— Хто ж памёр, спадарыкі? — спыталася Аліна і па-кашэчы апусцілася ў крэсла, ад чаго яе непрыстойна кароткая спаднічка зрабілася спаднічкай-невідзімкай. Нехта падсунуў да Аліны чыстую талерку і напоўніў кілішак гарэліцай.
— Ты не спяшайся. Спярша — давай за сустрэчу! — засмучана прамовіў Джэром.
— Давай! — Аліна залпам асушыла кілішак і павольна сцягнула зубамі аліўку са шпажкі.
Джэром забыўся пра сваё гора і шапнуў Аліне на вуха:
— Ах, Андатра, як ты гэта робіш?
— Што? — спыталася Аліна, адчуўшы, што з’едзе адсюль з грашыма і пацягнула руку за другой аліўкай на шпажцы.
— Ясі. Ты ясі проста па-каралеўску. Я заўсёды казаў: чым прыгажэй жанчына есць, тым больш вынаходлівая яна ў ложку! — Джэром падсунуў да Аліны талерку з аліўкамі.
Аліна праглынула аліўку:
— Дык раскажы мне, Заяц, што адбылося і каго больш няма з намі?
Твар Джэрома зноў набыў трагічны выгляд:
— Дзевяць дзён таму не стала маёй сяброўкі.
— Як гэта здарылася?
— Яна захварэла. Я паклікаў лепшага доктара. Дыягназ гучаў як прысуд: цыроз. Яна памірала. Я спытаўся, ці можна нешта зрабіць. Мне адказалі, што мажліва ўсё, але на лекаванне спатрэбіцца многа грошай і цярпення. Ты ж мяне ведаеш, Андатра: я ніколі не шкадую грошай на сяброў! Ёй калолі самыя дарагія лекі. Яна зноў пачала хадзіць, пайшла на папраўку! Я быў шчаслівы, урач таксама: ён дапісваў дысертацыю пра тое, як можна хутка вылечыць цыроз пячонкі новым, дагэтуль не вядомым навуцы метадам!
Джэром наліў сабе гарэлкі і выпіў. Аліна працягнула яму аліўку, але ён не стаў закусваць, толькі занюхаў пітво валасамі бландзіністай дзяўчыны, што сядзела па левую руку ад яго.
— І вось, любая мая Андатра, калі яна ўжо зусім вылечылася, гэты сукін сын павёў яе на праменад… і там яе збіў аўтамабіль! Я быў у Германіі, калі мне паведамілі! Раструшчыў некалькі шыбін у адной дрэздэнскай таверне, плакаў усю ноч, прыляцеў сюды і сказаў яму: яна загінула, але і ты, скаціна, не будзеш хадзіць па гэтай зямлі!
— Ты забіў яго, Джэром? Ты што?
— Не. Я ўсё-ткі чалавек. Я зламаў яму ногі.
Аліна заўважыла на стале фотаздымак у чорнай рамцы. Джэром, пабачыўшы зацікаўленасць госці, адразу ж узяў фота і сунуў у рукі Аліне:
— Вось. Гэта яе лепшы здымак.
Аліна ўбачыла на здымку Жулю ў шыкоўным ашыйніку, аздобленым крыштальнымі шкельцамі «Свароўскі».
— Ведаеш, Джэром… Жуля была самай вернай з усіх твах сук! — прамовіла Аліна і паставіла фота па цэнтры стала.
Джэром пацалаваў яе ў каленку.
— Так, Андатра, як ты ўсё разумееш. Я нават напісаў песню пра Жулю. Дакладней, мы з таварышамі: яны мяне так падтрымліваюць!
Удзельнікі музычнага калектыву «МАТ» таропка заківалі галовамі і затарахцелі:
— Гэта страта, якую немагчыма аднавіць! Вялікае гора для Джэрома і для ўсіх нас! Фатум, лёс, злы рок! Жуля была яго святлом і любоўю!
— Хочаш паслухаць песеньку? — спытаўся Джэром.
Аліне зусім не хацелася слухаць песню пра Жулю, але яна не магла адмовіць Джэрому і згодна кіўнула:
— Канешне, давай!
— Так-так! — усклікнуў бас-гітарыст калектыву. — Мы ўжо тройчы сёння слухалі гэтую песню, цяпер твая чарга!
Джэром непаслухмянымі пальцамі знайшоў на пульце ад дамашняга кінатэатра патрэбную кнопку, і на ўвесь катэдж загучала песня пра слаўнае жыццё і трагічную гібель псіны, чые розум і прыгажосць залатымі літарамі ўпісаны ў гісторыю жыцця яе гаспадара. Песню суправаджаў кліп, складзены з кадраў хатняга відэаархіва: Жуля гуляецца з мячыкам, Жуля грызе цукраную костачку, яна ж адрывае кавалак мяса ад цялячага сцягна, кусае за лытку бамжа…
Джэром глядзеў на экран і плакаў. Худы, як лазіна, клавішнік моўчкі паглынаў салату з труфелямі. Дзяўчаткі ляскалі залатымі бранзалеткамі і падпявалі: «Не, не бандытская куля… збіла сабачку з ног… не ўпільнаваў маю Жулю… засланы фраерок…» Тоўсты ўдарнік выстукваў рытм песні відэльцамі на століку і шаптаў: