— Э-э… я не хачу!
— Ну, не панікуй. Ніхто не збіраецца выстаўляць цябе дурнем. У цябе будзе вельмі пазітыўны і цалкам станоўчы вобраз. Давай, Мотуз, не аднеквайся. Разумею, першы раз — страшна, але чым раней мы гэта зробім, тым лепш для ўсіх. З узростам у людзей з’яўляюцца звычкі, ад якіх вельмі цяжка пазбавіцца, а змірыцца з імі бывае проста нерэальна! Таму трэба хутка жаніцца і выпрацоўваць звычкі разам, каб яны былі тоеснымі. Так мы зможам амаль без скандалаў ды крыўд прыцерціся адно да аднаго, — Аліна ўціснула Дзіму ў аўтамабіль, села побач, націснула на газ і пачала вырульваць з лужыны.
— Я… я яшчэ не скончыў універсітэт, нашто табе патрэбны муж без адукацыі, ты ж сама казала…
— Дыплом мы табе купім. Галоўнае ж не тое, што напісана ў дыпломе, а тое, як ты ўмееш карыстацца крыніцамі інфармацыі. Практыка. На каго ты вучышся?
— На менеджара.
— Выдатна. Купім табе дыплом і стосік спецыялізаванай літаратуры. Будзеш чытаць перад сном — глядзіш, і вывучышся, калі і праўда хочаш.
— Я не гатовы прачынацца з табой у адным ложку!
— Ат. Гэта не праблема. У маёй невялікай кватэрцы цэлых чатыры пакоі, будзем спаць у розных, пакуль ты да мяне не прывыкнеш. А як захочаш завесці сабе хамяка, мы яму таксама прызначым асобны пакой.
— Навошта мне хамяк?
— І праўда, хто за ім будзе глядзець! Я амаль не бываю дома. У мяне дужа многа спраў. І ў цябе будзе вельмі насычаны графік. Так што нават і не ведаю, калі мы зможам з табой апынуцца ў адным ложку. Бачыш — тваёй цнатлівай чысціні нішто не пагражае. Канешне, я не магу паклясціся на кулінарнай кнізе, што буду кожны дзень варыць табе рытуальны боршч. Магу толькі паабяцаць, што заўсёды буду з табой шчырая. Як цяпер. Ну, што за лужыны, іціць іх маць, трэба зноў ехаць і мыць машыну!
Аліна зразумела, што дарма выпіла столькі кавы, якую з прычыны тахікардыі ёй спажываць было ніяк няможна: рукі калаціліся, сэрца выскоквала з грудзей, перад вачыма мільгалі зялёныя зорачкі і адна чырвоная. «Альдэбаран», — падумала Аліна і пасміхнулася. Дзіма з хвіліну моўчкі назіраў за Алінай, а потым шумна ўздыхнуў і выдаў:
— У мяне ёсць дзяўчына, і мне з ёй добра!
— Ведаю-ведаю, — спакойна прамовіла Аліна. — Яе завуць Таня, яна добра спявае і пару гадоў таму нават зГаннала трэцяе месца на гарадскім конкурсе «Lady Metal Death»… ці нешта падобнае. Якія-небудзь яшчэ сацыяльныя прыкметы ў яе ёсць? Я не бачыла яе фота, не было часу паглядзець, хаця мае агенты ўжо вырылі ці не сотню здымкаў. Інтэрнэт — нашае шчасце і пракляцце, усё можна адшукаць.
— Мне з Таняй добра, і я не хачу рваць гэтыя адносіны.
— Ах, глядзі ж ты. Успомні, даражэнькі, што ты мне пісаў у лістах? «Я люблю цябе», «З табой адчуваю сябе шчаслівым…»
— Гэта проста словы!
— За словы, трэба адказваць. А то мы спачатку перастанем адказваць за словы, потым за ўчынкі, а затым паўсюль настане агульны беспрасветны камунізм. Ты гэтага жадаеш?
— Я жадаю быць шчаслівым, аміга.
— Ну, вось і добра. Давай навучымся адказваць за свае словы, бо яны дужа дорага абыходзяцца публічным людзям. Я ж ведаю, я гэтым зарабляю. Мы з табою арганізуем шчаслівую сям’ю, а Таня лёгка можа стаць тваёй палюбоўніцай.
— Як гэта?
— Як, як… ну як жанчыны бываюць палюбоўніцамі? Табе працэс расказаць? Затое я буду ведаць, з кім ты спіш, апроч мяне… Ці проста — з кім ты спіш, бо не ўяўляю, калі мы з табой дабяромся да ложка.
Мокрая шэрая траса і напаўраспранутыя дрэвы, што абступалі яе шчыльным масівам, прабягалі паабапал аўтамабіля і знікалі ў вільготным шэрым паветры. Дружны падаваўся зыбкім мроівам, просценькім сном, што забываецца на другой хвіліне пасля абуджэння. Дзіма курыў, Аліна выстуквала на рулі рытм песенькі, якая гучала з калонак. Першая частка імпрэзы завяршылася больш-менш удала, і наперадзе была другая, вельмі сур’ёзная і цалкам непрадказальная: знаёмства Дзімы з калегамі па творчым цэху. Менавіта яны, у канчатковым выніку, павінны былі вынесці свой прыгавор, ці здатны Дзіма да работы ў шоу-бізнесе. Хаця, канешне, наўрад ці гэта паўплывала б на рашэнне Аліны пакінуць Дзіму каля сябе: меркаванню калег Аліна давярала не канчаткова і не поўнасцю, бо добра ведала іх зменлівасць. Сярод іх было поўна абібокаў, алкаголікаў і свалаты, кожны з іх, узяты паасобку, мог бясконца скардзіцца на складаны лёс і на дзіва лёгка плесці інтрыгі супраць сваіх жа таварышаў. Аднак усе разам яны аказваліся незвычайна таленавітым арганізмам, які мог месяцамі нічога не рабіць, а потым «уключыцца», за двое сутак напісаць песню, за тыдзень зняць відэакліп, дамовіцца з тэлеканаламі і радыёстанцыямі пра ратацы ў прайм-тайм, арганізаваць з дзясятак канцэртаў і на гэтым зарабіць столькі грошай, каб яшчэ некалькі тыдняў хадзіць па клубах і рэстаранах ды строіць дурня. «Дурнястроенне» было звычайным станам творчага цэху. Вяселлі і разводы, кароткія амурныя паходжанні, плагіят са стаяннем на каленях і вымольваннем даравання, выпіванне на брудэршафт, непрыстойныя прыпеўкі, світанні ў адным ложку з тым, у каго апоўначы ляцелі пракляцці і рэстаранны крышталь, — усё гэта зараджала іскрыстымі ідэямі, рыфмамі ды мелодыямі і мела назву «творчы працэс».