! — загадаў Голас і працягваў цвёрда: — Кіньце ўсе свае намеры. Помніце, што я ваш твар добра бачу, а вы мяне не бачыце. Вярніцеся ў дом.
— Ён мне не адчыніць дзверы, — сказаў Эдай.
— Вельмі шкада, — сказаў Невідзімка. — З вамі я не спрачаўся.
Эдай зноў лізнуў языком па вуснах. Ён адвёў позірк ад рэвальвера, убачыў воддаль мора, вельмі сіняе і цёмнае ў бляску паўдзённага сонца, шаўкавістыя зялёныя ўзгоркі, белы скалісты мыс, шматлюдны горад, — і раптам адчуў, якое цудоўнае жыццё. Ён перавёў позірк на маленькі металічны прадмет, які вісеў паміж небам і зямлёй за шэсць футаў ад яго.
— Што ж мне рабіць? — змрочна спытаўся ён.
— А мне што рабіць? — спытаўся Невідзімка. — Вы прывядзеце падмогу. Не, давядзецца вам вярнуцца назад.
— Я паспрабую. Калі ён упусціць мяне, вы абяцаеце не ўрывацца за мной у дом?
— З вамі я не сварыўся, — адказаў Голас.
Кемп, выпусціўшы Эдая, паспяшаўся наверх; асцярожна ступаючы па асколках, ён падкраўся да акна кабінета, зазірнуў ўніз і ўбачыў Эдая, які размаўляў з Невідзімкам.
— Што ж ён не страляе? — прамармытаў Кемп.
Тут рэвальвер перамясціўся і заблішчэў на сонцы.
Засланіўшы вочы, Кемп стараўся прасачыць рух асляпляльнага промня.
— Так і ёсць! — усклікнуў ён. — Эдай аддаў рэвальвер.
— Абяцаеце не ўрывацца за мной, — казаў у гэты час Эдай. — Не захапляйцеся сваёй удачай. Уступіце ў чым-небудзь.
— Вяртайцеся ў дом. Кажу вам прама: я нічога не абяцаю.
Эдай, мусіць, раптам прыняў рашэнне! Ён павярнуўся да дома і павольна пайшоў наперад, заклаўшы рукі за спіну. Кемп з неўразуменнем назіраў за ім. Рэвальвер знік, потым зноў бліснуў, зноў знік, і зноў Кемп, напружваючы зрок, разгледзеў яго: маленькі цёмны прадмет, што следаваў за Эдаем. Далей усё адбылося маланкава: Эдай зрабіў скачок назад, крута павярнуўся, хацеў схапіць рэвальвер, не злавіў яго, падняў рукі і ўпаў ніцма, пакінуўшы над сабою сіняе воблачка дыму. Стрэла Кемп не пачуў. Эдай зрабіў некалькі сутаргавых рухаў, прыўзняўся, апіраючыся на руку, зноў упаў і застаўся ляжаць нерухома.
Кемп пастаяў крыху, уважліва гледзячы на ціхамірную спакойную позу Эдая. Дзень быў гарачы і бязветраны, здавалася, увесь свет заціх, толькі ў кустах паміж домам і веснічкамі два жоўтыя матылькі ганяліся адзін за адным. Эдай ляжаў на поплаве каля веснічак. Ва ўсіх дачах на ўзгорку шторы былі спушчаны, толькі ў зялёнай альтанцы можна было заўважыць белую фігуру — мусіць, старога, які мірна драмаў. Кемп уважліва ўглядваўся, шукаючы ў паветры паблізу ад дома рэвальвер, але ён знік. Кемп зноў паглядзеў на Эдая. Ігра пачалася сур'ёзная.