— А «каралеўская ноч» у самым старэйшым атрадзе? Вы ўсім атрадам апоўначы ідзяце на паляну сярод лесу, дзе вашыя выхавацелі і важатыя ўжо расклалі вялікае вогнішча. Вы печаце бульбу, граеце на гітарах і глядзіце ў неба, а там зарапад, жнівеньскі, сапраўдны, знічкі сыплюцца проста на макаўку, ажно не хапае жаданняў, каб загадаць! — пачала ўспамінаць Аліна ўслых.
— І што ты загадала? — пацікавілася Каця.
— Я? Мы з Ромкам у апошнюю «каралеўскую ноч» пайшлі ў заклад, што я стану багатай і знакамітай, арганізую прадзюсарскі цэнтр.
— Чаму — прадзюсарскі?
— Я ў лагеры ўсімі культурнымі мерапрыемствамі кіравала. Шукала таленты і адпраўляла іх на сцэну. І была ў мяне дзіцячая мара — свой прадзюсарскі цэнтр. З мяне ўсе кпілі. Я ж пасля гэтага і пайшла вучыцца — на рэжысёра, бо школы прадзюсараў у нашай краіне не было.
— І як, спраўджваецца жаданне?
— Спраўджваецца, але дужа марудна. Разумееш, паветра ў жніўні такое… густое, хоць рэж яго, жаданняў чалавечых напхана па самы Млечны Шлях, то зоркі ляцяць вельмі акуратна, каб не паламаць праменьчыкі. Вось і мае зоркі ляцелі і прытарможвалі.
— А як жа каханне? Чаму ты кахання не папрасіла? — спыталася Ганна.
— Ну, як гэта — не папрасіла? Папрасіла, не хвалюйся! Аднак мне патрапіліся дужа сквапныя рэжымныя зоркі, якія нічога не разумелі ў каханні, але перфектна разбіраліся ва ўсім, што прыносіць славу і здабытак. Блін, а мой пеньюар жа на Майдане трапеча, як сцяг, як я магла забыцца? Ну, пайду тады голая! — абвясціла Аліна, загарнулася ў прасціну і накіравалася да «пакоя хлопчыкаў».
Ганна і Каця даўно спалі. Аліна вынырнула ад хлопцаў, ціхутка пракралася ў кухню, паставіла на пліту чайнік, выйшла на балкон і прыбрала з твару ўсмешку. Яна дазваляла сабе не ўсміхацца толькі ў той час, калі заставалася сам-насам з адзінотай. Абраная прафесія прымушала Аліну ўвесь час несці радасць людзям.
— Жнівень! Прывітанне! — сказала Аліна некуды ў неба. — Дзе твае знічкі? Альбо яны падаюць толькі для тых, каму шаснаццаць год?
Рыпнулі дзверы. На балкон выйшаў Дзіма. Ён стаў побач з Алінай і закурыў, а праз хвіліну сказаў:
— Кожнай зорцы — свой час. Як у арміі. Трэба чакаць. Дарэчы, можаш зваць мяне — Мо.
Аліна з Дзімам прагаварылі да самай раніцы. Дзіму апанавала бяссонне, а Аліна наогул рэдка спала па начах. Аліна не магла надзівіцца на Дзімаву прыгажосць і вельмі, вельмі злавалася на яго за тое, што ён такі мілавідны. Але а шостай гадзіне Аліна канчаткова вырашыла адкрыць свой прадзюсарскі цэнтр: Дзіма пераканаў яе, што знічкі знічкамі, але за мары трэба змагацца. «Калі б у мяне была мара, — сказаў ён, — я не спадзяваўся б на неба». «Хіба ў цябе яе няма?» — спыталася Аліна і пачула ў адказ: «Я хачу выратаваць свет, але яшчэ не ведаю, ад чаго. Неканкрэтная мара марай не лічыцца!»
Прадзюсарскі цэнтр «MoST» быў адкрыты ў Мінску праз паўгода. Нікому са сваіх таварышаў, якіх Аліна запрасіла да сябе на працу, яна не распавяла, што за намаганні належала прыкласці, каб яе задума спраўдзілася. Аліна проста не хацела, каб сябры турбаваліся. Яна выявіла ў сабе надзвычайную абаяльнасць і пераканальнасць у перамовах, і ў гэтым Аліне дапамог яе ўнікальны радавод — вось усё, што ведаў калектыў маладых спецыялістаў. Пра начныя паездкі да «мяшкоў з грашыма» Аліна маўчала, бо гэта была інфармацыя, лішняя для любых вушэй, нават тых, каму можна даверыць жыццё.
Найперш Аліна накіравалася да аднаго са сваіх старых знаёмых, які ніколі не вызначаўся казачнай дабрынёю, але на той момант, як Аліна з ім сустрэлася ўпершыню, ужо валодаў шыкоўнай лысінай і саліднай маёмасцю. Дзе і як ён зарабіў такія грошы, для Аліны заставалася загадкай. Пагаворвалі, што ён выйграў буйную суму ў казіно, але сама Аліна чуткам не верыла, бо ведала па ўласным досведзе: лёгкія грошы не затрымліваюцца ў таго, да каго прыйшлі з ветрам удачы, і не могуць зрабіць свайго ўладара ні багатым, ні шчаслівым.