— Няпраўда!
— Ну, вядома ж, праз ложак можна вельмі многа даведацца пра ўнутраны свет чалавека! Якая мая любімая кніга?
— Дзіма, я ніколі не бачыла цябе з кнігай!
— Але гэта не значыць, што я не чытаю!
— Дзімава любімая кніга — «Магчымасць вострава» Уэльбэка! — падала голас Аліна. — Дурная кніжка, я выбар не ўхваляю, плясні Дзімку па попе — ад мяне!
Таня змоўкла.
— На слых я ніколі не скардзілася, — працягнула Аліна. — А табе спяшаюся паведаміць, што за дзесяць хвілін размовы з чалавекам можна пра яго даведацца больш, чым за дзесяць гадзін палымянага сексу! Хаця… адно другому не перашкаджае…
Праз дваццаць хвілін шпаркай хады ў прасвеце паміж елачкамі паказалася траса. Дзіма першым выбраўся на ўзбочыну і звыкла падняў вялікі палец уверх, як робяць усе стоперы. Аліна зрабіла тое ж самае. Таня, крыху сумеўшыся, таксама далучылася да калектыву.
Хутка з-за пагорка вылецела фура. Яна міргнула фарамі і спынілася, пракрэсліўшы на ўзбочыне тармазны шлях даўжынёй метраў з пяцьдзясят. Дзіма прабегся за машынай, забраўся ў кабіну і амаль адразу ж вызірнуў, каб паклікаць дзяўчат.
У кабіне было цёпла і ўтульна. Дзяўчаткі хутка перасталі ляскаць зубамі і агледзеліся. На лабавым шкле весела трымцелі сцяжкі розных краін. Над месцам вадзіцеля віселі фотаздымкі двух рудых хлопчыкаў. «Гэта дзеці мае. Сыны!» — з гонарам прамовіў вадзіцель, вывернуўшы руль. Ён многа і гучна смяяўся, калі расказваў нечаканым спадарожнікам гісторыі са свайго жыцця, а спадарожнікі добразычліва ўсміхаліся і адказвалі дзяжурнымі фразамі: «Ды вы што?», «Не можа быць!», «Вось гэта да!» і «Вы ўсё правільна зрабілі!» — словам, тымі, што робяць любую гутарку цёплай і нязмушанай.
— А што гэта вы рабілі ў трыццаці кіламетрах ад Брэста, га? — пацікавіўся вадзіцель, калі ў яго скончыліся выпадкі з уласнага жыцця.
— Брэста? А мы… грыбы збіралі! — не задумваючыся, адказала Аліна, выцягнула з кішэні сваю «здабычу» і паказала вадзіцелю.
— А дзе ж вашыя кошыкі, грыбнікі?
— А іх скралі, уявіце сабе! Кошыкі, курткі, грошы, тэлефоны — усё спёрлі! Тут сапраўдная мафія ў лесе. Як жывыя засталіся — не ведаю! Захаваць здолелі толькі гэта! — Аліна пагладзіла газнічку.
— Дык вам трэба тэрмінова заяву ў міліцыю падаць!
— Не, нам трэба тэрмінова дабрацца да горада, дзе нас чакаюць цёплая вопратка і новыя мабілкі!
— А гэта што за штука? — спытаўся вадзіцель у Дзімы, які трымаў на каленях вінчэсцер.
— А гэта мы… гэта мы знайшлі ў лесе! Нехта згубіў, а можа, стаміўся цягнуць: цяжкі прычындал, — адказаў Дзіма.
— А можна з вашага тэлефона пазваніць? — спыталася Аліна.
— Званіце, канешне! — дазволіў вадзіцель і пайшоў на абгон гужавога транспарту.
Аліна схапіла мабілку і раптам зразумела, што не памятае ніводнага нумара тэлефона сваіх калег і сяброў. Яна не памятала нават свой нумар, таму што дарагія візітоўкі з залатым кангрэвам, заказаныя ў друкарні, раз і назаўсёды пазбавілі яе ад неабходнасці чыркаць лічбачкі на кавалках паперы, што патрапляліся пад руку, і такім чынам запамінаць іх.
— Ш-шапіто! Хто ведае нумар службы даведак?
— Сто восемдзесят два! — адказала Таня.
— Дайце мне нататнік і аловачак, калі ласка! — папрасіла Аліна.
Вадзіцель выцягнуў з бардачка маленькі нататнік і пакусаны аловак. Аліна набрала нумар і, выслухаўшы папярэджанне лагісткі пра тое, што званок платны, спыталася тэлефонны нумар свайго цэнтра і занатавала яго. Пасля яна паспрабавала дазваніцца да цэнтра, але трубка міргнула і згасла.
— Акумулятар! — сказаў вадзіцель. — Забыўся зарадзіць, дайце-ка сюды.
Калі тэлефон ажыў і Аліна зноў паспрабавала звязацца са сваімі калегамі, прыемны жаночы голас сказаў: «Дадзены тып сувязі забаронены!»
— Што такое? — спытаўся Дзіма.
— Грошы скончыліся. Не шанцуе дык не шанцуе! А вы куды шлях трымаеце? — Аліна вярнула трубку і з надзеяй паглядзела на вадзіцеля.
— А куды вам трэба?
— Нам тэрмінова трэба ў Гомель.
— У Гомель? Не ў Мінск? — перапытала Таня.
— Так! — Аліна нахілілася да таварышаў па няшчасці і зашаптала: — У Гомелі застаўся наш лоер Міхал, ды не адзін, а з цэлым стосам важных паперак. Калі тыя, хто скраў нас, дабяруцца да яго, я згублю цэлы шэраг дакументаў і афіцыйна завераных дамоў, над якімі працавала болей як паўгода! Да таго ж, там ёсць паперкі, пра існаванне якіх ніхто не павінен ведаць, бо гэта раўназначна гераічнай гібелі!
— Не думаю, што мы ўтраіх дужа яму дапаможам збегчы з Гомеля, — сказаў Дзіма.
— Яму лепш зусім на вуліцу не выходзіць і зачыніцца ў прыбіральні, толькі не ў гатэлі, бо там знойдуць! А калі дакументы знікнуць, я апынуся вінная суму, роўную бюджэту «Сібірскага цырульніка», а мяне гэта зусім не цешыць!