— Ну, ладна, не перажывай, ніхто табе на дазволіць пайсці па кабаках!
— Хіба нельга было проста пазычыць у гэтага дырэктара бензіну са службовага аўто? — Дзіма дапамагаў Тані пераапрануцца.
— Нельга: пытанне іміджу, — адказала Аліна і завяла матор.
У Гомелі Аліна адразу накіравалася ў гатэль, дзе яе мусіў чакаць Міхал Барысавіч з поўным дыпламатам выключна важных дакументаў.
У аздобленым мармурам фае гасцініцы было паўнютка міліцыянераў. Яны гулі, як чмялі, і выглядалі вельмі засяроджанымі.
Бландзіністая дзяўчына на рэсэпшэне заўважыла Аліну і ўсміхнулася:
— Прывітанне!
— Дзень добры. А што гэта ў вас за кірмаш МУСаў? — знешне абыякава спыталася Аліна, у думках паставіўшы свечку за супакаенне Міхалавай душы.
— Сёння вечарам адбудзецца канферэнцыя супрацоўнікаў Міністэрства Унутраных Спраў. Яны гадзіну таму пачалі засяляцца. Жадаеце ключы ад нумара?
— Так! Выглядаеце проста ўзорна, як заўсёды! — Аліна схапіла ключ. — Паслухайце, даражэнькая, малады чалавек, што быў са мной…
— Міхал?
— Так, Міхал Барысавіч. Ён сёння куды-небудзь са свайго нумара сыходзіў?
Дзяўчына разгарнула журнал у скураным пераплёце, што ляжаў побач з вазай, у якой бялелі пялёсткамі хрызантэмы. Праверыўшы апошнія запісы, яна паматляла светлай галавою:
— Нешта нідзе не пазначана, што ён здаваў ключы. Напэўна, у сябе. А я толькі заступіла на змену, таму не бачыла, ці сыходзіў ён.
— Мусіць, адпачывае. Мы шмат працавалі апошнім часам. Прыгожыя хрызантэмкі. Міхал падарыў?
— Так, — бландзінка апусціла вочы.
— Ну, канешне, Міхал у нас любіць белыя хрызантэмы. Вось што, Святлана, — Аліна прачытала імя адміністратара на бэджыку, — загадайце, каб у мой нумар прынеслі тры абеды, тры полудні… і тры ручнікі: мы згаладаліся і запыліліся ў дарозе.
— Падсілкуемся, прымем душ, з’ездзім на вакзал, сустрэнем нашага спонсара, адвядзём яго ў гасцінічны рэстаранчык… Мая мама заўсёды кажа: «Дачушка, не прад’яўляй дакументы на подпіс галоднаму мужчыне — вельмі мала шанцаў, што падпіша!» Трымай ключ, адмыкай! — Аліна працягнула ключ ад свайго нумара Дзіму, а сама пашкрэблася ў суседні нумар. — Міхал, казанова ты гэтакі-разгэтакі, адчыняй, нам трэба тэрмінова ехаць на вакзал!
З нумара ніхто не адазваўся. Аліна насупіла бровы і пашкрэблася яшчэ раз:
— Міхал, ты не адзін? Ты спіш? Адкрывай дзверы, шалапутнік, я вярнулася!
— Можа, яго там няма? — выказала меркаванне Таня і паправіла заколку ў валасах.
— Адставіць, маладым талентам слова не давалі! Як жа няма, калі ён ключ не здаваў? Значыць — не выходзіў!
— Дык, можа, адміністратары забыліся пазначыць, ці ён проста знёс з сабою ключык?
— Тут такія адміністратары, што не дадуць вынесці кардонны напаўняльнік з кававага аўтамата, не тое што ключ. І ніякімі букетамі іх не падкупіш. Міхал, адчыняй! — Аліна загрукатала нагамі ў дзверы. Ніхто не адазваўся.
Аліна звыкла выняла шпільку, апусцілася на калені, прамармытала: «Каб усе дзверы, што я сёння ўскрыла, былі дзверцамі сейфаў, я б азалацілася!» — і адамкнула ўваход у нумар свайго лоера.
Перад вачыма маладых людзей паўстаў разварушаны ложак, перакуленая мэбля, раскіданая па ўсім пакоі вопратка і пух, якім, як снегам, быў прысыпаны ўвесь нумар. На таршэры адзінока боўтаўся Міхал гальштук.
— Міхал? Міхал, ты дзе? — Аліна замітусілася па нумары, зазірнула пад ложак і ў ванную: там нікога не было. — Так. Усе шукаем дыпламат з паперамі! Хутка!
Дзіма кінуў на крэсла вінчэсцер, з якім не расставаўся, адчыніў шафу, сумеўся і павітаўся:
— Добры… вечар.
— Міхал! — Аліна кінулася да шафы і раптам застыла, як укапаная. — Прывітанне, Валянцін Аркадзевіч!
У шафе сядзеў звязаны сівы мужчына. Ягоны рот быў заклеены скотчам.
— Валянцін Аркадзевіч, мы вас вызвалім. Ну, чаго сталі, дапамажыце мне! Валянцін Аркадзевіч, пацярпіце, даражэнькі, вы ўжо прыехалі, а я думала, што мы вас на вакзале сустрэнем, хлеб-соль і ўсе справы, а сустрэліся вось так: вы — у шафе, я — у пылу…
Дзіма развязаў мужчыну і дапамог яму падняцца, Таня адляпіла скотч. Мужчына прамовіў:
— Ух, Аліна Мікалаеўна, ну і прыгодачкі, я вам скажу! Колькі гадоў жыву — такога са мной не здаралася!
— Вы сядайце, сядайце, Валянцін Аркадзевіч, — Аліна абтрэсла з мужчыны пух і ўсадзіла яго ў крэсла. — Не перажывайце. Хочаце што-небудзь выпіць?
— Так, Аліначка Мікалаеўна, не адмоўлюся.
— Таня! Там чырвоная такая кніжачка з унутранымі тэлефонамі, пазвані ў бар, скажы, няхай прынясуць… Чаго вам заказаць, Валянцін Аркадзевіч? Каньяк, віскі?