— Гарэлачкі, міленькая.
— Таня, скажы, каб прынеслі гарэлкі… літр! І на закусь што-небудзь, «MoST» аплочвае! Дык раскажыце, Валянцін Аркадзевіч, што тут адбылося?
Валянцін Аркадзевіч хруснуў пальцамі і пачаў няспешны аповед:
— Я ж спярша думаў ехаць з Масквы цягніком — купэ, прыгожыя падстаканнікі, сканворды, без мітусні, як я люблю. Але ж знаёмыя хлопцы кажуць: паехалі, Аркадзевіч, з намі, мы на аўтамабільчыку цябе хутка давязём да Гомеля, час зберажом! Ну, я падумаў — чаму б і не? Пагадзіўся, як на грэх, адразу пачаў званіць вам, ажно вы не бераце і не бераце трубку, а пасля ўвогуле — «Абанент часова недаступны». Я тады пачаў званіць Міхалу, той сказаў — Аліна Мікалаеўна не ў Гомелі, але вечарам вернецца. Сказаў, што ён сам мяне сустрэне, азнаёміць з паперамі, а потым падскочыце вы.
У дзверы пагрукалі. Аліна прыклала палец да вуснаў, каб усе змоўклі, і спыталася:
— Хто там?
— Ваш заказ! — данеслася звонку.
— Дзіма, адчыні!
Юная паненка ўкаціла ў нумар столік са сняданкам, полуднем, гарэлкай і закускай. Пабачыўшы Дзіму, яна зачырванелася і апусціла вочы. Дзіма цмокнуў яе ў шчочку, развярнуў тварам да выхаду і заявіў:
— Пацалунак — на чаявыя.
Дзяўчына хіхікнула і знікла ў калідоры.
— Хто гэта? — занервавалася Таня, а Аліна ўзвілася:
— Дзіма, як табе не сорамна! Цяпер, як ты мяне захочаш пацалаваць, я заўсёды буду думаць, што гэта чаявыя за нейкую паслугу.
— Аліна, ты не паверыш, але, за рэдкімі выключэннямі, мужчынскі пацалунак выказвае менавіта падзяку ў адрас жанчыны. Ну, альбо просьбу памаўчаць, — прамовіў Дзіма і падкаціў столік з харчамі бліжэй.
Валянцін Аркадзевіч разліў гарэлку па шклянках.
— Валянцін Аркадзевіч, першае, другое, бутэрброды, вяндлінка тут выдатная, частуйцеся, калі ласка! — угаворвала Аліна патэнцыйнага спонсара.
Валянцін Аркадзевіч падняў шклянку:
— Вашае здароўечка! Пра што гэта я?
— Міхал Барысавіч вас сустрэў?
— Так, так, правільна. Сустрэў. Прывёз сюды, у рэстаранчык адвёў, мы пасядзелі, прыемна пагаманілі. Потым ён і кажа: пойдзем у нумар, каб без лішніх вачэй і вушэй усё абмеркаваць. Мы падняліся сюды. Тут Міхал Барысавіч успомніў, што дакументы не пры ім, і некуды выйшаў. А потым убеглі нейкія людзі.
— Людзі? — захвалявалася Аліна.
Валянцін Аркадзевіч кульнуў чарку, закусіў кавалачкам вяндлінкі і працягнуў:
— Так, людзі! Мужчыны, Аліначка. Проста дзікуны: усё перавярнулі, нешта шукалі, спыталіся — дзе грошы, дзе хлопец? Потым мяне звязалі, у шафу запхнулі, зашапталіся: «Шухер, мянты!» — дзверы замкнулі і сышлі. Я сабе яшчэ налью.
— Канешне, Валянцін Аркадзевіч, наліце.
— Вам плюхнуць для сугрэву?
— Не, дзякуй, я і так разагрэтая. А ці даўно вы тут сядзіце?
— Я не ведаю, Аліначка, бо не нашу гадзіннікаў — лічу сябе шчаслівым. Але ж маё ўнутранае адчуванне часу, якое з гадамі становіцца ўсё больш тонкім і далікатным, таму што з узростам пачынаеш цаніць кожную хвіліначку і секундачку… дык вось, мой унутраны хранометр мне падказвае, што недзе з гадзіну.
— Авой! Цэлую гадзіну! — захвалявалася Аліна. — У нас зусім няма часу. Кажаце, тут дакументаў не было? А Міхал Барысавіч не вяртаўся?
— Не, больш не з’яўляўся.
— Вы тут пасядзіце, паразмаўляйце, я вельмі хутка вярнуся!
Аліна забегла ў свой нумар. Там панаваў такі ж рэзрух, што і ў пакоі Міхала: перавернуты ложак, раскіданая бялізна, пасунутая мэбля, парэзаныя падушкі. Некранутым засталося хіба што бра: злодзеі справядліва разважылі, што ў яго проста фізічна немажліва схаваць пяць мільёнаў еўра, роўна як і вялікі чорны дыпламат у ім таксама не змесціцца.
— Так. Здаецца, я засталася і без юрыста, і без дакументаў, — Аліна прысела на ложак і закрыла твар рукамі. Яна думала, што рабіць цяпер і ці не завёўся ў ейным калектыве «крот».
Валянцін Аркадзевіч падміргнуў Тані, а пасля звярнуўся да Дзімы, у чарговы раз напаўняючы кілішкі:
— А давайце з вамі, Зміцер, вып’ем за нашых пекных паненак! Яны ўносяць у нашае жыццё столькі клопатаў і хваляванняў, але ж без іх мы загінулі б ад самоты!
— Давайце, — пагадзіўся Дзіма. — Толькі вы Аліне не налівайце, бо яна за рулём.
— За рулём?
— Так.
Валянцін Аркадзевіч паставіў свой кубачак на столік, задумаўся, нібыта ўспомніў нешта вельмі даўняе і балючае, а потым ціха сказаў:
— Ведаеце, чаму я так хачу дапамагчы Аліначцы Мікалаеўне з яе праектам? У мяне была дачка. Не ў мяне пайшла і не ў матку сваю: творчы чалавек, прыгажуня, тэатрам захаплялася. Усё хацела галоўную ролю ў спектаклі сыграць.