Праз некалькі хвілін Аліна і Таня выкройвалі нажніцамі сцэнічны касцюм з парцьер і гардзіны.
— Ну-тка, Танечка, пакруціся!
Аліна крытычна агледзела дзяўчыну і скараціла парцьерную спаднічку ўдвая. Потым задрапіравала шлейф і задаволена сказала:
— Муза! Проста муза! Мельпамена альбо Тэрпсіхора. Абутку ў нас для цябе няма — будзеш босая. Дзіма, аднясі дыск гукарэжысёру і захапі з сабой Таніну вопратку!
Гэта была крайняя мера. Аліна забарГаннала выканаўцам, якіх узяла пад свой нагляд, спяваць у месцах грамадскага харчавання і ніколі не шукала таленты па рэстаранах і клубах.
— Прыглядайся да іх: сярод рэстаранных спявачак нямала здольных! — казаў Аліне Мікіта.
— Яны здольныя, але я не змагу ні з адной зрабіць эстрадную зорку! — уздыхала Аліна, не тоячы смутку.
— Чаму?
— Ды яны сапсаваныя рэстаранам. Іх творчасць — гэта перапеўкі чужых песень. Яны — музычныя аўтаматы: кідаеш манетку і слухаеш тое, што табе хочацца. Апладзіруеш. Ім плоцяць не за іх талент і харызму, а за тое, што яны спяваюць на заказ. Гэтыя спевакі ды спявачкі носяць сотню масак і не разумеюць, што чым больш чысты і зразумелы вобраз выканаўцы, тым ён даражэй каштуе! Яны не ўмеюць перажываць песню, яны трансліруюць матэрыял, як трансліруе танны тэлевізар — з псотай гуку і карцінкі. Успомні Жанну!
Жанна была лепшай сяброўкай Аліны яшчэ са школьных часоў: вучыліся разам. Жанна трызніла тым, што стане спявачкай, падвывала ў школьным хоры, вольны час прысвячала зГаннаткам у дзіцячай эстраднай студыі, пасля паступіла ў музычнае вучылішча, і ўсё складвалася даволі няблага, пакуль нехта добранькі не параіў ёй хуткі спосаб зарабіць грошы: спяваць па кабаках.
— Жанка, а хочаш, мы зробім з цябе эстрадную зорку? — спыталася Аліна ў сяброўкі, калі тая, седзячы ў абшарпанай рэстараннай грымёрцы ў бюсцье і бігудзях, румяніла правую шчаку.
— Сапраўдную? — перапыталася Жанна і пачала фарбаваць левую шчаку.
— Ганнагож! Будзем пісаць песні спецыяльна для цябе, прыдумаем імідж. Гастролі, канцэрты, фотасесіі, рэпартажы, усе справы… хочаш? У цябе будзе свой шоу-балет, свой менеджар.
— Ну-у-у… гэта, выходзіць, у мяне зусім не будзе вольнага часу?
— Не будзе. Рэпетыцыі, запісы, імпрэзы.
— Але ж гэта вельмі складана!
— Затое ты зможаш паведаміць людзям пра сябе! Пра тое, што ты адчуваеш, чаго жадаеш!
— Ведаеш, — Жанна ўстала, нацягнула на сябе скураныя шорцікі і прынялася раскручваць бігудзі, — я не хачу.
— Што — не хочаш?
— Не хачу выварочвацца. Ведаю, як пасля шчырасцей бывае балюча, калі б’юць пад дых.
Куды лягчэй прыйсці ў суботні рэстаран, ушчаміцца ў скураны касцюм і леапардавыя боцікі, выйсці на цьмяную сцэну, без асаблівай напругі праспяваць некалькі песень на заказ — ад «Леткі-енькі» да Джо Кокера, атрымаць сваю порцыю апладысментаў ад падпітай публікі, а пасля заканчэння праграмы падзяліць грошы з гукааператарам. Жанна здавала свае звязкі ў арэнду за параўнальна невялікую плату — і гэта яе цалкам задавальняла.
— Але ж гэта — музычная прастытуцыя, як ты можаш? — злавалася Аліна.
— Гэта рамяство, нічым не горшае за астатнія. Алінка, ну пра ўсё на свеце ўжо даўно праспявалі, нашто мне вынаходзіць веласіпед? Я лепш буду ездзіць на веласіпедзе.
У Жанну лёталі кубкі і відэльцы, да яе заляцаліся п’яныя мужчыны, а пасля падыходзілі «разбірацца» іх жонкі, але наступным вечарам Жанна ізноў вярталася ў той жа самы рэстаран па кароткую славу, якую здабывала пры дапамозе чужых песень. Ёй не было крыўдна і балюча, бо, стоячы на сцэне, яна не была сабой, таму ніяк не прымала на свой кошт заляцанні і лаянку. Яна раскідвала свой талент па рэстараннай падлозе, каб наведнікі вытоптвалі яго, бы вясновую свежую траўку.
Таня стаяла на сцэне рэстарана перад местачковымі чыноўнікамі і «ладзіла веласіпед». Яна спявала ледзьве знаёмую ёй песню так, нібыта склала яе сама. Аліна, прыжмурыўшыся, глядзела на Таню і думала: «Цяпер я яе не адпушчу, гэта ж залатая антылопа!»
Таня скончыла спяваць. Мэр некалькі разоў пракрычаў: «Брава!», а потым уручыў Тані поўны кошык ружаў, які яму падарылі з нагоды юбілею ягоныя падначаленыя, і паспрабаваў пацалаваць яе. Таня войкнула і схавалася за гукарэжысёра.
— Дзякуй. Дзякуй. Нам трэба ісці! Барані вас Божа! — Аліна схавала ў кішэню грошы і падміргнула шчасліваму дырэктару рэстарана, які не пазнаў у сцэнічным касцюме спявачкі парцьеры са свайго кабінета і яшчэ не ведаў, што акно цяпер голае.
У машыне Аліна спыталася ў Тані:
— Ну, як адчуванні?
— Больш ніколі не выйду спяваць для п’яных, пракураных, нявыхаваных чынушаў! — Таня прыставіла два пальцы да горла. Ёй было млосна.