— У Дзімы чубок набок, доўгі такі чубок, і яшчэ пляма высветленая на чубку, быццам у янота, — сказала Ганна.
Мікіта заплюшчыў вочы і пачаў метадычна аглядаць Алініных мужчын, што ўзніклі ў ягонай памяці. Сярод іх былі тоўстыя і хударлявыя, высокія і нізенькія, чарнявыя і бялявыя, але чубкоў «пад янота» не меў ніхто. Мікіта заплюшчыў вочы яшчэ мацней, глыбока выдыхнуў, і разам з выдыхам перад ягоным унутраным зрокам паўстала маленькая фотакартка. На ёй быў чарнавокі хлопец з тым самым чубком «пад янота». Мікіта ўспомніў, што колькі дзён таму Аліна сабрала дзяўчат у сваім кабінеце, і яны доўга спрачаліся, які тып мужчынскага твару будзе найбольш ёй пасаваць. У выніку, пасля гарачых спрэчак і ўзаемных абвінавачванняў у безгустоўнасці, дзяўчаты напіліся глінтвейну, памірыліся, перацалаваліся і аднагалосна пастанавілі, што менавіта гэты хлопец складзе выдатную пару іхняй дырэктарцы для выхаду ў свет. Аліна тады паказала фотаздымак Мікіту і заявіла: «Знаёмся, гэта мой будучы муж!»
— Ёсць! Успомніў, быў такі персанаж! — узрадаваўся Мікіта. — Напэўна, Аліна паехала да яго. А ў вас няма ягонага тэлефончыка? А то ў нататніку Аліны нічога не знайсці: ці то яна шыфруецца на выпадак вайны, ці то здзекуецца з патэнцыйных шпіёнаў…
— Недзе быў, калі не выдаліла, я нумары ўсіх хлопцаў нядаўна вычысціла. О, знайшла, ён у мяне зваўся Мона Ліза, захаваўся. Толькі самі яму званіце, я не магу званіць мужчынам.
Мікіта набраў нумар Дзімы, і ўжо знаёмы ранішні голас адказаў:
— Прывітанне! Грошы знайшліся?
— Мы… мы над гэтым працуем! — Мікіта паклаў тэлефон на стол.
— Ну, як? — пацікавілася Ганна.
— Блага. Аліна і Дзіма разам, і ёсць такая ў мяне думка, што ратаваць нам давядзецца іх абаіх. Цікава, ці вялікую кампанію людзей арганізавала наша непаўторная арганізатарка перад тым, як іх схапілі.
— Вось, дарэчы, гэта Мотуз, — Ганна паказала Мікіту фота, якое таксама цудам захавалася ў яе тэлефоне. — Ён?
— Ён самы! — адказаў Мікіта, кінуўшы позірк на выяву.
Афіцыянтка прынесла кактэйлі, прыўзняла брыво, паглядзела на фота і ціха шапнула:
— Вой, гэта ж Дзімка!
— Вы яго ведаеце? — у адзін голас перапыталі Мікіта і Ганна.
Афіцыянтка запунсавела і апусціла вочы, але не сышла. Мікіта выняў з партманета хрумсткую купюру і паклаў яе ў маленькую кішэньку фартуху дзяўчыны. Афіцыянтка стала амаль барвовай і ціха прамовіла:
— Так, я яго ведаю, вучымся разам. Дзіма быў тут з маладой дырэктаркай цэнтра гэтага новага… «Мост» ён называецца, — можа, месяцы два таму, альбо тры. Яны заказалі піцу, потым пілі віно, яна Дзіму цалавала ў нос. Увесь час у нос. Ён вельмі бянтэжыўся.
Афіцыянтка змоўкла, але сыходзіць не спяшалася. Мікіта усунуў у яе кішэньку яшчэ адну купюру. Афіцыянтка нахілілася да Мікіты і сказала напаўголаса:
— Шчыра кажучы, гэта хлопец маёй… прыяцелькі.
— Нічога сабе! — прысвіснула Ганна, выняла з кайстрачкі некалькі купюр, запхнула дзяўчыне ў кішэньку і спыталася:
— Ці ёсць у вас нумар тэлефона вашае прыяцелькі?
— Так! Яе завуць Таня! — радасна адказала афіцыянтка, напісала нумар на сурвэтцы і паляцела абслугоўваць суседнія столікі.
— Во як! «Учыніце неспадзёўку — здайце лепшую сяброўку!» Вельмі добры сэрвіс, я так лічу! — Ганна задаволена глытнула малочны кактэйль.
— Нешта мне падказвае, што трэба тэрмінова званіць Тані! — занепакоіўся Мікіта. Ён набраў нумар, але пачуў той жа мужчынскі голас, які паведаміў:
— А я пачынаю да цябе прывыкаць!
Мікіта раззлаваўся і кінуў трубку. Ганна спакойна дапівала кактэйль.
— Ці вялікія грошы патрабуюць ад вас? — спыталася яна.
Мікіта напісаў на сурвэтцы: «5 млн еўра». Твар Ганны выцягнуўся, яна скамячыла сурвэтку і, азіраючыся, схавала ў сваю кайстрачку. Потым прашаптала на вуха Мікіту:
— Шукайце, каму Аліна нашкодзіла!
— Дык як жа адшукаеш, ёй кожны другі зайздросціць, а кожны першы яе забіць гатовы!
— Тады шукайце, хто апошні на яе пакрыўдзіўся. Свежыя раны баляць мацней.
Дзіма прачнуўся і азірнуўся. Нічога не змянілася: тыя ж сляпыя вокны, тая ж газовачка, хіба што Аліна не сядзела, а пасопвала побач. Дзіма прыкрыў яе коўдрай і падняўся. Балеў правы бок, драпіны пяклі твар, хацелася ўмыцца і выбрацца з гэтага драўлянага карцара, але ні збана з вадой, ні сякеры Дзіма не знайшоў, хоць і абследаваў яшчэ раз усе куткі. У спадзяванні адшукаць што-небудзь у падпечку, Дзіма забраўся туды — і ўбачыў люк. Сапраўдны жалезны люк з ручкай на крышцы. Хлопец ухапіўся за ручку, пацягнуў люк на сябе, ён са скрыпам пасунуўся наперад. Ад шуму прачнулася Аліна і ўбачыла ніжнюю палову Дзімавага тулава, што тырчала з-пад печкі. Аліна дужа расхвалявалася: