Больш за ўсё Аліну здзіўляла тое, як яе знаёмы распараджаўся сваімі грашыма. Грошы яму былі патрэбны ў асноўным для таго, каб прасаджваць іх па французскіх публічных дамах, нямецкіх барах ды кітайскіх рэстарацыях, а потым лячыць хворую пячонку ў Лондане. Жонкі ён не меў, дзяцей таксама. Была ў яго толькі беспародная сука, што прыўкрашвала тыя рэдкія гадзіны, калі ён не бадзяўся па Еўропе, а сядзеў у Мінску. Звалі суку адпаведна яе беспароднасці — Жуля, і ў гэтай мянушцы Жулінаму гаспадару чулася нешта шыкоўна-французскае, шляхетна-гішпанскае і тэатральна-шэкспіраўскае адначасова. Калі ж ён з’язджаў, за Жуляй прыглядаў спецыяльна вывучаны сабачы гувернёр.
І вось, застаўшыся ў сорак пяць гадоў з грашыма, лысінай і Жуляй, адзінокі магнат сабраў сваіх школьных таварышаў у музычны калектыў, даўшы яму меланхалічны назоў — «Мікстура ад тугі», скарочана — «МАТ». Сумныя адзінокія панове спявалі песні ў стылі «шансон», ладзілі выступы, а пасля канцэртаў ехалі да свайго духоўнага лідара дадому і назюзюкваліся ў хламоцце. Дарэчы, ездзілі яны да лідара значна часцей, чым здараліся канцэрты. А яшчэ больш дакладна — яны прападалі ў яго кожны вечар, які ён праводзіў на радзіме.
Звалі старога Алінінага знаёмага — Джэром. Аліна не ведала, ці то сапраўднае яго імя, ці сцэнічны псеўданім, ці наогул мянушка. Яе галаву не займалі такія тонкія дэталі ягонай біяграфіі. Аліна цікавілася ў асноўным фінансавымі гальфстрымамі Джэрома, што расцякаліся ва ўсе бакі і сваёй цеплынёю абмывалі кішэні афіцыянтаў і ўрачоў. Аліна ведала з крыніц, якім можна давяраць: у Джэрома раз-пораз здараюцца вострыя прыступы дабрачыннай актыўнасці, і тады фінансавыя гальфстрымы лашчаць рукі маладых творчых асоб.
Аліна патэлефанавала Джэрому а дзясятай гадзіне вечара: яе папярэдзілі, што званіць днём бессэнсоўна, бо тады ён цвярозы, а як цвярозы, то абсалютна неадэкватны, злы, а здараецца — нават буйны. Прыблізна а дзясятай вечара Джэром бываў ужо добра даты, але надзвычай шчодры, і яшчэ мог звязваць словы ў складана-дапасаваныя сказы.
Аліна падумала, што наўрад ці Джэром успомніць яе: яны былі знаёмыя праз трэціх-пятых-дваццатых асоб і бачыліся зусім не часта. Праўда, сустрэчы былі вельмі прадуктыўныя. Мінулым разам Джэром падарыў ёй пазалочанага Пегаса — сімвал паэзіі, які Аліна вельмі хутка збыла ў адзін з аграгарадкоў пад лозунгам «Даёш развіццё конегадоўлі!», а на выручаныя грошы набыла нармальную аўдыёсістэму.
— Джэром? Ты, напэўна, пра мяне зусім забыўся! Не тэлефануеш, не пішаш… а-я-яй, як не сорамна? — прамурчэла Аліна ў званілку, а ўжо праз дзесяць хвілін імчала насустрач грашам на самай дарагой таксоўцы, бо ведала, што Джэром аплаціць паездку.
Джэром сустрэў Аліну ў персідскім халаце, гучна выдыхнуў: «Ха!» — і ад яго пацягнула алкаголем і тытунём.
— Вітанкі, Заяц! — прамовіла Аліна, пацёрла каленкай каленку і ўвайшла, не счакаўшы запрашэння, у жытло.
— Вітаю, Андатра! Я проста невымоўна шчаслівы бачыць вас у маім сціплым дамку!
Аліна хмыкнула. Джэром заўсёды выдумляў дзяўчатам разнастайныя жывёльныя мянушкі, бо не запамінаў жаночых імёнаў: праз яго ложак прайшло столькі Настачак, Валечак, Кацярынак і Сняжанак, аднолькавых звонку і знутры, што, збіўшыся з ліку і ўшчэнт заблытаўшыся ў іхняй аднолькавасці, Джэром ператварыў свае інтымныя адносіны ў заапарк. Аліне ледзьве не дасталося кодавае імя «Сарна» («Такая ж лёгкая і хутканогая!»), але Аліна тады папярхнулася салодкім «Марціні» і паспяшалася пераназваць сябе ў Андатру, бо слова «Сарна» не лашчыла яе слых. Шчыра кажучы, Аліна ніяк не атаясамлівала сябе з капытнай антылопай, а хутчэй з вадзяной пацучкай — гэткай жа хітрай і спрытнай. Дзякуючы такім якасцям характару, Аліне пагэтуль удавалася шчасліва пазбягаць сексу з Джэромам. І канешне, ёй да колікаў у жываце не падабалася насіць на сабе хоць-якую мянушку, але правілы гульні тут устанаўліваў той, хто быў старэйшы і багацейшы за астатніх.
— А мы тут адпачываем і спраўляем хаўтуры… — трагічна прамовіў Джэром.
— Авой, а што, нехта памёр? — спыталася Аліна.
— Так. Сёння раўнютка дзевяць дзён. Спадарства, арганізуйма Андатры месца пад электрычным сонцам! — звярнуўся Джэром да сваіх гасцей. У зале пачуўся гук перасоўвання мэблі.
Аліна прайшла ў залу і агледзелася. Нічога не змянілася з тае пары, як яна гасцявала тут два гады таму: тое ж мядзведжае футра на дубовым паркеце, тое ж пудзіла ваўчыцы пад фінікавай пальмай, тыя ж нацёртыя да бляску даспехі даўно памерлага сярэднявечнага рыцара, шпагі і мячы ў падстаўцы для парасонаў і рассечаная гэтымі шпагамі і мячамі падвясная столь. Гарэхавы столік пад лямпай з зялёным абажурам, а за столікам — кампанія з малазнаёмых Аліне людзей, сярод якіх было дзве дзяўчыны-бландзінкі. Гаспадар не любіў мяняць інтэр’ер, у якім было зручна арганізоўваць папойкі, і ягоныя госці здаваліся таксама часткай інтэр’ернага дызайну, адухоўленай мэбляй, якая час ад часу казала хвалебныя оды ў гонар гаспадара жылля.