Алёна БЕЛАНОЖКА
Чамадан з кракадзілавай скуры
Аповесць
Аліна апынулася ў гарадку Дружны а дзясятай гадзіне раніцы. Пад коламі яе новенькага аўтамабіля шаргатаў мокры кастрычніцкі асфальт і хлюпала гразь.
Гэтая паездка, якая павінна была прынесці масу прыемных уражанняў, не заладзілася ад пачатку. Спярша аказалася, што сіноптыкі, якія яшчэ ўчора паабяцалі пагоду на ўвесь тыдзень, за ноч перадумалі, і ад раніцы пайшоў часты і занадта восеньскі дождж, а радыёкропка радасна вяшчала: «Як і чакалася, сёння пахмурна і дажджліва!»
«“Як і чакалася…” Кім гэта чакалася? Калі чакалася? Учора імі яшчэ сонца прагназавалася, а выходзіць, што яны пад сонцам разумеюць вось гэтую слату? Шапіто!» — абуралася на «вешчуноў» Аліна, седзячы ў пустой цёмнай кватэры ды папіваючы ваду з-пад крана: у доме адключылі электрычнасць, таму ранішняя кава «праляцела». Таксама не адбыліся ні традыцыйны макіяж пад вясёлае цвірканне музычнага тэлеканала, ні ўкладка валасоў фенам, ні нават зарадка мабільнага тэлефона — таннай «перасовачкі», у выніку чаго Аліна пакінула кватэру з тварам, начыста пазбаўленым жыццярадаснасці.
Яе жытло аніяк не хацела апраўдваць гордае і ўтульнае слова «дом». Там ніколі не пахла ежай, а па чатырох пакоях, застаўленых моднай мэбляй, гуляла толькі рэха ды скразнякі. Гаспадыня з’яўлялася там не часта — яна ладзіла справы ў розных гарадах, таму часцей за ўсё начавала ў гатэлях, а сілкавалася ў кавярнях. Калі б хто і захацеў яе атруціць, то, пэўна, не змог бы: страўнік Аліны прызвычаіўся да такіх кулінарных недарэчнасцей, якія хатніх жанчын забіваюць альбо вынішчаюць у іх адчуванне смаку і прагі да жыцця.
Апошнім разам Аліна пераступіла парог кватэры месяц таму, каб выпусціць некалькі прусакоў і мышку — яна недзе ўчула, што прусакі і мышы прыносяць у дом шчасце. Мышка на трэці дзень здохла ад голаду і смагі, а прусакі збеглі да суседзяў, якія не вельмі парадаваліся такому падазронаму шчасцю і тэрмінова вырашылі лёс прусачынай калоніі пры дапамозе крэйды «Машанька».
Вось і цяпер, правёўшы некалькі гадзін у дарозе, стомленая Аліна забегла «да сябе» выключна дзеля таго, каб глытнуць кавы і прыняць душ перад новай паездкай. Не атрымаўшы магчымасці зрабіць нават гэта, яна жудасна раззлавалася.
Каб хоць неяк прыўзняць узровень сератаніну ў арганізме, Аліна забегла ў магазін па шакаладку. Сумная, неакуратна нафарбаваная прадаўшчыца не змагла вярнуць лішак з буйной купюры. Тады Аліна згрэбла ў цялежку ўсё, што стаяла каля касы на латку ды абвясціла: «Лічыце!» — і выйшла з поўнымі рукамі шакаладак, ледзяшоў, жавальных гумак, пакецікаў з семкамі і прэзерватываў. У адказ на здзіўлены погляд адміністратара, які за ўсе дзесяць год працы ў гэтым месцы не бачыў, каб у восем гадзін раніцы пакупнік атаварваўся такой колькасцю рознай драбязы, Аліна сказала: «Гэта “гумда” сіротам Цэнтральнай Афрыкі! Наце і вам!» — і працягнула дзядзечку лядзяш. Дзядзечка застаўся стаяць на месцы і думаць, што азначае слова «гумда» і ці не аблаяла яго гэтая дзяўчына. Ён не ведаў, што на мове Алініных абрэвіятур «гумда» — гэта «гуманітарная дапамога». Аліна штурханула нагой дзверы, выйшла ў вільготную раніцу і накіравалася да аўтамабіля.
Кіроўца з Аліны быў не надта добры: усяго два месяцы за рулём, прычым два абсалютна сухіх месяцы, так што да дажджу яна зусім не была падрыхтавана. Машыну заносіла на паваротах, ва ўсе бакі разляталіся мутныя пырскі, раптоўныя прахожыя асыпалі няўдалую стырнавую пажаданнямі: яны жадалі Аліне роўных рук, добрага зроку і доўгага жыцця.
Праўда, Аліна не чула пажаданняў. Яна ўключыла музыку на поўную моц і намагалася вярнуць свой звычайна прыўзняты настрой правераным сотні разоў метадам — гвалтоўным уздзеяннем «папсы» на слых. Бадзёрыя спевакі ды спявачкі не паспелі падрыхтавацца да прыходу восені і пяялі пра сонечныя лукамор’і. Аліна не была ў адпачынку два гады, і любы ўспамін пра лета ўздзейнічаў на яе так, як чырвоны плашч тарэадора на раз’ятранага быка. Праслухаўшы некалькі песень, Аліна грукнула кулаком па магнітоле. Магнітола, хоць і была якаснай і проціўдарнай, палічыла за лепшае адключыцца і больш не дражніць маладую гаспадыню.
— Ну чаму? Чаму ў мяне ўсе рамантычныя падарожжы пачынаюцца з аўралаў, патопаў, пажараў, снежных заносаў? Чаму, Арчыбальд? — злосна спыталася Аліна ў плюшавага звярка невядомай пароды, што лётаў з боку ў бок на лабавым шкле. Арчыбальд, які толькі-толькі даведаўся, што ён — Арчыбальд, маўчаў і працягваў гойдацца на тонкай нітачцы.
— Еду цягніком — абавязкова знойдзецца разумнік, які таргане стоп-кран. Еду аўтобусам — шына спусціць. Пайшла раз да хлопца на лыжах — лыжы зламала. Самалётам нават баюся спрабаваць, а то ў небе крылы адваляцца! Чаму мне да мужчын даводзіцца дабірацца з такімі цяжкасцямі? — працягвала свой жаласны маналог Аліна.