Ася злавіла яго і паставіла побач з сабой.
— Трымай другі! Ой, які цяжкі, што там такое, цагліны? — Наташа кінула другі чамадан.
Ася не паспела яго схапіць, чамадан упаў проста на падлогу і раскрыўся.
Асі і Наташы заняло мову: з чамадана высыпалася цэлая куча купюр. Купюры былі падзелены на пачкі, кожны пачак перацягнуты каляровай гумкай.
У касцюмерную зазірнула прыбіральшчыца. Ася схапіла з вешалкі плашч і накінула яго на горку грошай.
— Дзяўчаткі, а я тут пыл хацела працерці! — сказала прыбіральшчыца і ўсміхнулася.
— Не трэба, цётка Валя, ідзіце дадому!
— А як жа, сёння ж генеральная ўборка? — захвалявалася прыбіральшчыца.
— Не-не, мы вас адпускаем, пераносім уборку на… праз тыдзень! Да пабачэння! — прасакатала Ася і пасунула нагой пад плашч пачак грошай.
— А Мікіта Алегавіч не будзе злавацца?
— Не будзе, усё добра, адпачывайце!
Прыбіральшчыца зашаркала тапкамі па калідоры. Дзяўчаты выдыхнулі. Ася выцерла пот з ілба:
— Тэхперсанал заўсёды не да месца. Гатовая трымаць пары: як надыдзе Судны дзень, будуць бегаць са швабрамі каля анёлаў ды архангелаў і бубнець: «Натапталі», «Падніміце ногі», «Хопіць крыламі бруд развозіць…»
Наташа сцягнула плашч з горкі грошай:
— Слухай, Ася, а яны сапраўдныя? — яна ніколі ў жыцці не бачыла столькі грошай адразу, але глыбока ў душы, канешне, спадзявалася, што калі-небудзь не толькі ўбачыць, але і зможа распарадзіцца імі так, як пажадае.
— Не ведаю. Яшчэ ўчора іх у гэтым чамаданчыку не было.
— А давай праверым, ці не фальшыўкі? — Наташа пацягнулася да купюр.
— Не чапай! — закрычала Ася.
— Чаму? — здзівілася Наташа. — Яны могуць быць атручанымі?
— Наташа… ну якая атрута? Пакінеш на іх свае «пальчыкі» — ды патрапіш за краты і не будзеш ведаць, за што. У нас ёсць тут пальчаткі?
— Недзе былі. Пальчаткі скураныя для касцюма Чорнага Гобліна і пальчаткі, аблямаваныя футрам, для касцюма Кіскі Анфіскі. Табе якія?
— Кіскі Анфіскі? Звар’яцець можна. Давай сюды гэтыя, з-пад Анфіскі.
Дзяўчаты сабралі грошы. Ася пасадзіла Наташу на чамадан:
— Сядзі тут і не ўставай, нікому не звані, а я схаджу па Мікіту.
Наташа кіўнула, дастала доўгую пілачку для кіпцікаў і пачала няспешна раўняць свае акуратныя гелевыя пазногцікі. Наташа была з тых дзяўчат, якія выконваюць даручэнні вельмі дакладна, але даручэнні ім даюць, як правіла, нескладаныя, таму ў іх застаецца процьма вольнага часу, каб клапаціцца пра сваю знешнасць.
Мікіта надзеў пальчатку Кіскі Анфіскі, узяў выпадковую купюру, прасвяціў яе ультрафіялетам, даследаваў праз павелічальнае шкло і рэзюміраваў:
— Здаецца, гэта тыя самыя грошы, што шукаюць выкрадальнікі Аліны. Ты паглядзі — адны «еўрыкі»!
— І што цяпер? Трэба іх вярнуць, і ўсё будзе добра, так? — з надзеяй спыталася Ася.
— Разумееш, Ася, мы не ведаем: можа, гэтыя грошы цяпер патрэбныя самой Аліне. А можа, гэта стабілізацыйны фонд нашай кампаніі, а нехта паклаў на яго вока. Дырэктарка ў нас спецыфічная, яна сродкі можа трымаць не толькі ў чамадане, але і ў выглядзе брыльянтаў у матрасе. Трэба ўсё як след абдумаць і не займацца самадзейнасцю. Дарэчы, якая тут сума? Наташа, ты лічыць умееш?
— Крыўдзіце, Мікіта Алегавіч! Я амаль скончыла курсы бухгалтараў!
— Ух ты! Амаль скончыла? Сёння проста наш дзень! — Мікіта ўскінуў рукі над галавой. — Вось што. Сёння ты лічыш грошы!
Наташа кіўнула, нацягнула пальчаткі Чорнага Гобліна і пачала падлік.
Мікіта паглядзеў, як Наташыны пальчыкі спрытна бегаюць па паперках, і сказаў Асі:
— Здымкі не адмяняюцца. Збіраем учарашніх музыкаў. Усіх. Нешта мне падказвае, што яны могуць ведаць пра гэтыя грошы значна больш, чым мы. Там, дзе з’яўляюцца маскоўскія спонсары, заўсёды пачынаюцца праблемы…
Дзіма забраўся ў люк апошнім і прысвіснуў:
— Дык гэта ж велізарны бункер, у ім не адзін паверх! І тут таксама нейкая апаратура…
— Толькі не падключаная! — сказала Аліна, перавярнуўшы зэдлік і спатыкнуўшыся аб шафку. — Відавочна: тут усё яшчэ толькі на стадыі арганізацыі і камплектацыі.
— Чаму паўсюль такая цішыня? — спыталася Таня і раптам перайшла на шэпт. — А калі яны ўсе затаіліся і кінуцца на нас з-за вуглоў з пісталетамі?
— Наўрад, — Дзіма павярнуў кран над умывальнікам, што сіратліва бялеў за дзвярыма з таблічкай «WC». — Чуеце, як скрыгочуць трубы? У іх не жыве вада. Ну, якая салідная падпольная групіроўка будзе пасылаць сваіх работнікаў працаваць на базу, дзе не наладжаны камунікацыі?
— Гэта праўда! — пацвердзіла Аліна, якая дужа любіла камфорт. — Першым чынам — сантэхніка і святло, а яшчэ — ацяпленне, а то ў холадзе мазгі адмаўляюцца думаць!